[ Voorheen ]

Alle teksten copyright © 1998-2024 Robert van Eijden. Striptekeningen & Flash-animaties copyright © 1998-2024 Martijn Vugteveen.

d o n d e r d a g   3  aug SCHAALTJES, BAKJES EN MOKKEN - Ondanks mijn gevorderde leeftijd en bijbehorende fysieke klachten was ik gevraagd te helpen bij een verhuizing. Een vrij omvangrijke ook nog, want de vriend in kwestie had een huis met twee verdiepingen gekocht en dat moest helemaal vol met meubels en spullen. Lees meer >> w o e n s d a g   7  jun DIKKE ZOETE SAUS - Ik zat met mijn vriendin in een restaurant onderuitgezakt in een oude bank onze laatste viskoekjes op te eten, toen er een man en een vrouw van eind twintig op de bank tegenover ons kwamen zitten. Of zitten, eigenlijk was het meer vallen. Ze kwamen diagonaal op elkaar neer als menselijke mikadostokjes, wat ze zelf buitengewoon hilarisch vonden. Lees meer >> w o e n s d a g   7  jun FERME MEIDEN, STOERE KNAPEN - Het kabinet wil dat de dienstplicht vanaf volgend jaar ook voor vrouwen geldt, las ik in de zaterdagkrant met een hoofd nog duf van de vrijdagmiddagborrel. Ik nam een slok espresso, wreef in mijn ogen en las het bericht nog een keer. Was dit weer van dat nepnieuws waar Donald Trump mij voor had gewaarschuwd? Lees meer >> d o n d e r d a g   6  apr EEN PORTIE ZELFGEKLOPTE SLAGROOM - Ik wilde een afspraak maken met drie oude vrienden voor ons jaarlijkse reüniediner. Een afspraak maken met drie vrienden is tegenwoordig nog moeilijker dan een afspraak maken met de gemeente, de woningbouwvereniging en de huisarts bij elkaar, maar gelukkig is er een hulpmiddel: de website Datumprikker.nl. Verdomd handig. Lees meer >> d o n d e r d a g   6  apr DE SCHOONHEID VAN SCHOONHEID - Kent u de afkorting AJJGVMLIHVHGBDHTVJCGW? Dat is een gangbare term onder tekstschrijvers en hij betekent: Als je je geld verdient met letters, is het van het grootste belang dat het toetsenbord van je computer goed werkt. Lees meer >> d o n d e r d a g   2  feb MIJN NIEUWE, VEEL JONGERE VRIENDIN - Ik heb ontdekt dat ik al een maand of zes 'van middelbare leeftijd' ben. Volgens de Oxford English Dictionary loopt de middelbare leeftijd van 45 tot 60 jaar, las ik op Wikipedia. Verontrustend. Lees meer >> d o n d e r d a g   2  feb  2016 PRETTIGE FEESTDAG! - Ik lag op de bank naar mijn favoriete programma SBS Shownieuws - Late Editie te kijken, maar vond er niets aan - zelfs het filmpje over de nieuwe vriend van de ex-vriendin van Thomas Berge deed me niet rechtop zitten. Lees meer >> d o n d e r d a g   1  dec AFZIEN - Het was niet druk in de sportschool, waarschijnlijk omdat ik weer eens op een werklozentijdstip was gearriveerd: maandagmiddag half drie. Het onmogelijk gezond ogende meisje achter de balie had een zomerse playlist opgezet - misschien wel om het herfstweer buiten te houden, misschien wel omdat ze niet wist hoe de muzieksoftware werkte. Lees meer >> d o n d e r d a g   1  dec TWEE VROUWEN, EEN OPBLAASBADJE - Het is al dagen tropisch warm en ik sta al dagen vanuit mijn werkkamer op de tweede verdieping naar de nieuwe jonge overbuurvrouw te kijken die met een vriendin in haar opblaasbadje in de tuin ligt. Of kijken, het is meer gluren wat ik doe. Ik heb weliswaar geen lange regenjas aan en verstop me achter een gordijn in plaats van achter een struik, maar een gluurder, dat ben ik. Lees meer >> d o n d e r d a g   6  okt WE WANT LESS - Al dagen, weken, maanden had ik toegeleefd naar het concert van De Artiest en nu stond ik er eindelijk, op een mooi plekje in het midden van de zaal. De Artiest stond er gelukkig ook, op een mooi plekje in het midden van het podium. Lees meer >> d o n d e r d a g   6   okt UITKRAAMVISITE - Er was een vriendin van vroeger op bezoek met haar eerste baby en haar nieuwe vriend. Om het extra gezellig te maken had ik een doekje over de tafel gehaald, brownies gekocht en koffie gezet - je doet tenslotte wat je kan. Lees meer >> d o n d e r d a g   4  aug SPARERIBS MET FRIET EN DRIE SAUSJES - Mijn vriendin heeft ongeveer elk jaar een nieuwe beste vriendin die de beste vriendin is die ze ooit heeft gehad. En die van vorig jaar dan? vraag ik soms. O, die is so last year, die ziet ze nooit meer. Of het is een frenemy geworden, een woord dat ik moest opzoeken op Wikipedia toen ik het voor het eerst hoorde, maar dat in het dagelijks spraakgebruik van vrouwen net zo normaal is als black bastard onder mannen. Lees meer >> d o n d e r d a g   4   aug EEN GEESTIGE ZAADLEVERANCIER - Hebben vrouwen gevoel voor humor? Over die vraag breken mannen zich al het hoofd sinds een disruptive incident in de geschiedenis van de humor. Lees meer >> d o n d e r d a g   2  jun EEN ACHTERGELATEN SCHOEN - Als deze Playboy in de winkel ligt, is het begin mei. Terwijl ik deze column tik, is het eind maart. Dit tijdsverschil is een van de redenen waarom ik nooit actuele onderwerpen behandel. Behalve nu dan, want de journaalbeelden van afgelopen week laten me niet los. Lees meer >> d o n d e r d a g   2   jun KOM JE HIER VAKER? - Ik leid een overzichtelijk leven en zelfs daar ben ik niet geschikt voor. Mooie eerste zin, of niet? Vind ik ook. Het was dan ook de openingszin van mijn vorig jaar verschenen debuutroman Boek (256 blz.). Tot de laatste correctieronde. 'Die zin vat eigenlijk het hele boek samen en is dus overbodig. Haal 'm maar weg,' zei mijn redactrice. Lees meer >> d o n d e r d a g   7   apr HALLO, JA, JA, DOEWIE - Het is 1997. In de Verenigde Staten plegen 39 leden van de sekte Heaven's Gate collectief zelfmoord, in Japan belanden 658 kinderen in het ziekenhuis met epileptische klachten door de Pokémon-aflevering Denno Senshi Porygon en de Engelse rockband Oasis brengt zijn derde album uit - de titel is mij even ontschoten. (Deze drie zaken hebben niets met elkaar te maken.) Lees meer >> d o n d e r d a g   7   apr HET EETDAGBOEK VAN... ROBERT VAN EIJDEN - Dat sommige vrouwen een dagboek bijhouden wist ik al, maar vorige maand heb ik hier een variant op ontdekt: het eetdagboek. Ik kwam het tegen in een mode- en showbizzblad dat ik uit de stapel tijdschriften had getrokken naast de bank bij mijn vriendin. Lees meer >> d o n d e r d a g   4   feb ROOSTERS MOETEN KLOPPEN - Het was even voor zevenen 's avonds en ik zat in een eetcafé achter een glas rode wijn te wachten op vriend A. Omdat ik geen zin had om het halve café over te steken naar het krantenrek, luisterde ik het gesprek aan het tafeltje naast mij af. Geen straf, want gesprekken afluisteren staat in de top drie van mijn favoriete tijdsbestedingen, vlak na slapen en op tijd op afspraken komen. Lees meer >> d o n d e r d a g   4   feb LEKKER LOS - Ik ben erachter gekomen dat ik bindweefsel heb. Dat zit zo. Van alle deadlines die ik elke week moet halen als Vrije Jongen in de schrijverij, krijg ik stress. Net als van het lawaai van mijn buren, gesprekjes met middenstanders, veranderingen in het algemeen en eigenlijk het hele leven in het bijzonder. Lees meer >> d o n d e r d a g   3   dec  2015 WC-BORSTELS VERGELIJKEN - Samen met 1.999 lesbiennes was ik bij een concert van Melissa Etheridge. De sfeer onder het publiek was ruim voor aanvang al uitstekend, tegen het uitzinnige aan - wat Jezus betekent voor hetero's, betekent Melissa Etheridge voor lesbiennes. Bring her some water en ze loopt eroverheen. Lees meer >> d o n d e r d a g   3   dec EVEN AFREKENEN - Een jaar of vijf geleden heb ik geprobeerd mijn vriendin de basisbeginselen van een gezonde financiële huishouding bij te brengen. Ze stond in die tijd continu maximaal rood en liep twee maanden achter met de huur, en dat terwijl ze een bovenmodaal salaris verdient. Lees meer >> d o n d e r d a g   1   okt NATTE WITTE ASPERGES - Als net gedebuteerd romanschrijver kom je nog eens ergens. Zo werd ik onlangs door een studentenvereniging gevraagd om tijdens een 'literaire kroegentocht' een stukje voor te lezen uit mijn prachtboek. Omdat de plek waar ik zou moeten optreden nog net binnen mijn actieradius lag (twee kilometer van mijn woning), zegde ik toe. Lees meer >> d o n d e r d a g   1   okt EVALUATIE IN HET KIPPENHOK - Toen mijn vriendin na anderhalf uur typen op haar smartphone rood aan begon te lopen, zette ik Comedy Central wat zachter en vroeg wat er aan de hand was. Ging er een extra concert van Beyoncé in de verkoop? Was er een aanbieding van twee paar schoenen voor de prijs van drie bij Zalando? Stonden er naaktfoto's van Badr Hari op Lindanieuws.nl? Lees meer >> d o n d e r d a g   6   aug ZIEK - Het was zaterdagmiddag en ik lag ziek op de bank. Keelpijn, hoofdpijn, snot op mijn hoofdkussen, snot op mijn fleece-dekentje, snot tegen het raam. En waarschijnlijk ook snot in mijn hersenen, want ik voelde me alsof ik twee uur lang naar een documentaire over de geschiedenis van de graanteelt in Kazachstan had zitten kijken. Lees meer >> d o n d e r d a g   6   aug OP VOLLE TOEREN - Eens in de paar maanden draai ik een zaterdagnacht plaatjes in mijn stamcafé. Als het die avond volle maan is of er net een film met een bruiloft op RTL 8 is geweest, komen er geregeld vrouwen op me af met verzoekjes. Lees meer >> d o n d e r d a g   4   jun HET PERFECTE BROODJE GEBAKKEN EI - Al werkend achter je computer raak je weleens afgeleid. Bij mij komt dat meestal door het internetforum van het vrouwenblad Viva, een website die een even grote aantrekkingskracht op mij uitoefent als een bosbessenmuffin op een vrouw. Ik raad het elke man aan: na een half uurtje meelezen met alle persoonlijke problemen heb je meer inzicht in de psyche van de vrouw dan na een huwelijk van vijfentwintig jaar. Vijf dingen die ik heb geleerd van het Viva-forum. Lees meer >> d o n d e r d a g   4   jun EEN AVONDJE PORNO KIJKEN - Toen ik na het eten een verse dvd van Breaking Bad in de speler wilde doen, brak mijn vriendin in: ze moest voor haar werk bij een tv-programma een dvd van Matinée kijken, een vrouwvriendelijke pornofilm. Of we dat eerst even konden doen? 'Is de paus katholiek?' vroeg ik. 'Dat weet ik niet,' zei ze, 'ik werk toch niet bij de KRO?' Daarna deed ze de schijf erin terwijl ik op de bank ging liggen, mijn tong al half uit mijn mond. Lees meer >> d o n d e r d a g   4   jun DE WORTEL VAN ALLE KWAAD - Eigenlijk zou deze column over Geert Wilders gaan, maar er is iets tussengekomen: winkelcentrum Hoog Catharijne in Utrecht heeft vier zogeheten ShopBoys aangesteld. Deze tamelijk aantrekkelijke mannen in strak gesneden blauwe pakken helpen vrouwen bij het winkelen wanneer hun eigen man niet kan omdat hij naar zijn werk moet om het geld te verdienen waarmee zijn vrouw uit winkelen gaat. Lees meer >> d i n s d a g   21   apr VEEL TE DIEPE DECOLLETES - Een paar maanden geleden zat ik 's nachts langs de digitale kanalen van mijn flatscreen te zappen, toen ik op een VPRO-documentaire uit 1979 stuitte over alleenstaanden - zo heetten singles toen. Lees meer >> d o n d e r d a g   5   mrt IK EET SOMS EXPRES TE VEEL WASABI - Tienduizenden Nederlanders hebben een zelfgeschreven roman in hun bureaula of op hun harde schijf liggen. Velen hebben dat manuscript ooit naar een Echte Uitgeverij gestuurd in de hoop echt uitgegeven te worden. Maar als je ongelooflijk goed bent, gaat het soms andersom: een uitgeverij vraagt jou een roman te schrijven. Dat overkwam mij. Aspirant-auteurs van Nederland: doe je voordeel met het verslag van mijn literaire ontdekkingsreis. Lees meer >> d i n s d a g   7   jan   2 0 1 4 NAAR HET MUSEUM - Begin jaren tachtig, ik was een jaar of tien oud, ging ik met de hele klas op schoolreisje naar het Openluchtmuseum in Arnhem. Vanwege de zenuwen was ik die ochtend extra vroeg uit bed geklommen. Omdat ik als eerste van het gezin in de woonkamer van onze boerderij was, deed ik nieuwe kolen in de kachel en maakte het ding aan. Gekleed in mijn voetbalpyjama at ik bij de gezellig gloeiende ruitjes van de kachel een boterham met Pastachoca (beregoed!). Daarna sprong ik op mijn fietsje en reed naar school, waar de touringcar al klaar stond. Lees meer >> d i n s d a g   7   jan EEN PLAYBOY EN EEN FLES OLIJFOLIE - Luister eens naar dit nummer van Carice van Houten. Je vindt het vast leuk. Als iemand van mijn vrienden dit tegen mij zou zeggen, zou ik hem direct ontvrienden. Toch laat ik mij dit soort adviezen dagelijks opdringen door mijn vrienden van de firma Spotify. Voor 120 euro per jaar krijg ik allerlei aanmatigingen, ongerijmdheden en soms zelfs leugens door deze muziekdienst naar mijn hoofd geslingerd. Eigenlijk is het een soort sadomasochisme - niet voor niets is die Spotify-interface uitgevoerd in vijftig tinten grijs. Lees meer >> d i n s d a g   7   jan IK HEB EEN DROOM - Het gebeurt meestal als ik iets te veel friet bij mijn saté heb gegeten. Of te veel Witte Trappist heb gedronken. Of nog erger: allebei. Ik slaap een onrustige slaap en droom dat ik weer op de heao zit. Best raar, want ook al heb ik acht jaar over mijn studie Bedrijfsinformatica gedaan, uiteindelijk ben ik toch afgestudeerd. Lees meer >> d i n s d a g   27   aug UITGAANDE POST - Ik heb net de e-mail gelezen van de Amerikaanse studente Rebecca Martinson die onlangs 'viral ging', zoals dat in paarsebroekenland heet. Rebecca stuurde een lange scheldkanonnade aan de leden van haar vrouwendispuut omdat de dames zo suf zijn dat geen enkel herendispuut nog met hen wil feesten. En of ze dus even wat meer wilden zuipen en wat losser in de vleselijke omgang met mannen konden worden. Het geheel is doorspekt met giftige zinnen in hoofdletters en telt ongeveer vijftig keer het bijvoeglijk naamwoord fucking, maar is tegelijkertijd zo goed geschreven dat de mail leest als een monoloog uit een script van Quentin Tarantino. Dat dacht waarschijnlijk ook acteur Michael Shannon (Boardwalk Empire), want hij maakte voor humorwebsite Funny or Die een filmpje waarin hij als een psychotische maniak de tekst van de mail reciteert. Het resultaat is - mede dankzij de duistere muziek onder zijn voordracht - angstwekkend indrukwekkend. Een privémailtje dat het halve internet rondgaat - we maken het elk jaar wel een keer mee. Ik vroeg me meteen af: welke mail van mijzelf zou nooit mogen uitlekken? Bezorgd sloeg ik mijn outbox erop na. Mijn meest recente mail aan N., bijvoorbeeld? Je naam stond niet op het naamplaatje, maar ik heb de handel toch maar in de brievenbus van nummer 58 gedeponeerd. Toedels! Nee, het is niet erg als dat door miljoenen mensen wordt gelezen. Dit e-mailtje aan P. dan? Ik heb de stellingen schuingedrukt in mijn artikel gezet... Maar volgens mij vervalt die opmaak als jij het artikel in het eindredactiesysteem plaatst, of niet? Komt dat goed? P.S. Verder ben ik helemaal geen control freak, ahaha! Ach, die schade is ook wel te overzien. Aan klusjesman L. typte ik: Hoe staat het met je financiën? Duur hè, Olvarit gemalen wortel? Maar de oplossing is nabij, want er moet een kunstwerk aan de wand! Een uitdaging, want mijn muren en plafond bestaan uit stro met gemalen wortel - in ieder geval heeft ome Fons voor het ophangen van een lamp in de woonkamer zogeheten paraplupluggen moeten gebruiken, en dat terwijl het niet eens regende. Nou ja, daar zal hooguit de Belastingdienst op aanslaan. Deze mail aan literaire vriend A. wordt echter al wat scabreuzer: Wat lees ik nu toch weder op de dichtersborrelfacebookpagina: M. is geweest! Terwijl ik met allerlei onaantrekkelijke mannen in café De Stad zat! Heeft ze echt cup 60K, zoals ze in haar veelgelezen debuutroman beschrijft, of is dat autobiografische fictie? Met bronstige lentegroet, et cetera. Maar misschien dat dit de gevaarlijkste is: Winkelcentrum Overvecht zou wel eens de deprimerendste plek op aarde kunnen zijn! Het Holocaustmonument in Berlijn meegerekend! (vrijdagmiddagmail aan R.). Voor je het weet doet het Meldpunt Antisemitisme Internet een inval bij me. Wat als ze die honderd gram achterham in mijn koelkast vinden? Dan kan ik mijn carrière als blanke columnist wel toedels zeggen! Daarna wordt de nachtmerrie nog groter, want zo'n overal verkrijgbare Nederlandse acteur (Barry Gernandt, Tygo Schuurmans, Daan Atsma) gaat natuurlijk een filmpje van mijn e-mail maken. Nee, het is mij wel duidelijk: vanaf nu schrijf ik alleen nog maar fucking papieren brieven. Eerder gepubliceerd als column in Bright #52 d i n s d a g   27   aug ALLEMAAL UNIEK - In de jaren dertig en veertig van de vorige eeuw trok de jonge musicoloog Alan Lomax (1915-2002) door Amerika om oude folk- en bluesliedjes op te nemen voordat ze zouden verdwijnen uit het collectieve geheugen. Hij legde professionele artiesten vast, maar ook amateurs, op de plantage of in de gevangenis - sommigen hadden nog nooit een opnameapparaat van dichtbij gezien. Lees meer >> m a a n d a g   26   aug DE ONTDEKKING VAN DE MOSSEL - De eerste en voorlopig enige keer dat ik mosselen at, was zo'n tien jaar geleden bij mijn gabber Lex. Alle inkopen waren door hem gedaan en we zouden de mosselen samen bereiden. Zelf had Lex zich de taak toebedeeld om te kijken of het water al kookte; ik moest als mosselmaagd de paar kilo schelpen met koud water wassen in een witplastic afwasbak. Lees meer >> v r i j d a g   14   jun MIJN LEVEN - De Amerikaanse schrijver Charles Bukowski (1920-1994) heeft ooit een kort verhaal geschreven over een man die het leven niet meer aankon en er dus maar mee ophield. Het waren niet de grote, ontwrichtende gebeurtenissen uit het menselijk bestaan waar hij niet tegen kon, maar het steeds maar weer verrichten van de triviale activiteiten die noodzakelijk zijn om je leven draaiende te houden. Dingen als tandenpoetsen, belasting betalen, je auto laten repareren, verjaardags- en kerstcadeautjes kopen, et cetera. De man kroop onder zijn bed en reageerde nergens meer op. Ik moet altijd aan die man denken wanneer ik mijn leven weer eens online aan het regelen ben. Bij bijna elk bedrijf waar ik diensten afneem, heb ik een account met loginnaam en wachtwoord. Mijn Ziggo. Mijn Eneco. Mijn Telfort. Mijn Agis. Mijn, mijn, mijn - op internet wordt pas goed duidelijk dat we in een ik-tijdperk leven. Verdomd handig, al die mijnen, al bekruipt mij soms het idee dat ze het leven juist gecompliceerder maken in plaats van makkelijker. Hoeveel tijd ben ik al kwijtgeraakt met het steeds weer invoeren van mijn adres? Het vergelijken van abonnementen of 'producten' die ik allemaal niet wil hebben? Het oplossen van problemen die ik niet eens zelf heb veroorzaakt? Het proberen van wachtwoorden die ik ben vergeten? Was het nu Koffiemok14 of toch SashaGrey69? Als visionair genie kan en wil ik mij niet langer meer met deze hersenverwekende activiteiten bezighouden - vier uur per nacht Comedy Central kijken slokt bovendien al genoeg van mijn denkkracht op. Dus ben ik laatst, na mijn zoveelste aanvaring met Mijn Ziggo (ik word af en toe een paar dagen afgesloten van tv, radio en internet omdat Ziggo denkt dat ik niet besta), ook maar eens onder mijn bed gaan liggen. Daar kreeg ik toen een idee: er zou een bedrijf moeten zijn dat online je hele leven voor je regelt, voor een vast bedrag per jaar. Een naam voor die dienst bedacht ik ook meteen: 'Mijn Leven'. In Mijn Leven zitten alle Mijn-diensten die er maar bestaan. Het geheel wordt beheerd door, bijvoorbeeld, je accountant. Eén keer per vijf jaar spreek je met hem af wat je wilt en de rest doet hij. Gevorderde gebruikers van Mijn Leven kunnen ook grotere levensgebeurtenissen laten regelen, zoals de buitenboel laten schilderen, een nieuwe auto kopen of je vriendin ten huwelijk vragen. Door de briljantheid van mijn plan zat ik ineens vol levenslust. Ik kroop onder mijn bed vandaan om mijn accountant te bellen of hij dit idee met mij wilde uitwerken, maar helaas: hij beoordeelde het als 'onrealistisch'. Teleurgesteld kroop ik weer terug naar mijn groezelige schuilplaats. Tot stof zult gij wederkeren. Hoe liep het af met de man uit het verhaal van Bukowski? De autoriteiten deden een inval met traangas en schoten de man dood terwijl hij nog onder zijn bed lag. The End. Bukowski stuurde het verhaal naar een literair tijdschrift, maar kreeg het weer terug met een afwijzingsbriefje: het was 'onrealistisch'. Daarop heeft hij het verhaal maar verscheurd. Nee, het valt niet mee om een visionair genie te zijn. Eerder gepubliceerd als column in Bright #50 v r i j d a g   14   jun IK BLIJF LIEVER THUIS - Elk jaar aan het begin van de zomer krijg ik weer die gevreesde vraag van vrienden, familie en kennissen. 'Ga je nog op vakantie?' Mijn antwoord is elk jaar hetzelfde: 'Nee, ik ga niet op vakantie. Ik ben in mijn leven al ongeveer zes keer op vakantie geweest, en daar wil ik het graag bij laten, fijn dankuwel.' Lees meer >> z a t e r d a g   11   m e i MET THEE WORDT GEEN KUNST GEMAAKT - Het begon allemaal met een mysterieus pakketje dat op een stormachtige middag door Oxysepts vaste pakjespiet bij hem werd bezorgd. Een afzender was op het dikke bruine papier nergens te bekennen, alleen een witte sticker met de handgeschreven tekst maar wat is het? - ik had het zelf niet beter kunnen formuleren, dacht Oxysept. Lees meer >> d o n d e r d a g   7   f e b   2 0 1 1 ALLES STROOMT - Rijk worden, daar heb ik nooit zoveel mee gehad. Al zou het beter zijn als ik er wel wat mee heb, want over zeven jaar kost een brood zestigduizend euro, hoorde ik mijzelf dit weekend in het café betogen tegen een bevriende dichter. Ik zat aan een tafeltje met louter artistieke types, dus geld zou geen onderwerp van gesprek moeten zijn. Maar zoals de Ierse schrijver Oscar Wilde (1854-1900) al zei: 'Als bankiers samenkomen om te eten, praten ze over kunst. Als kunstenaars samenkomen om te eten, praten ze over geld.' Inderdaad vertelde de dichter met door alcohol aangedreven enthousiasme over een boek dat hij tijdens zijn vakantie had gelezen: The Rules of Wealth. Daarin staan honderd tips om rijk te worden, waarvan hij (de dichter dus) er inmiddels minstens 99 toepaste. Hij was aan het beleggen geslagen, wilde een huis gaan kopen in plaats van het te huren en had zijn spaargeld omgezet in vreemde valuta, vertelde hij. 'Eigenlijk vind ik alle valuta vreemd,' zei ik nadat ik zijn nieuwe financiële levenswandel had aangehoord. 'En wat ik nog het vreemdst vind aan valuta, is dat het woord valuta enkelvoud is. Meervoud: valuta's.' De dichter negeerde mijn semantische zijweg, boog voorover en fluisterde: 'Je moet van geld leren houden.' Daarna keek hij me aan alsof hij Oscar Wilde zelf was. Ik bestelde nog maar een rondje absint, want dat is wat artistieke types drinken. Rijk worden is niet gemakkelijk. Vooral als je - zoals ik - zowel praktisch als sociaal nogal onhandig bent. De enige plek waar ik mij een beetje kan redden, is het internet. Maar ook daar is het moeilijk munten maken. Met een horecarecensiesite die ik volschrijf met wat vrienden verdienen we net genoeg aan Google-ads om eens in de vijf jaar een feestelijke frikandel speciaal te eten. Met de muziek van mijn band die sinds kort op Spotify staat, heb ik in de eerste vijf weken 14,68 dollar gegenereerd. En daar heb ik eigenlijk ook niets aan, want mijn Albert Heijn accepteert geen dollars. Bovenstaande vertelde ik tussen twee absint door aan de dichter, die als antwoord diverse wijsheden uit het boek begon te citeren. Regel zoveel: Only by looking wealthy, can you become wealthy. (Hij keek met een lodderig oog naar mijn trainingsbroek en AC/DC-T-shirt.) Regel zoveel: You've got to have a plan! Ik begon een beetje misselijk te worden van al die regels, maar toen bedacht ik een plan: de rekening vragen. Een avond absint drinken met artistieke types bleek op ruim 160 euro te komen, wat ik afrondde op 165, waarna ik lallend mijn pinpas in het apparaat duwde. Helaas konden de dichter en de rest van de artistieke types nauwelijks de helft van dat bedrag aan contanten voor mij bij elkaar leggen. Ach, het was een genoeglijke avond geweest, dus ik troostte mezelf met regel zoveel: Know the difference between price and value. Wankelend verliet ik het café en ik hoopte maar dat ik nog genoeg geld op mijn rekening had om de volgende dag The Rules of Wealth aan te schaffen. Kan ik over zeven jaar tenminste nog droog brood eten. Eerder gepubliceerd als column in Bright #49 d o n d e r d a g   7   f e b EENZAAM MAAR NIET ALLEEN - Elke keer als ik in de krant een bericht lees over een man die werd gevonden nadat hij al zestien maanden dood in zijn huis had gelegen met de tv nog aan, ben ik geschokt. Zestien maanden! Welk merk tv is dat? Maar dit soort berichten wordt steeds schaarser, want niemand kijkt nog tv. De moderne eenzame mens zit iedere avond te patiencen op zijn pc, speelt op zijn iPhone een spelletje De Slimste Mens tegen een onbekende of twittert een bericht met een zelfverzonnen hashtag waar niemand op reageert. Ja, internet is een vloek en een zegen tegelijk - ook wanneer je eenzaam bent. Als je geen vrienden hebt, kun je bijvoorbeeld je klasgenoten van vroeger gaan googlen. Wie weet wat daaruit voortkomt? Een oprecht doodsverlangen, weet ik sinds ik onlangs verdwaalde in een online zoektocht naar oude schoolvrienden. Eigenlijk was ik op zoek naar een nieuwe pc die niet binnen anderhalf jaar de geest zou geven, maar je weet wel hoe dat gaat. De eerste klasgenoot die ik terugvond, een jongen die mij vroeger op het schoolplein geregeld zonder reden in mijn buik stompte, bleek nu bij een coachingbureau te werken en afficheert zich als 'mensenmens' die 'zingeving' belangrijk vindt. Als ik hem 24 jaar geleden een mensenmens had genoemd, had ik een paar extra stompen ter zingeving kunnen krijgen. Een beetje aangeslagen zocht ik verder. Mijn oude maatje met wie ik op de middelbare school scheikunde-experimenten deed, trof ik aan op Hyves: op zijn foto was hij 37 jaar, maar toch zag hij er vrijwel hetzelfde uit als op zijn vijftiende. Blijkbaar stonden die noodgebouwen van onze school toch op vervuilde grond, zoals het gerucht toentertijd ging. Zou ik daarom zo groot geschapen zijn? Daarover gesproken: een meisje voor wie ik in mijn studententijd op stapavonden na negen bier steevast amoureuze gevoelens begon te koesteren, was veranderd in een hamster, zag ik op een minieme foto op haar LinkedIn-pagina. Wel een lieve hamster, maar toch. Op Schoolbank.nl heb ik ook rondgekeken, sterker nog, ik heb daar een week lang zelf op gestaan, maar ik werd zo depressief van alle levensverhalen dat ik me weer heb uitgeschreven. Maar goed, als mijn oude klasgenoten mij gaan googlen, zullen zij ook niet vrolijk worden. Die Robert van Eijden zit op zijn eenenveertigste in een tochtig en gehorig woningbouwflatje misantropische verhaaltjes bij elkaar te masturberen voor een hongerloon! Freelance tekstschrijver? Fulltime alcoholist zal hij bedoelen! Ik hoor het ze al zeggen: 'Een coachingtraject zou hem niet misstaan.' 'Volgens mij is hij zelf het resultaat van een mislukt scheikunde-experiment.' 'Is het al voedertijd?' Dankzij internet kunnen we met zijn allen eenzaam zijn in plaats van alleen. Het wachten is op het eerste krantenbericht over een man die werd gevonden nadat hij al zestien maanden dood in zijn huis had gelegen met zijn twitteraccount nog open op zijn lustig snorrende pc. Zijn laatste tweet: 'Ik ben zo eenzaam. Wie komt er eens op bezoek? Please RT! #durftevragen'. Eén ding weet ik zeker: dat merk pc ga ik meteen aanschaffen. Eerder gepubliceerd als column in Bright #48 d o n d e r d a g   7   f e b VOOR DE OVERLEVENDEN - Het sterfjaar van de cd is bekend: 2022. De Amerikaanse site Digital Music News heeft wat grafieken met verkoopcijfers geëxtrapoleerd en zo het levenseinde van het zilveren schijfje voorspeld. Waarom zou je ook nog cd's kopen als je Spotify hebt? Helaas heb ik zelf geen Spotify, want ik heb geen Facebook, en zonder Facebookaccount mag je niet op Spotify. Het is overigens niet uit misplaatst cultuursnobisme dat ik niet aan Facebook doe, maar gewoon omdat ik maar vijf vrienden heb en die zie ik iedere week al in mijn stamcafé. Ik weet verder ook niet wat ik op Facebook zou moeten zetten. Vakantiefoto's heb ik niet, want ik ga nooit op vakantie. Foto's van volle luiers heb ik niet, want ik heb geen kinderen (hoewel het laatste het eerste natuurlijk niet uitsluit). En statusupdates plaatsen dat ik tegen kanker ben heeft volgens mij ook weinig nut, want kanker heeft geen Facebook. Over tien jaar kun je dus geen cd's meer kopen. Ik weet niet of het zo'n vaart zal lopen, maar ja, dat zei ik in 1996 ook over de opkomst van de mobiele telefoon. Misschien is het echter niet de cd die op sterven ligt, maar de cd-winkel. Laatst las ik op de site van 3voor12 een verhaal over de zoveelste Nederlandse platenwinkel die ermee ophield. 'Kijk eens op sites als Cdwow.nl,' zei de winkeleigenaar, 'dat zijn zulke prijzen, daar kun je niet meer tegenop.' Ik nam er een kijkje en ja, hij had gelijk. Zulke prijzen! Daar kun je niet meer tegenop! Meteen bestelde ik zes cd's: Fleet Foxes, Bon Iver, Wilco, Alabama Shakes en twee bands waar ik me volslagen belachelijk mee maak bij het Bright-publiek, dus die noem ik niet. Samen nog geen 35 euro. En geen verzendkosten! Een paar dagen later lag er een airmailenvelop in de bus met als afzender 'Kowloon East Post Office, Hong Kong'. Mijn hart maakte een vreugdesprongetje: zou ik dan eindelijk levenslang gratis babi pangang hebben gewonnen in die schimmige loterij waar ik al jaren aan meedoe? Nee, het was de cd van Alabama Shakes. Een week later lagen er nog vijf Hongkongse enveloppen in mijn brievenbus: de rest van de cd's. Van mij mogen die Chinezen de wereldeconomie overnemen. Of hebben ze dat al gedaan? De reden waarom ik de muziekindustrie in de gaten houd, is de volgende: als deze Bright verschijnt, is net de debuut-cd van mijn band Henk van Nazareth uitgekomen. Duizend (1.000) exemplaren hebben we laten persen. Al mijn vrienden schaffen vanzelfsprekend mijn cd aan, dus ik voorspel dat ik in 2022 nog 995 cd's te koop heb. Eat that, Digital Music News! Misschien dat 3voor12 mij over tien jaar kan komen interviewen? 'Luister eens naar de laatste cd van Fleet Foxes, Bon Iver, Wilco of Alabama Shakes,' zal ik dan zeggen. 'Dat is zulke muziek, daar kun je niet meer tegenop.' Als de interviewer de deur uit is, warm ik wat babi pangang op en ga met mijn bordje midden in mijn woonkamer in een zelfgebouwde bunker van 995 cd's zitten. Verdomd, dat zou een leuke Facebookfoto opleveren. Eerder gepubliceerd als column in Bright #47 m a a n d a g   4   f e b   2 0 1 3 OP ZOEK NAAR... JA, NAAR WAT EIGENLIJK? - In de bezoekersstatistieken van Maarwatishet.com kom ik de gekste zoektermen tegen waarmee mensen op mijn site terecht zijn gekomen. Nog gekker: op mijn site staat meestal bijzonder weinig informatie die met desbetreffende zoektermen te maken heeft. Waarom stuurt Google die mensen dan mijn kant op? Lees meer >> d o n d e r d a g   2 3   a u g PLAT VERMAAK - Van alle medewerkers van dit veelgelezen prachtblad ben ik de minst moderne. Ik bel en sms met een Nokia 3310, luister muziek vanaf zelf gekochte cd's, verstuur mijn facturen met de post en in mijn stamcafé moet de eerste MacBook nog gesignaleerd worden. Ja, ik ben lekker bij de tijd (vorige maand kwam ik erachter dat 21 van Adele best een goede plaat is). Maar dat is allemaal veranderd. Ik tel weer mee. Ik ben in een klap gekatapulteerd naar de toekomst, want ik heb een ENORME flatscreen-tv aangeschaft. Niet dat ik ontevreden was met mijn vorige tv, een Sony Trinitron uit de jaren negentig. Oké, zijn beeld was misschien wat roestig, maar hij deed het nog altijd. Het probleem lag meer bij de inhoud: de ondertitels op mijn favoriete zender Comedy Central waren na hun laatste redesign zo klein geworden dat ze op een beeldbuis-tv niet meer te lezen zijn. Lastig, want na een zware dag van niet veel bijzonders ontspan ik graag door te kijken naar Family Guy, American Dad!, Off Centre, Seinfeld, Dharma & Greg, That '70s Show, weer Dharma & Greg, Married with Children, weer That '70s Show en dan begint er een kinderprogramma en is het zes uur 's ochtends en weet ik dat ik naar bed moet. Er moest iets gebeuren, wilde ik mijn zorgvuldig georkestreerde levensstijl in stand kunnen houden. Dus klapte ik mijn browser open, klikte de mooiste flatscreen aan op Plasma-discounter.nl (de betrouwbare partnersite van Wasmachine.nl, Koffiediscounter.nl en Sneeuwkettingen.com) en hop, de volgende middag had ik hem al in huis. Het apparaat had als aansluitingen HDMI (3x), VGA, SCART, SD Card, CI, USB, Network, koptelefoon, Serv.U, Audio In DVI/VGA, Digital Audio Out, L, R, Y, Pb en Pr. Gelukkig zat er ook een antenneaansluiting op waar ik mijn tv-kabel in kon pluggen, want daar had ik het ding tenslotte voor gekocht. Ah, het was prachtig! (Ik had maar meteen digitale tv erbij genomen.) Op een van de duizend kanalen was een voetbalwedstrijd bezig... Het full HD-gras was groener dan echt gras. Elk sprietje was afzonderlijk zichtbaar. En toen de camera inzoomde op de bal die stil lag voor een vrije trap, kreeg ik de neiging om hem zelf weg te schoppen. Ik was eindelijk de 21e eeuw binnengetreden - een iPad is nu niet ver weg meer, dacht ik hoopvol. (Als oefening probeerde ik met mijn vingers het beeld op het scherm iets te verschuiven. Helaas, het lukte niet.) Maar even later veranderde mijn stemming. Tom Egbers leek op mijn nieuwe tv wel 54 jaar in plaats van 29. Ik zapte naar een woonprogramma en presentatrice Lieke van Lexmond zag eruit als een man. En 's nachts, aan het begin van mijn Comedy Central-routine, kwam de grootste schok: Family Guy en American Dad waren niet echt, maar getekend! Ja, ik zag de dingen ineens haarscherp - te scherp, misschien wel. Wat stelde mijn zorgvuldig georkestreerde levensstijl eigenlijk voor? Ik zette het toestel uit en ging naar mijn stamcafé. Géén tv kijken, dat is pas echt modern. Eerder gepubliceerd als column in Bright #46 d o n d e r d a g   2 3   a u g HANDZEEP UIT EEN POMPJE - Over NSFW gesproken. Toen ik nog een kantoorbaan had, zat ik eens samen met een vormgever aan een website te werken. Een collega kwam onze kamer binnenwandelen met in zijn hand een printje met foto's van twee dames die in een bosrijke omgeving op een behoorlijk seksuele manier met elkaar bezig waren. 'Mooi hè?' zei hij met een grijns. 'Ja, prachtig,' zeiden wij. 'Het zijn tweelingzusjes!' voegde hij eraan toe. Het was even stil. 'Wat is de natuur toch fraai,' zei ik toen maar, waarna de vormgever enorm naar zijn monitor ging staren en ik naar mijn Nijntje-broodtrommel. 'Ik ga even naar de wc!' riep de collega, en neuriënd verliet-ie onze kamer, het printje wapperend in zijn hand. Een slordige negentig seconden later huppelde hij weer naar binnen. 'Kijk!' zei hij trots. Het blaadje was besmeurd met wat slierten dik, wit vocht. Tot op de dag van vandaag weet ik niet of het handzeep uit een pompje was of iets anders. Bovenstaande anekdote speelde zich vijftien jaar geleden af, toen de uitdrukking NSFW nog niet bestond. Het was dan ook een heel gedoe om op je W iets binnen te halen dat NS was. Vanwege de slakkensnelheid van de gemiddelde internetverbinding stond online porno kijken in die tijd nog gelijk aan pure erotiek: het duurde soms wel vijf seconden voordat je een volledig plaatje op je scherm had. (Aan filmpjes begon je niet eens.) Tergend langzaam werd de afbeelding van boven naar beneden opgebouwd - wat je in die tijdsspanne allemaal bij elkaar kon fantaseren was meestal een stuk gruiziger dan het plaatje dat uiteindelijk op je CRT-monitor verscheen. Nu er op ieder kantoor internet is, kan er - als de systeembeheerder tenminste meewerkt - op iedere werkplek porno worden gekeken. Zonder gevaar is dat niet: nog steeds worden er mensen (mannen) ontslagen omdat ze op hun computer porno hebben gekeken tijdens het werk. Zelf ben ik al jaren een thuiswerkende zzp'er, en omdat ik ook nog eens alleen woon is alles wat ik online bekijk automatisch safe for work. Maar of dat nou zo leuk is? Dankzij YouPorn en zijn schimmige broertjes heb ik filmpjes gezien na afloop waarvan ik me zo smerig en gebruikt voelde dat ik urenlang huilend heb gedoucht met een staalborstel als spons. Vind je het gek dat ik terugverlang naar de tijden toen een cream pie nog gewoon een taart was, een pearl necklace een parelketting en bukkake een concertzaal in Tokio waar Cheap Trick dat legendarische livealbum had opgenomen? Toen je in de bosjes bij school beduimelde seksboekjes (NSFS) doorgaf en maar hoopte dat de meester je niet zou betrappen? Toen je nog opgewonden werd van twee naakte tweelingzusjes? Iedereen heeft het over de dreigende geldontwaarding, maar intussen is er iets veel ergers aan de hand: porno-inflatie. Internetporno kijken anno nu is net zo spannend als een leeggelopen opblaaspop bestijgen. Eigenlijk zie ik maar één manier om die spanning in mijn leven terug te brengen: ik moet weer een kantoorbaan nemen. Zouden er ook broodtrommels te koop zijn met Sasha Grey erop? Eerder gepubliceerd als column in Bright #45 d o n d e r d a g   2 3   a u g   2 0 1 2 ALS IK HIER KLIK, DOET HET DAAR PIJN - Naar mijn huisarts ga ik steeds minder, want die zegt bij elke gezondheidsklacht dat ik maar een warme douche moet nemen. Gelukkig heb ik Dokter Google op mijn computer! Hoewel, aan internet heb je ook niet veel als het om je gezondheid gaat. Eén van mijn gezondheidsklachten is bijvoorbeeld deze: ik ben vaak dodelijk vermoeid, ook al slaap ik vrijwel elke nacht twaalf uur. Dan ga je je zorgen maken. Ontstaat die vermoeidheid door de banale gesprekken die ik iedere dag moet voeren met de plaatselijke middenstand, of is er iets ergers aan de hand? Googlen op 'vermoeidheid' en een paar keer doorklikken leidde gistermiddag tot een onheilspellende diagnose: kanker. Nog maar net bijgekomen van de schrik, zocht ik op een andere klacht: ik vind dat ik wel erg vaak moet plassen. Nu drink ik ook veel, om de pijn van het leven te verzachten (daar helpt nu eenmaal geen warme douche tegen), maar dat is weer een heel ander verhaal. Wat denk je dat Google zei? Blaaskanker! Mijn rug, had ik het daar al over gehad? Na een paar uur computeren heb ik vaak pijn in mijn onderrug. Anyway, je raadt het al. Botkanker. De vreemdste klacht, een onverklaarbare hunkering die ik de laatste tijd geregeld voel naar een grote bak patat-döner van snackbar Ten Beste, typte ik maar niet eens meer in, want ik wist al wat Dokter Google zou zeggen: dönerkanker. Inmiddels had ik zo vaak 'kanker' gelezen dat ik dacht dat ik op een forum voor Marokkanen zat, in plaats van op allerlei medische sites. Maar konden al die klachten niet gewoon symptomen van stress zijn, vanwege mijn nieuwe functie als columnist van Bright? De vraag hoe ik in Jobsnaam elke twee maanden die laatste pagina moest vullen, spookte tenslotte al de hele week door mijn hoofd. Ik zette de douche maar weer aan. Ik ben niet de enige die online doktertje speelt. Ooit las ik in een onderzoek (ik geloof op internet) dat zeven van de tien mensen eerst hun gezondheidsklachten googlen voor ze besluiten wel of niet naar de dokter te gaan. Daar zijn huisartsen om twee redenen niet blij mee: 1) mensen trekken de verkeerde conclusie en gaan niet naar de huisarts, terwijl ze wel iets ernstigs hebben en 2) mensen trekken de verkeerde conclusie en gaan wel naar de huisarts, terwijl ze niets ernstigs hebben. Waarna de huisarts uren bezig is de patiënt te overtuigen dat hij echt geen dönerkanker heeft. Zoals zo vaak was ik van al dat klikken weer geen steek wijzer geworden. Een mens kon toch niet vier verschillende soorten kanker hebben? Of googlede ik gewoon verkeerd? Natuurlijk, dat was het: ik moest al mijn symptomen niet apart intypen, maar tegelijk! Daar gingen ze het zoekveld in: vermoeidheid, lagere rugpijn, hunkeren naar voedsel, vaak moeten plassen. En hoera, eindelijk was Google eenduidig in zijn diagnose: ik ben zwanger! Over gebrek aan onderwerpen hoef ik me het komende jaar dus geen zorgen te maken. Eerder gepubliceerd als column in Bright #44 v r i j d a g   1 1   n o v WERKEN VOOR DE BANK - Als amateursocioloog en professioneel tekstschrijver kom ik graag op de website van De Telegraaf. Niet omdat ik de nieuwsberichten daar zo interessant vind, maar vanwege de reacties onder die berichten. Op hun slechtst zijn die reacties goed geformuleerde en dito onderbouwde meningen, op hun best zijn ze een Ulysses-achtige stream of consciousness. Lees meer >> d i n s d a g   2 6   a p r SPIELE - Om wat spanning in mijn leven te brengen, heb ik gisteravond tijdens het televisiekijken de taal van mijn mobiele telefoon, een stokoude grijsblauwe Nokia, veranderd van 'Nederlands' in 'Deutsch'. Het gewenste effect werd meer dan bereikt: met mijn Duitse mobieltje voelde ik me als een vork in een bord soep. 'Menu' werd in het schermpje weergegeven als Menü, dat was nog te overzien, maar een berichtje versturen heette ineens Kurzmitteilung verfassen en 'Laatst gekozen nummers' was Gewählte Rufnummern geworden. Ook kwam ik ergens de optie Dienstbefehle eingeben und senden tegen - zo oud kon mijn Nokia toch nog niet zijn? Ik vroeg me af of alle mensen die ik nu zou bellen in slecht nagesynchroniseerd Duits terug zouden praten. Maar goed dat ik niet voor 'Italiano', of - bungeejumpspannend - 'Türkçe' heb gekozen, dacht ik een kwartier later, terwijl ik enigszins panikerend de telefoon weer op 'Nederlands' probeerde te krijgen, hetgeen me uiteindelijk lukte via de optie Sprache. Ik had een beetje last van mijn maag gekregen. Spanning in het leven wordt zwaar overschat, concludeerde ik, en zeeg weer terug in mijn rookstoel. Waar was de afstandsbediening? d i n s d a g   2 6   a p r DE STILTE VAN DE LAMME - Als normaal mens hanteer ik bij alles wat ik doe een systeem. Zo richt ik mijn huis in volgens het uit de wereld van computerprogrammeurs afkomstige Gigo-adagium. Gigo staat voor garbage in, garbage out - het overgrote deel van mijn meubilair komt derhalve van de straat, van het grofvuil. Het grofvuil is een soort IKEA voor de misantroop: je volgt een vaste route en zoekt meubels uit die je meestal nog zelf in elkaar moet zetten ook, maar dan zonder mensen tegen te komen. In de grote stad waar ik woon, kan ik verschillende malen per week mijn hart en vuilnis ophalen. Zo fietste ik vannacht na iets te overdadig cafébezoek langs een stille gracht waar ik een berg grofvuil aantrof waar je u tegen zegt: twee roodpluchen stoelen, een strontkleurige bank, een spiegel waarin je jezelf kon zien en een tafel met daarop een tiara en een Spaanse gitaar. Ik was ontroerd: deze verzameling was duidelijk afkomstig van iemand die verstand had van wonen! Ik stapte van mijn fiets, ging op de tafel zitten, pakte de gitaar en speelde een stukje uit het nummer Hippies van de Haagse band Burma Shave, gevolgd door een riff uit Inside Looking Out van de Amerikaanse band Grand Funk Railroad. Hoe lang hadden deze nummers al niet meer in de openbare ruimte geklonken? Te lang! Jammer dat er geen publiek was. Hoewel? Iets verderop ging een deur open. Een wat oudere man, type morsig, stapte zijn huis uit, liep zonder mij een blik waardig te keuren naar de afvalberg, pakte de zilverglimmende tiara en ging weer naar binnen. Ik stelde me voor hoe hij reeds in de hal van zijn huis alle kleren van zijn lijf stroopte en in de badkamer voor de spiegel ging staan met zijn oude, gerimpelde geslacht tussen zijn benen geklemd, zodat er alleen een driehoekje grijskrullend schaamhaar zichtbaar was. Ik stelde me voor hoe hij de tiara opzette, in de spiegel keek en tegen zijn spiegelbeeld zei: 'Would you fuck me? I'd fuck me. I'd fuck me hard.' Opnieuw ging de deur open, opnieuw kwam de tbs-er in de dop naar buiten en opnieuw liep hij naar de afvalberg. Wilde hij mij soms betrekken in de uitwerking van zijn gedegenereerde fantasieën? Snel legde ik de gitaar terug op tafel, sprong op mijn fiets en sprintte zonder achterom te kijken naar huis. Sommige mensen zijn gewoon niet normaal. Eerder gepubliceerd als column op Nietnormaal.nl. m a a n d a g   2 8   j u n ERIN EN ERUIT - Toen ik gistermiddag thuiskwam na een bezoekje aan de Albert Heijn, vond ik een bericht van Paalman in mijn mailbox. Of er dit jaar nog een update op Maarwatishet.com kwam. 'Bel me anders vanavond even,' mailde ik terug, 'dan zet ik mijn cassetterecorder aan en is er morgen een update.' En zo geschiedde. Lees meer >> v r i j d a g   5   m r t EEN DAGJE NAAR DE BANK - Het was aan het begin van een doordeweekse middag en Oxysept liep door de woonkamer van zijn huis in het Utrechtse stadje U., op zoek naar zijn paspoort. Hij moest de deur uit, de stad uit zelfs, en dat vooruitzicht maakte hem altijd ietwat zenuwachtig. In zijn linkerhand had hij twee rode biljetten van vijfentwintig gulden die hij zou gaan inwisselen bij De Nederlandsche Bank in het Amsterdamse stadje A. Lees meer >> m a a n d a g   1 4   d e c OPEN BRIEF AAN DE MAKERS VAN WORD 2007 - Bij mijn laatste verhuizing, ongeveer vijf jaar geleden, had ik in mijn zenuwen ('Je weet maar nooit!') de grootste bus gehuurd die je met een normaal rijbewijs nog mag besturen. Helaas was ik vergeten dat ik - in mijn streven onthecht te raken van materiële zaken - bijna geen huisraad meer heb. Lees meer >> m a a n d a g   3 0   n o v EEN FRAAI UITZICHT - Van de weinige functies die ik mijn leven heb vervuld, is die van woongoeroe de interessantste geweest. En de makkelijkste. Voor de functie van woongoeroe bestaat geen opleiding en je hoeft er ook geen specifieke kennis voor te hebben. Wat je wel moet hebben is tijd, liefst in overvloedige mate. Lees meer >> m a a n d a g   2   f e b DE PROFESSOR - Laatst deed ik mee met een IQ-test op televisie. Ik moest 56 vragen beantwoorden met onderwerpen als taal, rekenen, ruimtelijk inzicht en wat al niet meer en mijn antwoorden sms'en. De uitslag was naar tevredenheid: ik had een IQ van 144. De volgende dag stuurde ik een e-mail naar iedereen die ik kende, of er vanaf nu aan mij gerefereerd kon worden als 'de professor' in plaats van 'die rare Oxysept'. Hoewel ik louter smalende reacties ('Lul!') kreeg op mijn verzoek, was ik de hele dag bijzonder ingenomen met mezelf. Totdat ik die avond in de supermarkt een nieuw sms'je van het televisieprogramma ontving: ze hadden de uitslag van de thuisdeelnemers verkeerd berekend. Na correctie bleek mijn IQ slechts 140 te zijn, zo stond er in kille letters op het groene schermpje van mijn mobiele telefoon. Hebt u ooit een volwassen man zien huilen naast een schap Conimex-producten? Maar goed, 140 grenst nog steeds aan bijna gekmakende genialiteit, dus ik hoefde niet meteen te wanhopen. Nu vraagt u zich misschien af: wat kun je allemaal met een IQ van 140? Dat zal ik u laten zien aan de hand van twee anekdotes, die u desgewenst op verjaardagen kunt navertellen alsof u ze zelf heeft meegemaakt. Anekdote één. Onlangs was ik met een elektrische schuurmachine een betonnen vloer aan het schuren. Aan de elektrische schuurmachine zit een snoer, en de kunst van het elektrisch schuren bestaat eruit dat je niet over je snoer heen schuurt. De rest gaat vanzelf. In mijn kluskleren schuurde ik over het beton dat het een aard had, stofwolken hingen laag in de kamer en de transistorradio speelde liedjes van Guus Meeuwis, Bløf en Nick & Simon. Midden in een lange haal voelde ik een flinke bobbel onder de machine. Daar zit nog heel wat verdroogde tapijtlijm, dacht ik, en drukte de schuurmachine eens extra hard aan. Toen pas zag ik dat mijn snoer om de schuurband zat gewikkeld en verder eigenlijk ook om het binnenwerk van het hele apparaat. Snel zette ik de knop op 'Uit' zodat ik het snoer kon ontwarren - een beetje laat, want de vrolijk gekleurde draden staken al door de zwarte isolatie heen. Het besef dat ik met mijn IQ van 140 helaas was vergeten de stekker uit het stopcontact te halen voor ik de draad beetpakte, kwam als een enorme schok. Twee. Een paar maanden geleden kwam ik uit het zwembad. Met mijn mooie jongenshaar fris geföhnd onder zo'n raar machientje aan de muur en mijn sporttas op mijn rug liep ik door de hal richting uitgang. De plexiglazen schuifdeuren openden zich automatisch en ik stapte welgemoed de frisse buitenlucht in. Daar werd mijn weg versperd door een grote groep mongolen die met moeite in bedwang werden gehouden door een stevig beschoeide leidster met een luide stem. De mongolen wilden allemaal tegelijk naar binnen en dat paste natuurlijk nooit, maar ja, het zijn mongolen, dus wat wil je. (Ik weet dat het correcte woord voor mongool tegenwoordig 'lijder aan het Downsyndroom' is, maar dat vind ik lang niet zo krachtig als mongool. In mijn jeugd heetten mongolen overigens weer anders dan nu: ongelukkig. 'Die-en-die heeft een ongelukkig kind gekregen', hoorde je volwassenen soms zachtjes zeggen, en dan wist je dat je niet moest doorvragen. Ook geen beste term trouwens, ongelukkig, want volgens mij zijn mongolen niet ongelukkiger dan reguliere mensen. Sterker nog: ze hebben bijna altijd een lach op hun gezicht. Of is dat gewoon een façade, waarachter pure wanhoop over de leegte van het bestaan schuilgaat? Niets menselijks is een mongool immers vreemd.) Waar was ik? O ja, ik stortte mijzelf midden in het gedruis, baande mij een weg (Mozes, op weg naar het beloofde land) en kwam er uiteindelijk aan de achterkant van de groep weer uit met mijn IQ van 140. Toen hoorde ik de stem van de leidster: "Hé, jij daar! Kom terug!" In paniek rende ik naar mijn fiets, haalde de drie sloten eraf en reed met hoge snelheid het parkeerterrein van het zwembad af. Zonder zijwieltjes! Kan ik wel. v r i j d a g   3 0   j a n MAAK ER MAAR EEN DUBBELE VAN - Vandaag zat ik al om half tien 's ochtends aan de Jack Daniel's. Niet uit zelfdestructie, maar omdat ik mijn lenzen nog niet in had gedaan. U moet weten: ik drink mijn espresso en mijn whisky uit dezelfde glaasjes. Mooie glaasjes zijn het: slank, sober vormgegeven, geribbeld, niet te hoog en niet te laag - een beetje als ikzelf, zeg maar. Vanochtend pakte ik een dergelijk mooi glaasje van het aanrecht en zette het onder mijn espressomachine, zoals ik dat elke ochtend doe. Ik dacht dat ik een schoon glaasje op het roostertje geplaatst had, maar toen de eerste druppel espresso de machine verliet en even in het luchtledige bleef hangen, alsof hij erover twijfelde om te vallen (excuses, ik ben dinsdag uit eten geweest met een dichter), zag ik dat er nog een bodempje whisky van de vorige avond in het glas zat. Espresso zetten is net als ejaculeren: je kunt het proces niet onderbreken, want dan gaat je mooie apparaat stuk. Dus liet ik de machine maar begaan. Waarom ook niet? Het was tenslotte een genot om het ding te horen ratelen, deze machine uit de fabrieken van Krups, een betrouwbare Duitse firma die zelfs in 1940 al oerdegelijke producten leverde die minstens vijf jaar meegingen. Ik moest even denken aan de Tweede Wereldoorlog, die zwarte periode uit de menselijke geschiedenis. Niet te lang natuurlijk, want vier seconden later brak een nieuwe, iets vrolijker zwarte periode aan: mijn espressowhisky was klaar. Wat te doen? Weggooien was zonde, zowel van de espresso als de whisky. Na een kort wikken en wegen nam ik het glaasje mee achter mijn bureau en leegde het in twee flinke slokken. Zelden had ik zo'n productieve tien minuten als die na deze versnapering. Ik denk dat ik bij mijn volgende kopje whisky de dosis espresso maar eens ga verdubbelen. Wat zal de rest van de dag mij gaan brengen? Wat is het leven toch mooi! d o n d e r d a g   2 9   j a n THINGS TO DO IN HET UTRECHTSE STADJE U. WHEN YOU'RE ALIVE - Wat een ellende, wat een troep allemaal, het leven! Gelukkig heb ik een wapen in de strijd: mijn to-do list. Dat is een lijst waar alle dingen opstaan die nog moet doen, zowel privé als zakelijk. Ik leg het maar even uit - niet dat ik denk dat u minder slim bent dan ik, maar omdat ik iemand ken die al jaren van de ene goedbetaalde baan naar het andere bekende bedrijf hopt en nog nooit in zijn arbeidzame leven een to-do list heeft gemaakt. Hoewel ik het me niet kan voorstellen, zijn er vast meer mensen zoals hij. Laatst sprak ik hem in het café en ik vroeg hem hoe hij op zijn werk dan wist wat hij moest doen. Zijn antwoord kwam erop neer dat hij de hele dag de telefoon opnam en zich liet uitfoeteren door hogergeplaatsten (soms ook door lagergeplaatsten) omdat hij dit of dat nog niet had gedaan, waarna hij meteen dit of dat ging doen. "Zo kan het natuurlijk ook," zei ik tegen hem, "zo kan het natuurlijk ook," en tuurde in mijn halflege glas. Ik ken trouwens ook iemand die op zijn to-do list 'gelukkig worden' had staan, maar hem heb ik al jaren niet meer gezien. Waarschijnlijk is hij gelukkiger zonder mij in zijn buurt. Maar goed. Om te voorkomen dat ik gek word, mag mijn to-do list niet langer worden dan een half A4-tje. Iedere dag opstaan, naar mijn werkkamer lopen, stukjes typen over dit en dat en zorgen dat ik die avond een gezonde en voedzame maaltijd binnenkrijg, is zo ongeveer het maximale wat ik aan stress kan verwerken. Het is me dan ook een groot raadsel hoe andere, zeg maar gerust gewone mensen zich door het leven slaan. Ze moeten de kinderen naar zwemles brengen, de hypotheek oversluiten, verjaardagskaarten kopen en beschrijven met een originele tekst ('Gefeliciteerd!'), kleding kopen, verjaardagen bezoeken van andere gewone mensen, naar concerten van Guus Meeuwis, Bløf en Nick & Simon gaan, in de file staan, de auto naar de garage brengen, hun Hyves-pagina bijwerken, formulieren invullen, nog meer formulieren invullen, naar de tandarts gaan, naar de fysiotherapeut gaan, een e/o-rekening openen of juist sluiten, een vakantie boeken, een nieuwe werkster zoeken, overstappen van energie- en telefoonbedrijf, drie wasjes draaien (bont, wit en fijn), een laaf aan een touwladder op Marktplaats.nl kopen, Google Chrome installeren, karten en steengrillen met de zaak, de kinderen weer ophalen van zwemles - en dat vaak allemaal op één dag! In hetzelfde café sprak ik op dezelfde avond met iemand die in de psychiatrie werkte. Of er nou nog veel authentieke gekken in zijn kliniek rondliepen, wilde ik graag weten. "Van die mensen die zichzelf de hele dag voor hun hoofd slaan," zei ik, en sloeg mijzelf tijdens deze explicatie voor mijn hoofd. "Van die mensen die om de haverklap 'Het kengetal van God is 035!' roepen," ging ik verder. "Of zijn het juist allemaal mensen die hun to-do list niet meer afgewerkt krijgen?" "Het laatste," zei hij, en schetste de situatie beeldend: "Voor je het weet zit je twee weken onder een blauw dekentje naar steeds hetzelfde nummer van Metallica te luisteren." "Hmm," mompelde ik, "dat is precies hoe ik mijn laatste kerstvakantie heb doorgebracht." We zwegen allebei en tuurden in onze halflege glazen en ik maakte een notitie op de to-do list in mijn hoofd om de cd van Metallica te verwisselen en een andere kleur dekentje te kopen. w o e n s d a g   2 8   j a n ARBEIDSVITAMINEN - Ik had mijn kadaver maar weer eens naar de sportschool gesleept en zat voor mijn laatste oefening in een of ander werktuig van een firma die zijn hoofdvestiging waarschijnlijk in Guantánamo Bay had. Zittend werk, dat ligt me wel, maar het was me niet geheel duidelijk of ik nu moest duwen of trekken - een vraag waar ik wel vaker tegenaan loop in het leven. Uit het plafond klonk muziek, om precies te zijn: The Funk Phenomena van Armand van Helden. Naast mij was een man in een soort zwempak heel erg duidelijk aan een vrouw van naar schatting 13 kilo aan het uitleggen hoe je een beamer op een laptop moest aansluiten, of andersom. "Het is heel simpel," zei het zwempak, en hij haalde diep adem, alsof hij honderdvijfentwintig meter onder water ging zwemmen in het Sportfondsenbad. "Eerst moet je de stroomkabel van de beamer aansluiten en in het stopcontact doen. Daarna steek je de ene kant van de VGA-kabel in de laptop en de andere kant in de ingang RBG in of computer1 op de beamer. Sluit de geluidskabel aan op de koptelefoonuitgang van de laptop. Vervolgens zet je eerst de beamer aan en dan pas de laptop. Dan heb je waarschijnlijk meteen beeld. Een beamer heeft trouwens vaak twee aan-uitknoppen, zo'n grote aan de achterkant en een powertoets bovenaan. Die moet je dus allebei op standje aan zetten. Als je nu nog niks ziet, dan moet je op de Fn-toets van de laptop drukken, samen met een functietoets, die toetsen bovenin met F1 tot en met F12 erop. Welke functietoets het is, verschilt per laptop, maar meestal staat er CRT-LCD op, of een icoontje van een scherm. Door die toetsen in te drukken kun je zappen langs drie standen: je beeld alleen op de laptop, je beeld alleen op de beamer of je beeld op laptop en beamer tegelijk. O ja, de input van de beamer moet op RGB staan, dus niet op video of S-video, maar er zitten knoppen op de beamer waarmee je dat in kunt stellen. En eh... Als het beeld van je scherm afvalt omdat het te groot is, moet je de resolutie op je bureaublad aanpassen." Ik besloot het toestel te laten voor wat het was, stapte eraf en wandelde naar de kleedkamer. Wat is dat toch een onvoorstelbaar goed nummer, The Funk Phenomena. d i n s d a g   6   m e i 'HEB JIJ TIËSTO OOIT EEN PLAAT VAN HENK BORGHUIS HOREN DRAAIEN?' - Nu Nederland volgens het Centraal Bureau voor de Statistiek meer dj's dan inwoners telt, wordt het steeds moeilijker voor een dj om zich te onderscheiden. Hoe blijft VIP-dj Oxysept origineel? Een dag lang de Utrechtse vrijmarkt afstruinen met dit stijlicoon levert een hoop antwoorden op, hoewel het niet altijd duidelijk is op welke vragen. 'Waarom heeft Albert Heijn geen poppetjes van Vader Abraham uitgebracht?' Lees meer >> v r i j d a g   1 8   j a n INTUSSEN IN DE ONTWIKKELINGSLANDEN - Goed bedoeld loopt vaak slecht af, niet alleen in mijn eigen leven, maar ook in de rest van de wereld. Zo zat ik afgelopen weekend televisie te kijken. Van Dis in Afrika, om precies te zijn. Adriaan van Dis, om precies te zijn. In een Afrikaans dorpje interviewde hij een Afrikaanse mevrouw - haar Afrikaanse kindje stond naast haar en keek met grote ogen naar de dito witte mijnheer. De toon van het gesprek werd al snel serieus-droevig, Van Dis viste en uiteindelijk kwam het eruit: de vrouw had een ziekte waar ze de naam niet van durfde te noemen. Heeft het drie letters, vroeg Van Dis in zijn beste Engelands. Ja, de ziekte had drie letters. En haar kind had het ook. O nee, dacht ik, wat verschrikkelijk! Nu hebben zelfs Afrikanen RSI! Geschokt zette ik de televisie uit. Dat komt er nou van al die gratis laptops voor Afrika. m a a n d a g   1 7   s e p SPREKEN IN HET *kuch* OPENBAAR - Het liefst lig ik de hele dag onder een stapel jassen, maar af en toe ontkom ik er niet aan om de deur uit te gaan en mij onder de mensen te begeven. Zo gaf ik de afgelopen maanden twee voordrachten in de semi-privésfeer. Vanwege de algemene geldigheid ervan maak ik die twee teksten bij dezen openbaar. Dat is ook een stuk makkelijker voor de directeur van het Letterkundig Museum - zo hoeft hij na mijn dood niet door mijn schoenendozen te spitten en houdt hij meer tijd over voor het draaiend houden van Simon Vestdijks stofzuiger. De eerste voordracht heet 'Goedemorgen, klootzakken!' en de tweede voordracht is getiteld Verhaal over Anton, die eigenaar is van café De Stad. (Mijn mooie stem moet u er zelf maar even bijdenken.) m a a n d a g   9   j u l WERK - Kan Oxysept een erotisch verhaal schrijven? Wie is de regisseur van Pulp Fiction? Wat voor speciale dag was 20 april 2006? Wil Zero de Foster Parent worden van Oxysept? Al deze kwesties komen aan bod in nieuwe afleveringen van [ Werk ], de almaar uitdijende verzameling chatlogs van Zero en Oxysept. Lees meer >> m a a n d a g   8   j a n DE KATTENFLUISTERAAR - Kent u de film De Paardenfluisteraar? Ik ook niet, maar het verhaal schijnt te gaan over een man die nogal goed contact heeft met paarden, alles geestelijk natuurlijk. Hetzelfde heb ik met katten, en het is dus niet vreemd dat ik onlangs het verzoek kreeg twee weken lang op de kat (en het huis) van Poes te passen. Lees meer >> v r i j d a g   6   o k t NOTULEN 30-09-2006 - Vraagt u zich wel eens af wat de term 'sociale woningbouw' betekent? Nu, dat zal ik u als ervaringsdeskundige vertellen: dat betekent dat je in een huis woont waar je precies kunt volgen wat er in de huizen onder, naast en boven je gebeurt. Alsof je allemaal samenwoont, zeg maar. Lekker sociaal! Lees meer >> w o e n s d a g   1 6   a u g ZELF MARTIN BRIL WORDEN (VALT HELEGAAR NIET MEE) - Omdat Volkskrant-columnist Martin Bril een paar weken met vakantie zou gaan, schreef de Volkskrant eind juni een wedstrijd uit met de titel 'Zelf Martin Bril worden'. De opdracht: schrijf uw eigen imitatie-Martin Bril-column, met gebruik van zoveel mogelijk stijlkenmerken van de meester zelf. Lees meer >> m a a n d a g   2 4   j u l RUK! - Toen onlangs de langverwachte Playboy met naaktfoto's van Bridget Maasland verscheen, durfde ik natuurlijk geen exemplaar te kopen. Wat moest mijn sigarenboer wel van mij denken? Die vond mij toch al een slecht mens sinds ik een paar jaar geleden was gestopt met roken en alleen nog maar krasloten, postzegels en af en toe een verjaardagskaart met een glimlachende koe erop bij hem kocht. Gelukkig had ik een alternatief: internet. En ja hoor, al op de avond van de dag dat de nieuwe Playboy in de schappen lag, zag ik op diverse weblogs links naar de gescande foto's. Jolige webloggers maakten stoere opmerkingen over broodjes rosbief en landingsbanen. Hun kennis van de vrouwelijke anatomie was ongelooflijk - het kon bijna niet anders of die webloggers moesten met duizenden vrouwen seks hebben gehad. Betrouwbare gidsen op weg naar het beloofde land, dus! Van opwinding zat ik te zweten achter mijn computer. Ik bewoog mijn muis naar de onderstreepte tekst WE GOT HER: BRIDGET MAASLAND PLAYBOY en vol verwachting klopte niet alleen mijn hart toen ik de link aanklikte. Het beloofde land bevond zich volgens mijn browser op www.2damnhot.com. Maar al wat ik op die site zag: geen Bridget, zelfs niet met kleren aan. Alleen maar reclame voor 'Hollywoodschandalen'. Ik kon 165 hoge-resolutiefoto's van Tara Reid bestellen. Maar ik wilde geen Tara Reid. Ik weet niet eens wie Tara Reid is. Ik wilde 165 foto's van Bridget, desnoods in lage resolutie. Met behulp van de nijvere webloggers zocht ik verder. Ik was immers op een missie. Op img139.imagevenue.com moest ik zijn! Maar helaas, daar waren de foto's ook alweer verdwenen. Net als op img45.imagevenue.com en img9.imagevenue.com. Ik begon mijn vertrouwen in de webloggers een beetje te verliezen. Na vier uur klikken was ik zo wanhopig dat ik al bevredigd zou worden door een foto van Bridget in een dikke winterjas, maar zelfs dat was me niet gegund. Tegen twee uur 's nachts gaf ik het op. Geen vleeskleurige pixel van Bridget gezien maar wel een lamme rechterarm gekregen. Nu ja, toch nog de helft van mijn missie volbracht. m a a n d a g   1 3   f e b DOOD GAAN WE ALLEMAAL - Als mensen mij vragen wat ik per se nog wil doen voordat ik doodga, hoeven ze niet te rekenen op antwoorden als 'een wereldreis maken' (te veel gedoe en ik heb al National Geographic op mijn televisie), 'de marathon van New York lopen' (idem, maar vervang National Geographic door Eurosport) of 'gitaar leren spelen' (dat kan ik namelijk al). Lees meer >> d o n d e r d a g   1   d e c UTRECHT - Ook in de muziek geldt: minder is meer. Was Smurrie bij zijn een-na-laatste optreden nog een trio, het meest recente optreden werd als duo uitgevoerd. Zo doorgeredeneerd zou Smurrie na het volgende optreden niet meer bestaan, wat maar weer bewijst dat doorredeneren tot niets leidt. Lees meer >> d i n s d a g   2   a u g WERK - Wat zit er in een rookworst? Hoeveel betaalt Zero maandelijks aan de firma Eneco? Hoe zien Oxysepts nieuwe buren eruit? En wat is het concept van het tv-programma Villa Tepelhof? Lees meer >> d i n s d a g   2 8   j u n MET THEE WORDT GEEN KUNST GEMAAKT - Onlangs had ik het genoegen te poseren voor de kunstenaar Han Hoogerbrugge. Nee, dat hoefde niet naakt - ondanks herhaaldelijk aandringen hierop van mijn kant. Lees meer >> w o e n s d a g   2 6   j a n BALLETJES IN WITTE PAP - Toen ik gistermiddag thuiskwam na een bezoekje aan de bakker, vond ik een bericht van Paalman in mijn mailbox. Of er dit jaar nog een update op Maarwatishet.com kwam. 'Bel me anders vanavond even,' mailde ik terug, 'dan zet ik mijn cassetterecorder aan en is er morgen een update.' En zo geschiedde. Lees meer >> m a a n d a g   1 1   o k t MET JE KNECHT - Vanwege de voordracht ervan, gisteren in café De Stad, het stokoude verhaal [ Met je knecht ] herschreven, uitgebreid en digitaal geremasterd. Lees meer >> m a a n d a g   5   j u l HET AFSPRAAKJE - Daar zat ik dan: gewoon thuis, in mijn rookstoel, de krant te lezen. De klok tikt en het koffiezetapparaat pruttelt. Ziet u het voor zich? Het lijkt een vredig tafereeltje, zeker met dat schilderij van een huilend zigeunerjongetje aan de muur, maar intussen bevond ik mij in een noodsituatie: die avond zou ik een afspraakje hebben. Met een vrouw - ook dat nog. Lees meer >> w o e n s d a g   1 2   m e i VAN EEN LEKKER BIERTJE IS NOG NOOIT IEMAND DOODGEGAAN - Maarwatishet.com bestaat vijf jaar. 'Wat een stijl! Wat een humor! En dan ineens weer die diepzinnigheid! Ja, dat heb ik toch allemaal maar mooi bij elkaar geschreven.' Lees meer >> w o e n s d a g   1 4   a p r OXYSEPT GAAT VERHUIZEN - (Als u binnenkort op het journaal beelden ziet van braaf lerende negertjes in 'de warme landen', en ze gaan gehuld in een T-shirt met het opschrift Jopie's Bloemenhuis of Eet vaak bij Sjaak, dan weet u dat Humanitas werkt.) Lees meer >> m a a n d a g   3   n o v HET VERROTTE LEVEN VAN OXYSEPT - 'Nou ja, zoals dat gaat, hè. Op een gegeven moment begon ze een beetje over m'n buik te kriebelen en te vertellen dat ze een geschoren poes had en of ik misschie-' Lees meer >> m a a n d a g   2 9   s e p PROJECT DEKBEDHOES - Op een zomerse namiddag in de maand september van het jaar 2003, zat ik met mijn gabber Paalman op een terras in het oude centrum van het Utrechtse stadje U. We waren bezig met een serieuze activiteit, noem het topsport zo u wilt: het verbeteren van het wereldrecord bierdrinken.  'Ritme,' zei ik tegen Paalman, terwijl ik door mijn opgeheven glas heen naar de zon keek die het bier nog meer goud kleurde dan het al was, 'daar gaat het allemaal om. Je moet het juiste ritme vinden. Niet meteen om twee uur 's middags halve liters achterover slaan met je kop in de zon, maar rustig doch vastberaden vaasjes drinken in de schaduw. Later kun je het tempo eventueel iets opvoeren.'  'En kleine slokjes drinken, dat het gelijkmatig in je bloed komp,' zei Paalman, die zijn klassiekers beter kent dan zijn taks. De zon verdween langzaam achter de Domtoren en wierp een zachte gloed over een prachtig-scheve gevelrij aan de gracht. De wereld leek in dit licht even te vertragen, stil te vallen zelfs. Ik kreeg het gevoel dat ik maar even met mijn ogen hoefde te knipperen om alles voor eeuwig vast te leggen, als op een schilderij van een oude Hollandse meester. Alomtegenwoordig en onontkoombaar was de schoonheid van dit tafereel. Bijna kreeg ik een 'esthetische ervaring', zoals ik het een bevriende-kunstenaar-die-de-dingen-altijd-zo-mooi-kan-zeggen eens had horen zeggen. Ik voelde een sterke drang om deze emotie met Paalman te delen, het liefst door middel van een lyrisch gedicht, zo mooi van vorm en inhoud dat het compleet recht zou doen aan de innerlijke wereld van Paalman, die toch minstens net zo fijnbesnaard was ik, want waarom was hij anders mijn gabber? Ineens had ik het.  'UTRECHT DE GEKSTE!' schreeuwde ik over het terras.  'HOEREN!' riep Paalman uit, die net naar een boot met veertien identiek gekapte en geklede studentes zat te kijken. Ja beste lezer, de alcohol, die weet wat. Dat hoef ik u natuurlijk niet te vertellen. U 'houdt ook wel van een glaasje op zijn tijd'. Gewoon, 'voor de gezelligheid', dat u er eens 'eentje meedrinkt'. Maar 'de hele nacht in een rokerige kroeg zitten', dat is niks voor u, natuurlijk niet. En zo slecht voor uw huid ook. Zelf heb ik laatst de eigenaar van mijn stamcafé gevraagd of ik een stretcher achterin de zaak mocht zetten, in dat rustieke hoekje bij de flipperkast op de verhoging, zodat ik nooit meer naar huis zou hoeven. Ja beste lezer, de alcohol, die weet wat. Op de fles zelfgestookte Lozovaca (een Montenegrijnse, naar spiritus smakende druivenjenever) waaruit Poes mij geregeld schenkt, worden de tegengestelde krachten die de alcohol los kan maken kernachtig samengevat. Op het etiket op de voorzijde staat een plaatje van een lieflijk-groene wijnrank met rijpe, diepblauwe druiven afgebeeld (God), en op het etiket op de achterzijde een doodshoofd (Satan of De Oude Slang). Verborgen symboliek is het makkelijkst te herkennen wanneer het aan de oppervlakte komt. (Ja beste lezer, de alcohol, die weet wat.  'Altijd maar die drank,' verzuchtte mijn oude moeder toen ik haar op een ochtend meldde dat ik iets later dan afgesproken bij haar langs zou komen, omdat mijn handen zo ernstig trilden van een kater dat ik mijn tas niet kon inpakken, 'het kan met een glaasje jus toch ook gezellig zijn?'  'Ja, met een flinke scheut wodka erin wel,' antwoordde ik, en werd ineens zo misselijk dat ik naar de wc moest rennen. God straft meteen en gerechtigheid kent geen tijd.)  'Effe sassen,' zei Paalman. Hij stond op en liep de kroeg binnen die bij het terras hoorde. Ik keek wat om me heen. Er zat een jonge vrouw naast me. Ze was gekleed in een witte linnen broek en een vaalrood t-shirt waarop ik vaag een tekening van een struik broccoli meende te herkennen, maar het kon eigenlijk net zo goed het gezeefdrukte hoofd van Che Guevara zijn. Het verschil tussen groente en revolutie is hooguit tien wasbeurten, bleek maar weer eens. Daarom wassen krakers zich natuurlijk ook nooit. Mijn levensinzichten werden er per glas scherper op, bemerkte ik. Het gezicht van de vrouw had die typische ongezonde huidskleur van mensen die gezond leven. Druk gebarend probeerde ze de jongen naast haar, die sprekend op Jezus leek, maar dan met een bril op zijn neus en zonder kruis op zijn rug, iets uit te leggen.  'Zachte ogen,' zei ze met een harde stem, 'daar gaat het om. Je moet je ogen zacht maken.' Jezus keek haar geïnteresseerd aan, hetgeen hem zichtbaar moeite kostte. Toch was het eindresultaat heel behoorlijk te noemen. Als zij haar orgasmen net zo goed kan faken als hij zijn interesse, zouden ze best eens een lange en succesvolle relatie kunnen hebben, dacht ik moedeloos. Nee, het zou allemaal nooit meer goed komen tussen man en vrouw, zoveel was mij vandaag alweer duidelijk geworden. Allemaal de schuld van Eva - had ze maar niet naar die Oude Slang moeten luisteren. Ik dronk mijn glas bier leeg en bestelde er nog een. Van Paalman nog geen spoor. Ik wist niet wat het was, sassen, maar blijkbaar kon het verdomd lang duren.  'Je weet wel, toen ik een paar maanden geleden dat conflict had met Welmoed,' vervolgde de groentevrouw. 'Als je kwaad bent worden je ogen hard. Maar ik dacht: zachte ogen maken! Zachte ogen maken! Gewoon door je buik ademen en zachte ogen maken. Dan reageert de ander ook veel rustiger. En het werkte. Kalm konden we alles uitpraten. Als je maar door je buik ademt.' Zelf voelde ik ineens een niet te onderdrukken neiging om door mijn kont te ademen. Ik ging even verzitten en tilde mijn linkerbil op. Was dat het geluid van een speedboat die door de gracht onder het terras voer, of had ik vannacht dat tweede broodje shoarma met iets te veel rode-uiensaus bedekt? Paalman kwam terug en ging weer naast me zitten. Ik probeerde de draad van ons gesprek op te pakken, maar dat is nogal moeilijk als het gesprek een onontwarbare kluwen wol is.  'In het leven draait het allemaal om de duit en de fluit,' debiteerde ik op goed geluk een van mijn levenswijsheden, en begon weer over mijn plan om steenrijk te worden. Jaren geleden had ik in een flits het idee gekregen om dekbedhoezen op de markt te brengen met aan de ene kant een foto van Jody Bernal, en aan de andere kant een foto van Jodi Pijper. Helaas had ik nog steeds geen investeerders voor dit project kunnen vinden. We bespraken de diverse haken en ogen die er aan 'Project Dekbedhoes' zaten. Dat bleken er wat meer te zijn dan gedacht, en zo vonden we onszelf zeven uur, zes cafés en vijfentachtig uiro later terug in danstempel Tivoli, ook omdat Paalman uiteindelijk toch meer in de fluit dan de duit was geïnteresseerd. Hier geen zon maar duisternis, geen verstilde taferelen maar wild dansende mensen en geen rustiek landschap maar De Tuin Der Lusten. Alleen de drank was gebleven, altijd maar die drank. Ik ging naar de bar.  'Twee bier,' sprak ik. Voor mijn neus werden twee biertjes getapt. 'Ipse dixit, et facta sunt; Ipse mandavit, et creata sunt,' mompelde ik in mijzelf. Mijn levensinzichten begonnen nu wel beangstigend scherp te worden. Moest ik niet eens op Spa Rood overschakelen, voor ik van de druiven bij het doodshoofd zou belanden? We dronken. De ene na de andere plaat kwam voorbij terwijl Paalman en ik een beetje lodderig tegen een pilaar stonden geleund. Met zijn kennersblik en een opmerkelijk vaste hand wees Paalman diverse aantrekkelijke meisjes aan, of 'lekkere wijven', zoals hij ze zelf noemde. Toen werd er een nummer opgezet met een beat die zo goed was dat ik eerst niet geloofde dat zoiets kon bestaan. In de stuiterend-repeterende ruimte tussen de basdrum en de snare werd ik al snel de dansvloer op gezogen. Steeds dichter bewoog ik naar de enorme boxen toe. Harder, die beat moest harder, ik wilde opgaan in het nummer, mijzelf vleselijk verenigen met de beat ('ketsen' zou Paalman zeggen, of 'roompotje peilen'). Halverwege het nummer al stond ik met mijn neus tegen het doek van de linkerbox aan. Zelfs de haren op mijn hoofd bewogen nu in de maat, dankzij de luchtverplaatsing - of ik heb gewoon funky haar, dat kan natuurlijk ook. Dit was het, dichterbij kon niet... Of toch? Ik nam nog een slok bier en kreeg ineens visioenen van wijnranken, doodshoofden, Jody Bernal en Che Guevara.  'Broccoli!' riep ik, maakte zachte ogen en stapte de enorme box binnen. Een halve seconde werd alles zwart, toen kon ik weer zien en horen. Het geluid was hier anders: niet harder, maar wel duidelijker. Ik ging zitten en keek eens wat om mij heen. Op de maat van de basdrum trilde een conus, hypnotiserend als je er langer dan vier maten naar keek. Ik keek er 128 maten naar. De beat was alomtegenwoordig en onontkoombaar - dit was het ritme waar ik naar had gezocht. Ik zat hier goed, ik zat hier prima en het was nog lang geen sluitingstijd. In deze wereld bestonden geen wereldrecords, hier waren geen antwoorden, hier waren geen vragen. Nu ja, eentje dan: zou ik hier ook ergens bier kunnen krijgen? m a a n d a g   2   j u n i AUTO CENTRUM UTRECHT* - Al zeseneenhalf jaar woon ik in het Utrechtse stadje U. en nog nooit ben ik in het ACU geweest - een grote schande voor een parttime-anarchist als ik. Zaterdag is die schande dan eindelijk uitgewist: van T. moest ik die avond naar een bandje bestaande uit vijf Russische tjiks gaan koeken. In het ACU, inderdaad. Bij binnenkomst, zo rond een uur of 22, belandde ik meteen in een timewarp. Het was ineens begin jaren negentig, toen ik in het Groningse stadje G. woonde en daar regelmatig tenten als VERA en Simplon frequenteerde. Een glas bier kostte in die tijd twee gulden, als je vanuit een café iemand wilde bellen moest je aan de barman een grijze telefoon met een snoer en een draaischijf vragen en het internet was een overkoepelende organisatie voor zeevissers. Terug naar nu. Volgens mijn collega Jack Nouws is zelfs chips eten (helaas geen Krek Snek) in het ACU een politieke daad, en inderdaad: het publiek zag er behoorlijk axie-bereid uit. Of misschien hielden ze mij allemaal voor de gek en was het gewoon een vintage-retro kraakstylee die ze droegen. Zelf was ik in ieder geval ook tot axie bereid, namelijk het drinken van bier; een taak waar ik mij grondig van kweet. Een Amsterdammer kost in het ACU maar 1 uiro 60 (cola maar 1 uiro) en dat is prettig, zeker als de temperatuur in zowel café als concertzaal zo'n 45 graden klein nulletje c bedraagt. De band, waarvan de zangeres een soort Nina Hagen rip-off was, boeide mij maar zeer matig, zodat ik maar weer in het café voor de concertzaal ging zitten. Het was ÃÎÐß×Î;, om de zangeres maar eens te citeren - gelukkig was het in de gang naar de wc's nog enigszins uit te houden (dit is tevens de plek om te vozen, vertelde een vaste bezoekster mij). Na het concert was het tijd voor de maandelijkse Kitty-avond: dansen voor lesbi's, homo's en hetero's. Aangezien ik hetero ben (kwam dat even goed uit!) bleef ik dus maar hangen. Dat bleek een verstandig besluit te zijn. De dj's van dienst draaiden een soort van overtreffende Russische rakettrap van eclectisch: Nelly, Joy Division, Sisters of Mercy, The Prodigy, SL2, wat hip-hop (van wie is die plaat met een sample van Edie Brickell? Vet zeg!), Rage Against The Machine, etcetera, enzovoort. We kregen een beetje een euforisch schoolfeestgevoel en iedereen ging uit zijn/haar dak tot aan zijn/haar naad. Af en toe keek ik een beetje bevreesd naar de uitgang, bang dat ineens meester Driessen of juffrouw Corstjens binnen zou komen, de tl-lampen aan zou doen en iedereen naar buiten zou bonjouren, waar onze ouders al zouden staan te wachten in hun leuke middenklassertjes, behalve dan de ouders van die ene stoere jongen die al overal haar had en op zijn brommer naar huis ging met die ene tjik achterop die ook al overal haar had. Terug naar nu. De nacht werd afgerond in de muziektent op het Lepelenburg (ambiance: 10) alwaar de ghettoblaster van T. de cd Greatest Hits From 1992 ten gehore bracht, appelsap van Dr Siemens (tevens een betrouwbaar adres voor al uw mobiele telefoons) werd genuttigd en de zon opkwam en zag dat het goed was. *Deze tekst is een iets uitgebreide versie van het exemplaar op Maar hoe was het? - Utrechts eerste horeca-weblog, soort van, waar ik lustig aan medetyp. Allen daarheen! z o n d a g   2 2   s e p t e m b e r DE WAARGEBEURDE WOENSDAGAVONDFILM - Het was woensdagavond en het liep tegen etenstijd - mijn etenstijd, althans. De hele middag had ik op het balkon geknutseld aan een vergiet, dat ik met behulp van een flinke hoeveelheid zilverpapier, een tube Velpon, een negenvoltsbatterij, vier breinaalden en twee fietslampjes aan het ombouwen was tot een hoofddeksel. Met dat ding op mijn kop kon ik rustig door de stad lopen, zonder dat De Grijzen mijn gedachten konden lezen, was het achterliggende idee. Ik had een stevige honger en ik was moe - niet van het werken aan het vergiet, maar van de zoveelste confrontatie met twee Jehova's getuigen, die mij blijkbaar in hun lijst van favoriete heidenen hebben staan, want ze komen zeker vier keer per jaar langs. Aan het begin van de middag hadden ze me uit mijn werkzaamheden gedeurbeld en mij allesbehalve zachtmoedig doorgezaagd over 'de zachtmoedigen' die 'de aarde zouden erven'. Diverse citaten uit Mattheüs en Prediker werden door een vrouw in een strontkleurig mantelpakje naar mijn hoofd geslingerd, terwijl haar secondant, een man in een kotskleurige combinatie, er gedurende het hele gesprek het zwijgen toe deed. 'Erg interessant allemaal, maar ik moet nog inkopen doen voor mijn andijviestamppot, dus als u het niet erg vindt, doe ik zo meteen de deur weer dicht,' had ik tegen het mantelpakje gezegd, in een poging het gesprek naar mij toe te trekken. 'Ik zou hier graag nog wat scheldwoorden aan toevoegen,' ging ik verder, 'maar dat werkt waarschijnlijk averechts, want staat niet in Mattheüs 5, vers 11: gelukkig bent u als u beledigingen, vervolgingen, leugens en laster te verdragen krijgt omdat u bij Mij hoort?' 'U bent een grappenmaker!' antwoordde het mantelpakje, terwijl een weke nepglimlach niet van haar gezicht week. 'En nog creatief ook! Ik zie tenminste dat u aardig woekert met uw talenten,' voegde ze eraan toe, terwijl ze naar het halfopgetuigde vergiet in mijn handen keek. 'Ja, mijn leven is één groot kunstwerk,' antwoordde ik, en deed de deur dicht. 'Alleen jammer dat het al zevenendertig jaar in de kelder van het museum staat,' murmelde ik er nog achteraan, terwijl ik de trap weer opslofte. Andijviestamppot dus. Benodigdheden: een kilo aardappelen, een grote zak andijvie, een half litertje volle melk, zout en peper. En natuurlijk een halve eetlepel spekblokjes en 250 gram geraspte nootmuskaat. Of was het nu andersom? Bereidingstijd: ongeveer een half uur. (Hier slaan we even ongeveer een half uur over.) Hoewel ik de andijviestamppot had gegarneerd met twee zogeheten partysticks, wilde de stemming er nog niet echt inkomen toen ik, met mijn bord op schoot voor de tv gezeten, de eerste happen nam. Ik zei tegen mijzelf: 'Vooruit, schep vreugde in het leven en vermaak je zo goed mogelijk!' - wat er meestal op neerkomt dat ik naar RTL 4 ga kijken. Zo ook nu, en waarachtig, ik trof het: de waargebeurde woensdagavondfilm stond op het punt van beginnen. Ik ging er eens goed voor zitten. De openingstitels waren nog maar nauwelijks voorbij of er werd al een razend ingewikkelde plot uitgezet. We maakten kennis met een ambitieuze Australische hordeloopster, haar enkele maanden oude baby en een zwaarbesnorde trainer. Deze laatste liep continu in een uiterst hip jarentachtigtrainingspak van de firma Adidas rond, maar al snel kwam ik erachter dat deze rolprent gewoon in de jaren tachtig was opgenomen en dat de trainer dus eigenlijk een uiterst saai nieuw trainingspak droeg. Hip zijn is meer een kwestie van timing dan van smaak, zo bleek maar weer eens. Er was geen vaderfiguur aanwezig - de vriend van de hordeloopster had haar verlaten, omdat ze naar zijn idee teveel tijd aan haar atletiekcarrière besteedde, zo zagen we in een grofkorrelige flashback. Ongeveer tien minuten na het begin van de film voltrok de eerste ramp zich al: de hordeloopster rijdt, vermoeid van weer een uitputtende training, met haar auto tegen de pijler van een brug. Terwijl de camera langdurig inzoomt op de zwaargewonde vrouw zien we ineens een dingo het beeld in rennen. Aangezien het dak bij het ongeluk van de auto is geslagen, kan het beest de baby (die ongedeerd op de achterbank in een Maxi-Cosi De Kabouterdans zit te zingen) in zijn roze nekvelletje pakken en ermee vandoor gaan. 'Waar is je trainer als je hem nodig hebt?' zie je de vrouw denken. Een seconde later verliest ze het bewustzijn. Ik nam de vierde hap van mijn derde bord andijviestamppot en voelde me een beetje loom worden van het vele eten. Misschien had ik er iets minder nootmuskaat in moeten doen, dacht ik nog, en toen moet ik even in slaap zijn gevallen. Het was in ieder geval al donker buiten toen ik weer wakker werd. Mijn hoofd rustte op de leuning van de bank en een straaltje kwijl liep vanuit mijn linkermondhoek via mijn schouder naar een kussen, waar zich al een groene vlek gevormd had. In tegenstelling tot ikzelf was de waargebeurde woensdagavondfilm inmiddels goed op stoom gekomen. Al snel kwam ik erachter dat de vrouw bij het ongeluk niet alleen haar baby, maar ook een been had verloren. Echter, koppig als ze was, had ze toch het plan opgevat een gouden medaille te winnen bij de volgende Olympische Spelen, die toevallig in haar woonplaats zouden worden gehouden. In overleg met haar trainer besluit ze over te stappen van het hordelopen naar de hink-stap-sprong, het enige atletiekonderdeel dat een beetje fatsoenlijk met één been is uit te voeren. Na een jaar van hard trainen wordt ze zowaar geselecteerd voor de Olympische selectie en haalt ze de finale van de spelen. En wie staat haar toe te juichen op de tribune, vlak voor haar laatste en belangrijkste hink-stap-sprong? Inderdaad, haar ex-vriend. Gesterkt door deze steun uit onverwachte hoek wint de eenbenige heldin Olympisch goud. Als ze haar ex, met de medaille nog om haar nek, mededeelt op dit hoogtepunt in haar carrière te willen stoppen met atletiek, vraagt hij haar meteen ten huwelijk. Ze twijfelt geen moment en zegt ja. Die avond wordt er uitbundig gefeest. (Het reclameblok dat volgde was lang niet lang genoeg om de implicaties van deze specifieke gebeurtenis voor het feminisme in het algemeen te overdenken.) In de volgende scène is de situatie ineens een stuk minder feestelijk: de heldin betaalt de tol van de roem en raakt in een existentiële crisis. We zien haar aan de rand van een roestkleurige rivier - bittere tranen schreiend gooit ze haar gouden medaille in het water. 'De rivieren stromen in zee, in zee, maar de zee raakt nooit vol,' roept ze dichterlijk-vertwijfeld uit. 'Het water keert weer terug naar de rivieren en vloeit weer naar de zee. Alles is onuitsprekelijk vermoeiend. Hoeveel wij ook zien, het is nooit genoeg; hoeveel wij ook horen, tevreden zijn wij nooit.' Hierna kwam een reclameblok waaraan maar geen eind leek te komen. Existentiële crisis of niet: de huur moet ook worden betaald. Aangezien het salaris van haar man niet om over naar huis te mailen is, neemt de vrouw een baantje als wc-juffrouw in het stadion waar ze ooit haar grote successen behaalde (symboliek!). Het verdient niet goed, maar dat maakt haar niet uit, want ze is bezig met een Geheim Plan om rijk te worden. Geïnspireerd door de cijfers die de stadionspeaker de hele dag opdreunt, heeft ze tijdens één van haar schaarse pauzes een idee voor een spel gekregen. Het uitwerken van dit idee verloopt niet echt vlot, maar dit wordt cinematografisch handig omzeild: terwijl Beautiful Noise van Neil Diamond klinkt, gaan er in vijf filmminuten vijf echte jaren voorbij - tijd die de vrouw gebruikt om haar spelidee te perfectioneren. We zien vele versies in de prullenbak verdwijnen, maar uiteindelijk is het eindresultaat daar, toevallig precies op het moment dat Beautiful Noise is afgelopen. (Het spel is even simpel als briljant: Op een kaart staan vijf kolommen met getallen. Een spelleider trekt blind wat blokjes met getallen uit een jute zak en leest deze voor. Staat het getal op de kaart, dan mag het worden doorgestreept. Degene die als eerste alle vijf kolommen op zijn kaart heeft doorgestreept, is de winnaar.) Terwijl de vrouw haar hoofd breekt over een pakkende naam voor het spel, zien we de politie bij haar aan de deur komen: ze hebben haar kind gevonden, dat inmiddels is uitgegroeid tot een flinke kleuter. De dingo blijkt de baby al die jaren te hebben opgevoed in zijn hol achter het atletiekstadion. Uit ontroering en als dankbetuiging besluit de moeder haar spel Dingo te noemen. Met deze krachtige naam begint de victorie van het spel: binnen no time wordt in elk bejaardentehuis Dingo gespeeld en kan ze financieel op eigen been staan door het geld dat de verkochte licenties opbrengen. De opbrengsten zijn zelfs zo hoog dat ze samen met haar man en de trainer een eigen sportschool voor kansarme kinderen zonder benen kan openen. Uiteindelijk komt alles dus toch nog goed (pas op dit moment begon ik serieus te twijfelen aan het waarheidsgehalte van deze film), en het laatste beeld is dat van de hele familie, gelukkig poserend voor de pas geverfde sportschool. Alleen de kleuter grijnst vals met zijn hoektanden de camera in en hapt af en toe naar een vlieg, maar ja, wat verwacht u anders van iemand die is opgevoed door, ja, laat ik het maar gewoon zeggen, door een dingo? w o e n s d a g   2 3   j a n u a r i BERICHT VAN DE RATTENKONING - In de tijd toen de laat-twintigste eeuwse kunstenaar Kurt Cobain nog leefde en op de toppen van zijn roem verkeerde, liep ik, verkerend in de diepste dalen van mijn roem, snackbar De Paardeschuur aan het Borneoplein in het Groningse stadje G. uit. Het was een drukkend warme augustusnacht. Ik was, samen met mijn huisgenoot en een met een lichte zomerbries aangewaaide vriend, de warmte te lijf gegaan met vele beugelflessen Grolsch en - als verrassingswapen - een halve liter jenever. We hadden de strijd niet gewonnen, maar het voeren ervan was een prettige tijdsbesteding geweest. Al wat er nu voor mij overbleef op het slagveld, was een lichte staat van dronkenschap en een zware honger. De Paardeschuur had nogal ruime openingstijden. Ik kwam er uitsluitend 's nachts, in noodgevallen, wanneer de vertrouwde kwaliteitssnackbar met het vleeskeurmerk bij mij om de hoek reeds gesloten was. Want voor het eten, of in dit geval, het voer dat dit etablissement zijn clientèle voorzette, hoefde ik er niet heen; dat was louter geschikt voor culinaire psychopaten, temeer omdat de eigenaar pertinent niet aan branchevervaging wenste te doen: letterlijk alles werd er gefrituurd, ook voer dat beter op een bakplaat bereid zou kunnen worden. Warme worst, karbonades, schnitzels, ja, één keer heb ik de uitbater zelfs een zakje m&m's in het vet zien gooien alvorens het te verkopen. Iedere buurt krijgt de snackbar die ze verdient. Toen ik het stoepje voor de deur af wilde stappen, struikelde ik bijna over iets, dat ik in een eerste, vluchtige blik voor een dikke kat aanzag. Nadat ik mijn evenwicht weer had hervonden keek ik nog eens omlaag, snoof terloops de geur van mijn bestelling op - een zogeheten patat stoofvlees was het - en zag dat het geen kat was, maar een grote zwarte rat (ratten zijn altijd groot, net als vorige week gevangen snoeken. Iemand ooit een kleine rat gezien? Ik denk het niet. Bovendien, een kleine rat is een marmot.). Hoe zal ik het zeggen: van ons tweeën schrok de rat het minst. Hij keek me even aan met een blik van wat doet mijn broer Henk op jouw patat?, schoof daarna rustig de straat over, sprong een stoeprand op en verdween in het gras van de middenberm. Inderdaad, ratten lopen niet, maar schuiven; toch duwt niemand ze voort. Daarom zijn mensen ook zo bang voor ratten. Geld moet schuiven, maar ratten niet. Ratten moeten lopen, net als rekeningen. (Als een groep ratten met de staarten in elkaar verstrikt raakt en niet meer loskomt, ontstaat er een van de meest angstaanjagende verschijnselen uit de natuur: een rattenkoning. Dit gebeurt echter zeer zelden, en komt bovendien alleen bij zwarte ratten voor. Afhankelijk van de grootte van de rattenkoning kunnen de ratten nog geruime tijd voortleven - leden van de groep die niet aan eten kunnen komen worden gevoed door hun soortgenoten (voornamelijk met Berenklauwen in satésaus, zo las ik laatst in een biologieboek). Een van de grootste en doodste exemplaren ooit gevonden, bestaat uit tweeëndertig ratten. Het ding wordt 'de rattenkoning van Buchheim' genoemd, en is - geheel en al gemummificeerd - te bewonderen in het Naturkundliches Museum te Altenburg, Duitsland.) Rattenkoning, Berenklauw, Paardeschuur: de natuur kent vele mysteries. Zo probeerde ik hedenmiddag een snoer met kerstlampjes te ontwarren - een queeste die een geheel nieuwe dimensie aan het begrip 'ingewikkeld' gaf. Na twee uur rukken en trekken (zachtjes, alles zachtjes) zat het geheel nog meer in de war dan aan het begin. (Onderwijl voerde ik een telefoongesprek met A., die mij half-hysterisch vertelde dat ze er zojuist achter was gekomen dat haar ex niet de ideale schoonzoon, maar een liegende, vreemdgaande gokverslaafde was geweest. 'Nou, ik zit hier anders met een snoer kerstlampjes dat ik niet uit de war krijg,' antwoordde ik. 'Jij hebt het eigenlijk ook niet makkelijk,' zei ze.) En het ergste was: het snoer had mij inmiddels volledig omwikkeld, als een Boa Constrictor, aangezien het mij handig had geleken, tijdens mijn ontwarringswerkzaamheden de stekker in mijn mond te houden. Tweeëndertig lampjes bedekten aldus mijn sterfelijke lichaam, met elkaar verbonden door een rommelige kluwen zwart draad. Voor even was ik niet de Zonnekoning (l'internet, c'est moi!), maar de rattenkoning van de Rivierenwijk geworden. Aangezien ik nog een factuur op de bus moest doen, stuiterde ik even later met lampjes en al over de Rijnlaan, op weg naar de brievenbus. In het begin keek ik nog angstig om mij heen of 'de mensen op straat' me niet nastaarden, maar gaandeweg interesseerden de blikken van 'de mensen op straat' me niet meer, want deze uitdossing begon mij danig te bevallen. Ik was kunst geworden, een wandelende installatie, en overwoog reeds om mijzelf mediakunstenaar te gaan noemen, zodat ik de volgende dag voor honderdvijftig euro per maand een enorme, lichte ruimte ergens in de binnenstad zou kunnen betrekken, een ruimte die ik 'atelier' zou gaan noemen en waar ik iedere week een nieuw lampje van mijn snoer zou aanzetten, zodat ik iedere week een openingsfeest kon houden met beugelflessen Grolsch, liters jenever, een hippe dj en blote mevrouwen in kooien met kerstlampjes in hun  'Kut!' Luid vloekend ontwaakte ik uit mijn korte, maar daarom niet minder gesubsidieerde dagdroom. De lampjes moesten natuurlijk wel werken, bedacht ik mij ineens, en dat had ik nog steeds niet getest. Ik moest zo snel mogelijk een stopcontact zien te vinden. Gelukkig zaten er in een deuropening, aan het einde van de stoep, twee allerliefste kleine meisjes te spelen met een poppenwagen. Met mijn aardigste gezicht op liep ik naar ze toe, en vroeg aan de leukste (ze had vlechtjes in), terwijl ik mijn jas opendeed om haar de lampjes te laten zien: 'Mag ik misschien mijn stekker even in je stopcontact steken?'  'Viezerik!' gilde ze.  'Rot op, smeerlap!' riep de andere, en gooide de voordeur dicht. Misschien moet ik toch maar eens dat rare baardje afscheren. d i n s d a g   2   o k t o b e r IN DE KNOP - En we gaan meteen verder met de volgende vraag: Ga ik een patat speciaal halen of ga ik mijzelf dertig keer opdrukken? In de gloria en op naar de snackbar dan maar. Deze keer nu eens niet naar Het Vraagteken, er rennen in mijn hoofd al genoeg vraagtekens rond, veel te veel eigenlijk. Het leven is een quiz - af en toe vind ik een antwoord, geef vol enthousiasme een spreekwoordelijke knal op de spreekwoordelijke rode knop, maar dan blijken we al een ronde verder te zijn en doet mijn antwoord niet meer ter zake, aldus de pinnige presentatrice. Het leven is een quiz, gebaseerd op een concept dat op papier wel leuk leek, maar in de praktijk toch niet zo goed uitpakte, met God als stuntelende quizmaster die ook 'liever een eigen talkshow zou hebben bij een publieke omroep, zodat ik wat meer van mijzelf kan laten zien, want ik heb heus wel wat te melden, dat is een kant van mijn persoonlijkheid die ik nu niet aan de kijkers kan laten zien', maar om de huur van de hemel te betalen nu maar even een spelshow presenteert, smaakvol geprogrammeerd tussen Een rug te ver en Nederland gaat plat in. (Helaas is dit sluitende werelbeeld nog niet bij iedereen bekend. De gemiddelde religieuze fanaticus zou zich wel drie keer bedenken als hij wist dat hij na het plegen van een zelfmoordaanslag naast een goddelijke troon terecht kwam met daarop gezeten Marc Klein Essink, Caroline Tensen of Ron Brandsteder.) Gelukkig zijn er in het Utrechtse stadje U. meer snackbars dan betaalbare huurwoningen, dus enige minuten later sta ik al in een alternatief voor Het Vraagteken. Het vet begint te sissen zodra de uitbater de patat erin gooit, zo hebben we dat met zijn allen afgesproken en anarchisme staat bij deze tent niet op het menu. Ik heb, vanaf nu, twee minuten de tijd om een originele gedachte over een patat speciaal te formuleren. (Als ik te weinig opdrachten heb, geef ik ze gewoon aan mijzelf - helpt elkaar, koopt Hollandse waar, etcetera.) Zo speciaal is een patat speciaal nu ook weer niet, sterker nog: eigenlijk is er weinig voedsel gewoner dan een patat speciaal. Maar aangezien de uitbater nu niet direct op mij overkomt als de grootste intellectueel sinds Erasmus, zie ik een discussie over de semantische implicatie van de toevoeging van de omschrijving 'speciaal' aan de patat niet zo snel ontstaan als de schimmel op de huzarensalade voorin de vitrine. Uit het plafond komt wat ondefinieerbare muziek. En er is nog een klant aanwezig: een rochelende, ongeschoren man in een rolstoel, die, zittend aan het enige tafeltje van deze ruimte, een formulier aan het invullen is. Hij wordt hierbij geholpen door de uitbater. (Wat gij doet voor de minste van mijn broeders, doet gij voor mij.)   'Wie is je huisarts?' vraagt de uitbater. De man in de rolstoel noemt een naam.   'En je specialist?'   'Godver, ze willen weer alles van me weten. Eh... Daar kom ik zo wel op, doe eerst maar de volgende vraag.'   'Voor welke klachten ben je onder behandeling?'   'Ja, hoor eens, voor welke niet, kunnen ze beter vragen,' spuugt de rolstoelpatient kwaad uit. Hij zet zijn blikje Heineken met een klap neer op de formica tafel, haalt een pakje Marlboro uit zijn binnenzak en steekt een sigaret op. 'Astma, bronchitis...' Hij hoest, hij hoest zo hard dat zijn wielen bijna vierkant worden. 'En longemfyseem!' Ineens krijg ik behoefte aan frisse lucht. Ik verander mijn bestelling van 'hier opeten' in 'meenemen' en loop, na de bereiding en plechtige overhandiging van het voedsel, al etend de snackbar en de straat uit. Ik sla een zijstraat in, kom er aan de andere kant weer uit, loop een rotonde anderhalf keer rond, word een beetje duizelig, passeer hier en daar wat kantoorflats en kom uiteindelijk uit bij een park annex kinderboerderij. Zowel het park, de kinderboerderij als de mensen die er rondlopen zijn een beetje vergeten door de gemeente. Er hangt hier ook een ander licht dan boven de rest van de stad, schemerig, ongeacht het tijdstip van de dag. Vanachter een roestig hek kijken een hele ezel met een halve staart en een wit paard met benen mij vragend aan. Jammer dat ik geen beamer bij me heb, dan kon ik wat filmpjes op het paard projecteren. 'Allemaal projectie,' zei de psychiater, toen hij de bioscoop uitkwam. Ik zou de ezel wel mijn laatste patat willen aanbieden, maar aan het hek hangt een verbodsbord met de tekst U mag de ezel niet uw laatste patat aanbieden, dus dat feest voor mens en dier gaat niet door. Jammer, ik had de ezel wel eens met zo'n leuk hoedje op willen zien. Exact achttien minuten later doe ik de voordeur van mijn huis open, raap de post van de mat, loop de trap op en zet mijn computer aan, om verder te werken aan mijn plan om alle 'knipperende borden' langs de snelweg met de tekst U rijdt te hard! te laten vervangen door borden met teksten als: U bent te dik!, U bent te dom! of U mag de ezel niet uw laatste patat aanbieden! Het leven is een quiz met maar één prijs. 'Laten we maar doorwerken. Wat blijft er anders over, behalve je eigen ophangen?' w o e n s d a g   2   m e i MEI - Ik heb het ook niet makkelijk. Of had ik u dat al eens verteld? Ik heb het ook niet makkelijk. Langs het Merwede-kanaal fiets ik, op weg naar het zwembad. Om twaalf uur 's middags, als normale mensen op hun werk cijfers intypen in Excel, kunnen werklozen, studenten, parttime uitzendkrachten, bejaarden en freelancers met RSI daar, in het wedstrijdbad, hun deeltijdbaantjes trekken. Zo ook ik. Ik hou niet van zwemmen maar het moet. Zwemmen is als het leven zelf: je begint voortvarend, spant je maar eens flink in want dat doet iedereen dus het zal wel zo horen, ziet een leuke mevrouw en probeert tegelijkertijd wat vervelende kerels met haar op hun rug te ontwijken, denkt op de helft van het traject dat je heel wat bereikt hebt, ziet daarna ineens dezelfde vervelende kerels weer terwijl die leuke mevrouw nergens meer te bekennen is, wordt doodmoe en na nog een tijdje dit en dat ben je ineens weer op het punt waar je begonnen bent. Alles voor niets geweest en zo gauw je het zwembad uit bent is iedereen je weer vergeten. Er is, kortom, bijna niets vervelender dan zwemmen. (Behalve dan misschien kijken naar zwemmen.) Blijkbaar vond de directie van het zwembad zwemmen ook maar niks, en dus hebben ze naast het gewone, saaie zwemmen het zogeheten funzwemmen geïntroduceerd. Het funzwemmen valt meestal samen met het gezinszwemmen (zou er ook alleenstaandenzwemmen bestaan?) en is ook even duur. 'Fun' staat blijkbaar gelijk aan 'gezin', ben je dan geneigd te denken, maar wanneer je de scheldende ouders en zinkende kinderen ziet moet je die analogie laten varen als een zwemband. En koud dat het water is! (Roken mag je er ook al niet, trouwens.) Ik bezit dan wel de tred en de lichamelijke gesteldheid van een bejaarde, maar het warme bejaardenbad dat even verderop uitnodigend bubbelt durf ik niet in; dan moet je waarschijnlijk een praatje met echte bejaarden maken en ik ben niet zo'n prater. Het is mooi weer hier langs het kanaal - de zon schijnt, de vogeltjes fluiten een liedje van The Commodores, het water kabbelt mee in de maat en nergens drijft een lijk. Ook levende mensen zijn er niet te bekennen op dit stukje niemandsland. Niet verwonderlijk dus dat mijn gevoelens van afkeer over het zwemmen langzaam vervagen en mijn ziel overvallen wordt door een voormiddagse gelijkmoedigheid, of innerlijke rust zoals dat tegenwoordig heet. Door het funky ritme van mijn benen op de trappers en de rechte weg die voor mij ligt raakt mijn hoofd, op wat vunzige gedachtes na, compleet leeg. Een lichte euforie welt in me op. Het lijkt alsof alle vogels stilhangen in de lucht en van pure levensvreugde besluit ik al fietsend een korte liefdesmeditatie te doen. Sinds kort weet ik een beetje hoe dat moet, want mijn manifest-esoterische huisgenoot heeft een pamflet met van die bedwelmende teksten opgehangen op de wc, waardoor ik na iedere bruine sessie zo vol met liefde zit dat ik er bijna geconstipeerd van raak. Ik adem eens in door mijn neus en uit door mijn mond en begin. 'Diep in het centrum van mijn wezen is een oneindige bron van liefde,' zeg ik in mezelf. 'Ik sta deze liefde nu toe naar de oppervlakte te stromen. Het vult mijn hart, mijn lichaam, mijn gedachten, mijn bewustzijn, mijn wezen zelf, het straalt van mij uit in alle richtingen en komt verveelvoudigd naar mij terug. Ik hou van mezelf. Ja, ik hou van mezelf.' Dat voelt best goed, zeg! Nu begrijp ik waarom zoveel mensen mediteren! Nog zes keer mezelf de liefde verklaren en het mediteren zou wel eens naadloos kunnen overgaan in masturberen, denk ik nu enigszins opgewonden, maar helaas: de heilzame stilte wordt ineens ruw verstoord door het geluid van een zware mannenstem. 'Eins, zwo, drei, vier!' klinkt er. Het geluid komt achter me vandaan. Dankzij de ontspannende werking van de meditatie slaag ik erin mijn nek een ruime kwartslag te draaien en zie, zo'n twintig meter van me verwijderd, de schuldige: een roei-nazi. De roei-nazi (niet te verwarren met de soep-nazi) fietst evenwijdig aan een roeiboot en geeft bevelen, want dat doen roei-nazi's, nooit zul je ze eens relaxed een joint zien roken boven een scrabble-bord, nee, altijd maar fietsen en commando's schreeuwen naast zo'n lelijk vaartuig waarin een stuk of acht amechtige studentes proberen in hetzelfde ritme aan de spanen te trekken. Zal ik de roei-nazi er op wijzen dat zijn gedrag in combinatie met die pet en die laarzen een beetje ongepast is? Dat mensen zo niet met elkaar om dienen te gaan, zeker niet in deze eerste dagen van mei? Ik stop en zet mijn fiets en mezelf in de berm; de roei-nazi en zijn mini-Bismarck passeren mij aan twee kanten. Ik houd toch mijn mond maar - waarschijnlijk ben ik zo'n type dat pas na 1945 in het verzet zou zijn gegaan. De waarheid is vaak lelijk, maar we mogen onze ogen er niet voor sluiten. Als het sportieve gezelschap weer buiten gehoorsafstand is doe ik mijn ogen dicht en probeer mijn meditatie voort te zetten. 'Ik hou van mezelf. Daarom zorg ik liefdevol voor mijn lichaam. Daarom heb ik werk dat ik waarlijk met plezier doe. Ik hou van mezelf en iedereen die het niet met me eens is kan een knal voor zijn kop krijgen met een loden pijp. Tegen de muur met die ver-' Nee, dit gaat niet goed. De sfeer is er nu wel een beetje uit. Hoe zou een echte goeroe dit oplossen? Met doorgaan tegen beter weten in, waarschijnlijk. 'Ik hou van mezelf,' probeer ik daarom nog maar eens, 'Want ik ben een geliefd kind van het universum, en het universum verzorgt me liefdevol, nu en altijd. Zo is het.' In de verte zie ik de roei-nazi ineens panikeren: de boot is omgeslagen en de studentes hebben hun ruime sop gekozen. O ja, ik was op weg naar het zwembad. d i n s d a g   13   m r t KOMT MET GEBREKEN - Ik kijk in de spiegel. Een veredelde balletzaal waar veertien kinderen van zes, zeven en acht jaar voor meer lawaai en beweging zorgen dan een formule-1-wedstrijd op zondagmiddag, RTL5. De jongens rennen schreeuwend achter de meisjes aan, klimmen op de piano en springen er weer af, hangen ondersteboven aan alles waar je aan kan hangen maar toch vooral aan alles waar je niet aan kan hangen en maken radslagen. In een hoek van de zaal zie ik een kromme, vermoeide man. Hij zit op een bankje over zijn gitaar heen gebogen. Die man ben ik. Ik voel me alsof ik op een onbewaakt moment op een onbewaakte overweg terecht ben gekomen. Gelukkig zitten de kinderen op een heel ander spoor dan ik. Of ik een keer een les Muziek en Beweging voor kinderen wilde begeleiden, vroeg M. Of het erg was dat ik dan alleen de muziek zou doen en niet de beweging, vroeg ik. Dat was niet erg. 'Laten we het maar eens proberen,' zei ik toen, en daarom zit ik nu hier, want eens komt vaak sneller dan je denkt. Eigenlijk zou ik ook wel deel uit willen maken van deze ongebreidelde vreugde, maar ik weet niet precies hoe. Van piano's af springen durf ik niet meer met mijn snowboardknieën. En ondersteboven aan een rekstok hangen levert waarschijnlijk alleen maar een botulistische uitvoering van een stervende zwaan op. Schreeuwend achter meisjes aanrennen, ja, dat moet nog wel lukken, dat doe ik tenslotte vrijwel iedere dag. Maar om dat nou hier en nu te gaan doen lijkt me niet helemaal gepast. Als de ouders van deze kinderen welgesteld genoeg zijn om hun spruiten Muziek en Beweging te laten volgen kunnen ze vast ook een uitstekende advocaat betalen. Hoe komen die kinderen toch aan al die energie? vraag ik me af, terwijl ik - zachtjes, je wilt de jongens en meisjes toch niet op het verkeerde pad brengen, dat kunnen ze zelf veel beter - Cocaine van J.J. Cale speel om mijn vingers wat op te warmen. Koffie heb ik ze niet zien drinken. Winegums misschien? Elke dag kijken naar Dragonball Z? Met een kwart van hun levenskracht had ik al vier keer zoveel in het leven kunnen bereiken als nu. Als iedereen binnen is gaat de groep (na het ondergaan van wat pedagogisch verantwoorde dwang) netjes in een kring om M. heen zitten. Er circuleert een stokje door de menselijke cirkel, en alleen degene die het stokje vast heeft mag wat zeggen. Het woord is hout geworden - een briljant systeem. Als dat was toegepast in alle vergaderingen waar ik ooit bij aanwezig ben geweest, had ik al vier keer zoveel in het leven kunnen bereiken als nu. 'Heeft er iemand nog iets leuks beleefd deze week?' vraagt M. de kring. 'Wij hadden een project op school over vroeger,' begint een meisje in een roze balletpakje, 'en toen gingen we ons verkleden!' Ze geeft de stok aan het meisje naast haar. 'Ik ben in slaap gevallen op weg naar de les,' zegt deze. 'In de auto, op de achterbank!' Triomfantelijk kijkt ze in het rond en geeft het estafettestokje door aan een jongetje dat een beetje loenst, maar het ding toch in één keer aan weet te pakken. Meteen barst hij los: 'Ik heb gisteren mijn teen gestoten en toen moest ik naar het ziekenhuis maar het was niet gebroken!' Vol bewondering kijkt iedereen het jongetje aan en het is, voor het eerst sinds de kinderen binnen zijn, compleet stil. Aangezien ik toch ook een stuk hout (met zes stalen snaren) vast heb lijkt me dit een mooi moment voor een vrijblijvende bijdrage mijnerzijds. 'Gisteravond wilde ik gaan slapen, maar toen was ik mijn knuffelbeest kwijt en toen moest ik huilen en toen ging ik zoeken en toen vond ik hem achter mijn bed en toen kon ik weer slapen!' 'O ja,' zegt M., nu iedereen toch met grote ogen naar mij kijkt, 'Dat is onze muzikant van vanmiddag. Hij zal zich nu even voorstellen.' Van dat soort aankondigingen schiet ik meestal spontaan in een existentiële crisis, zo ook nu. Hoe zal ik mij eens voorstellen? Ik weet het niet. Voor iemand met zoveel voorstellingsvermogen als ik, heb ik wel erg weinig voorstellingsvermogen. Als Jimi Hendrix dan maar? Rudi van Dantzig? Wie ben ik eigenlijk, en wanneer ben ik precies gestopt met het maken van radslagen? Ik kijk in de spiegel. 'Noemen jullie mij maar opa,' zeg ik, en zet rochelend een blues in E in. d i n s d a g   23   j a n NU LATER - Je merkt pas echt dat je oud begint te worden als je in de cd-winkel geremasterde versies tegenkomt van cd's die je nog hebt gekocht toen ze net uitkwamen. Zo vond ik vorige week bij de Plato aan de Steenweg een gloednieuw en geremasterd exemplaar van Shake your moneymaker, het debuut van The Black Crowes. Zo lang bestaat die band toch nog niet? Led Zeppelin en The Doors en Jimi Hendrix, ja, die worden geremasterd. Maar The Black Crowes? Voortijdig of niet: mensen zouden af en toe ook eens geremasterd moeten worden. Het gedachtegoed van de gemiddelde zichzelf respecterende intellectueel verstoft tenslotte sneller dan menig moederband. Om over het aftakelende lichaam nog maar te zwijgen. Ik zou bijvoorbeeld wel eens geremasterde knieën willen hebben en ook mijn rechterarm dient nodig opgepoetst te worden. Ik heb het net even opgezocht op de achterkant van de cd: Shake your moneymaker dateert uit 1990. In dat jaar schafte ik het album ook aan, vooral vanwege de instantklassieker Jealous again. Zelf stond ik toen ook nog in de bak met het opschrift nieuw! fris! veelbelovend!, om de analogie mens/cd nog maar even door te trekken. Ik was niet aan te slepen, zogezegd. Tegenwoordig ben ik waarschijnlijk niet meer dan een aardig lopende midprice-titel. Dat valt dan nog mee ook: sommige vrienden van vroeger slijten hun dagen in de uitverkoopbakken. Een enkeling is zelfs helemaal niet meer verkrijgbaar - uit de handel genomen wegens gebrek aan belangstelling. Zo gaat dat. Op familiefeestjes raken oudere mensen danig opgewonden als ik - onder bedreiging van een in een plakje ham gewikkelde asperge - vertel dat ik mijn centjes voornamelijk verdien 'met internet'. Over een paar jaar ben je dan dus miljonair, zeg-vragen ze dan. Meestal zeg-antwoord ik daarop: 'Over een jaar of twintig woon ik waarschijnlijk in een gammele caravan, ergens naast het viaduct bij de Uithof. Ik ben dan mager, heb een lange grijze baard en draag slechts een vergeelde onderbroek van de HEMA en een glimmend rode badjas met op de achterkant een kreet als Ghetto Pimp, Niggaz 4 life of Jopies Bloemenhuis. Om in leven te blijven eet ik gevarieerd van alle soorten half aangevreten welvaartsvoedsel die vanaf het talud naar beneden rollen. De lucht van uitlaatgassen voert een bittere strijd met die van mijn excrementen. Af en toe zal een ongelukkige functionaris van de gemeente, een belastinginspecteur of een verdwaalde student het wagen om op mijn deur te kloppen. Dan kom ik woest schreeuwend en zwaaiend met een bijl naar buiten (door mijn gerimpelde vel heen kun je mijn ribben zien) en roep dingen als 'De regering heeft het gedaan!' of 'Scheer je weg, doerak!' of 'De grijzen! Ze zijn onder ons!' of 'El es min el!'. Natuurlijk zit ik in mijn caravan niet de hele dag duimen te draaien. Van rommel maak ik kunst, en van kunst rommel. Ziedaar het perpetuum mobile van mijn leven.' Na deze monoloog is de stemming er dan meestal een beetje uit, hetgeen mij de kans geeft af te gaan door een zijdeur. En als ik straks dood ben en na een maand of zes gevonden word in mijn caravan, zal Shake your moneymaker nog steeds springlevend zijn en overal verkrijgbaar. Is er misschien iemand die tegen die tijd de hosting van maarwatishet.com wil betalen? z o n d a g   10   d e c EEN OPEENVOLGING VAN ZETTEN - Gebeurt er nog wat? Ik dacht het niet. Ik dacht het al twee weken niet. En wat denken anderen? Dat zal ik u vertellen. Bij gebrek aan een verse Donald Duck lees ik een boek van Rudolf Steiner, en ik doe dit op de enige juiste plek voor dit soort filosofische diarree: de wc. Ik lees graag op de wc. Een van mijn aardse verlangens is: de rest van mijn leven al lezend op de wc doorbrengen. Als iedereen mij eens met rust zou laten, zou dat best een uitvoerbaar plan kunnen zijn. Voorlopig ben ik aardig op weg, ik zit hier nu al zeker drie kwartier. Dat ligt overigens niet zozeer aan de kwaliteit van het leesvoer, maar meer aan de hoeveelheid eten van gisteravond. En die heeft weer te maken met een van mijn andere aardse verlangens: de rest van mijn leven al etend doorbrengen. Eventueel op de wc. Alles lijkt vast te zitten. Steiner heeft er wel een verklaring voor: 'De mensen lopen, wat hun intuïtievermogen betreft, zeer uiteen. De een wordt overstelpt door een stroom van ideeën, de andere verwerft ze zich met de grootste moeite.' Dubbel omgekeerd geldt dit eigenlijk ook voor naar de wc gaan, bedenk ik mij terwijl ik dit lees. Er begint eindelijk wat beweging te ontstaan in mijn darmkanaal, dat nu een sterke gelijkenis moet vertonen met de brug bij Zaltbommel, vrijdagmiddag in de spits. Ook het boek komt wat meer tot leven. Ik lees verder. 'Het is toch zeker niet zonder reden, dat het spijsverteren nu eenmaal niet tot object van het spijsverteren, maar het denken wel degelijk object van het denken kan worden.' Maar hoe zit het dan met het denken over het spijsverteren? Wanhopig bladerend door het boekje vind ik geen enkel verhelderend inzicht over dit onderwerp. Inmiddels voel ik me niet helemaal goed, of laat ik zeggen: slechter dan normaal. Misschien was het toch niet zo verstandig om gisteravond na die drie borden spaghetti met vette saus en extra kaas nog een stuk appeltaart ter grootte van een wagenwiel en een zak paprika-chips te eten. 'Wie naar idealen van verheven grootsheid streeft, doet dit, omdat zij de inhoud van zijn wezen uitmaken. De verwezenlijking zal voor hem een genot betekenen, waartegenover de lust, die de armzaligheid in de bevrediging van alledaagse verlangens smaakt, gering te achten is,' lees ik, terwijl ik nog maar naar een ding verlang: deze hele maaltijd zo snel mogelijk achter mij laten. Ineens voel ik dat het gaat lukken. En terwijl naar schatting vier kilo verteerd voedsel in een keer - al dan niet uit vrije wil - mijn lichaam verlaat met een geluid alsof de brug bij Zaltbommel instort, vrijdagmiddag in de spits, lijkt de verwezenlijking van idealen van verheven grootsheid verder weg dan ooit. v r i j d a g   24   n o v KLUSSEN MET KIJKERS - Ik heb een pistool gekocht. Weliswaar kun je er alleen maar kit mee verschieten en geen kruit, maar toch: volgens de olijke meneer in de kluswinkel was het een pistool. Hij vertelde me dit terwijl hij de prijs van het ding plus de prijzen van nog wat andere door mij aangeschafte mysterieuze voorwerpen op een blaadje schreef en de bedragen uit zijn hoofd optelde. Het was een hele tijd geleden dat ik iemand had zien hoofdrekenen. Ineens kreeg ik enorm veel zin om ook weer eens te gaan hoofdrekenen. Lekker ouderwets - zonder rekenmachine of computer - staartdelingen maken, die dan net als in de vierde klas bij meester Uppelschoten allemaal op hele getallen zouden uitkomen. Er kwam een vrouw met roestbruin haar en scheuren in haar gezicht naast me staan. Ik keek even naar haar en vroeg me af of ze kwaad zou worden als ik haar zou vragen of ik even op haar huid mocht oefenen met mijn vulpistool. Ze negeerde mijn gedachte en vroeg wat voor lijm ze het beste kon gebruiken om een asbak op de rug van haar hond te lijmen, zodat ze tijdens het uitlaten van Bello kon roken, maar toch de as netjes in een asbak kon deponeren en uiteindelijk ook de sigaret daarin kon uitdrukken. Ineens kreeg ik enorm veel zin om een sigaret te gaan roken. Of eigenlijk: om al rokend staartdelingen te gaan maken. Met mijn pistool in een tas wandelde ik de winkel uit, op weg naar de even verderop praktijkhoudende fysiotherapeut. Het was de bedoeling dat ik een afspraak zou maken voor een behandeling tegen RSI, maar dat kon nog wel eens moeilijk gaan worden, zag ik al direct na binnenkomst: er zat niemand achter de balie. Ik ging op een stoel zitten naast een stapel tijdschriften. Tussen een Vrij Nederland uit de tijd dat Nederland nog bezet was en een aflevering van Het Beste uit 1968 vond ik een boek met mooie plaatjes van depressieve dieren, inclusief tekst en uitleg. Gretig begon ik erin te bladeren. Panda's hebben nimmer last van RSI, las ik, omdat ze bijna nooit een beweging maken, laat staan een repeterende. En sommige hagedissen (vooral de Coleonyx Variegatus) werpen een stuk van hun staart af als ze op de vlucht slaan voor een slang. Biologen noemen dit proces ook wel staartdeling. Na mij een half uurtje in de wonderen van het dierenrijk te hebben verdiept besloot ik maar weer eens naar huis te gaan: er moest nog geklust worden en in deze medische tempel viel verder weinig actie te verwachten, tenzij ik mijn vulpistool hier alvast tevoorschijn zou halen en overal met rode verf de woorden Helter Skelter op de witte muren zou gaan spuiten, schreeuwend: 'Kan ik hier misschien een kopje koffie krijgen? Dat is toch heel normaal, dat ik een kopje koffie wil?!' Klussen is best leuk, en nog goed tegen RSI ook - iedere minuut dat je kit in een kier spuit zit je in iedere geval niet achter een computer. Doel van mijn guerilla-actie: het dichten van de gaten tussen de kozijnen en de buitenmuur en de gaten in de buitenmuur zelf. De bouwvakker die de huisbazin normaal gesproken voor dit soort werkzaamheden inhuurt was al wekenlang spoorloos verdwenen, zo had ze mij vorige week gemeld toen ik haar vroeg wanneer hij de boel eens af kwam maken. Waarschijnlijk had hij zichzelf ingemetseld bij een klus in een van haar dertien andere huizen in het Utrechtse stadje U., zei ze erbij - de politie was nog aan het uitzoeken in welk huis precies. Vrolijk een wijsje van een groep boze negers over vulpistolen te berde brengend zette ik op mijn balkon de aanval op het verval in. Smoke any muthafucka that sweats me, zong ik - en vulde de eerste kier op de maat van een denkbeeldige beat. Or any asshole that threatens me (dreigend richtte ik mijn pistool op het kale hoofd van de verbaasd omhoogkijkende buurman), I'm a sniper with a hell of a scope, takin' out a cop or two, they can't cope with me! riep ik, en haalde de trekker over. De buurman vluchtte weg - een hoeveelheid kit, genoeg om een gat ter grootte van een buurman op te vullen, miste hem op een haar (als hij die had gehad). Als je in een getto woont, moet je je daar ook naar gedragen, vind ik. Als toegift spoot ik nog wat spuitbussen purschuim leeg, op de muur, op het kozijn, in de lucht: overal, want meer schuim betekent meer gezelligheid. Al dat gespuit van wit spul met vulpistolen in scheuren deed mij beseffen dat klussen eigenlijk een gesublimeerde vorm van seks is, seks voor mensen die geen echte seks hebben. Niet voor niets zijn de fanatiekste klussers vaak lelijke mannen. De trots waarmee ze een eigenhandig gemetseld muurtje aan hun vrienden laten zien is bijna vergelijkbaar met de trots waarmee je je vrienden vertelt over een die nacht veroverde vrouw. Bijna. Na een uur was ik klaar en bevredigd en kon ik me verheugen op een warm huis en het bijbehorende succesvolle leven. Voldaan ging ik weer naar binnen en deed waar ik de hele dag al zin in had: ik stak een sigaret op en begon een staartdeling te maken op een blaadje. Als uitkomst kreeg ik een gebroken getal, maar daar liet ik me niet door uit het veld slaan. Eindeloos bleef ik doorgaan met delen, steeds meer cijfers kwamen er achter de komma, buiten begon het te regenen, het werd nacht, en langzamerhand vielen mijn ogen dicht. Toen ik wakker werd was het alweer licht. Het regende nog steeds en het was koud. Door het raam zag ik een grote witte plas op het balkon: alle kit was weggeregend uit de gaten. Ik trok mijn jas aan en ging naar de kluswinkel om een nieuwe voorraad te halen. w o e n s d a g   8   n o v BLAUW BLOED - Het weer schrijft vandaag een stevige maaltijd voor, dus ik kook op recept. Pasta met spek, tonijn en ansjovis. 'Weersta aan de verleiding om deze saus te binden of om ze sterker te kleuren met tomatenpuree of zo,' lees ik met een schuin oog de in smakelijk Vlaams opgestelde instructies van een papiertje. Beter had ik met een recht oog naar mijn handelingen kunnen kijken: het blikje ansjovis waar ik vruchteloos aan sta te rukken, scheurt ineens open en snijdt mijn hand bijna doormidden. Bloed smurft uit het stuk tussen duim en wijsvinger rechtstreeks de pan met saus in. Kleuren met bloed of zo, daar werd gelukkig niks over gezegd. De pleister die ik na zenuwachtig zoeken vind in de la onder mijn tv stopt het bloeden maar matig. Ik besluit dat ik heel snel heel veel nicotine nodig heb (om mijn bloed te verdikken) en ga sigaretten halen. Buiten is het nog steeds guur, en tot overmaat van ramp blijkt snackbar Het Vraagteken dicht te zijn, zoals overigens altijd op dinsdag. Waarom dat zo is weet ik niet (het is voor mij ook een vraagteken, zou ik bijna willen zeggen), maar het is nu eenmaal zo en dus zie ik mij genoodzaakt door te lopen naar de volgende snackbar, een slordige vijfhonderd meter verderop. Schuin tegenover staat een hotel. Ik kom er vrijwel dagelijks langs, op weg naar dit of dat. Op de begane grond hebben ze geprobeerd het een beetje sfeervol te maken, maar die poging is tamelijk rampzalig uitgepakt: er staat een verzameling tafeltjes en stoeltjes die de ruimte de uitstraling geeft van een Oost-Duitse Raststätte na sluitingstijd. Op een leitje aan de muur staat geschreven: Lounge geopend van 18:00 tot 23:00. Maar er zit daar nooit iemand, echt nooit. Wel staan er af en toe een man en een vrouw achter de bar; waarschijnlijk hopen ze na al die jaren nog steeds dat er iemand in hun lounge komt zitten. Soms heb ik zoveel medelijden met ze dat ik serieus overweeg een nachtje in het hotel te boeken, en dan van 18:00 tot 23:00 in de lounge door te brengen en verschillende drankjes te drinken aan verschillende tafeltjes, zodat het er eindelijk een keer gezellig druk lijkt. Maar ik doe het nooit. En voort gaat het, altijd maar voort. Ik passeer een slagerij. De winkel is volledig uitgestorven en in het bijna-donker is dwingend het oplichtende nummer te zien van de klant die aan de beurt is: 49. Op de toonbank staat een enorme Smurf. Zouden ze soms Smurfenvlees verkopen hier? Dat is misschien ook wel eens lekker bij de pasta, met wat blauwe kaas erbij! Ik druk mijn neus tegen het raam en lees op een bord dat de slagerij midden in 'de drie waanzinnige Smurfweken' zit, en dat iedereen maar gezellig langs moet Smurfen. Het lijkt wel alsof de Smurf leeft, en mij doordringend aankijkt met een blik van: wat moet je? Vroeger was ik verliefd op de Smurfin. Later op een echt meisje. En nu sta ik 's avonds om kwart voor elf met mijn neus tegen het koude raam van een slagerij. Ik ben nummer 48. Er is nog meer archief! Joepie! [ Maar wat is het? ]

Bezoekers zeggen: "...en ook voor onze beroepsgroep wordt internet steeds belangrijker. Ik haal er veel informatie vanaf over de nieuwste zienswijzen en therapieën uit Duitsland, de bakermat van de schreeuwtherapie. Toen ik onlangs 'schreeuwen' intypte bij lycos.nl, kwam ik bij [ Maar wat is het? ] terecht. De teksten die ik daar las raakten mij diep in mijn gevoel, maar volgens mij moet die jongen zich eens wat directer uiten, in plaats van alles achteraf op te schrijven. Dan had hij ook nooit RSI gekregen. Dus daarom zeg ik: Schreeuw je frustraties eruit! Schreeuwen moet, altijd en overal. Ik schreeuw zelfs als ik klaarkom. Lekker toch? Men heeft het altijd wel over de softe sector, maar ook daar houden we van harde seks, hoor. Hoewel er van dat laatste helaas weinig meer komt... Mijn vriend, Auke, heeft mij onlangs verlaten, nadat we een knallende ruzie hadden gehad over mijn gedrag tijdens een door hem georganiseerd stilteweekend. Het duurt nog wel even voor de pijn van die breuk geheeld is, maar de verhalen bij [ Maar wat is het? ] bieden mij troost en acceptatie in moeilijke tijden." -- Oeke Schaafsma (43), schreeuwtherapeut "...de hele dag halfnaakte mensen op je behandeltafel hebt liggen, zie je natuurlijk de raarste dingen. Niemand is toch perfect? Maar die Oxysept was wel een heel vreemd geval. Ik zag het pas bij de tweede behandeling, toen hij op zijn rug lag: hij had een enorme hoeveelheid moedervlekken, die samen in gotische letters onderaan zijn buik de woorden 'Thug Life' vormden. Volgens Oxysept was dat een spontane fysieke manifestatie van zijn spirituele wens een neger te zijn. En toen ik mijn handen op zijn billen zette om zijn onderrug los te masseren, riep hij steeds: 'Who's your daddy? Who's your daddy?' Hij woont hier vlakbij mijn praktijk - laatst zag ik hem een plaatsnaambord met 'West-Compton' aan het begin van de straat in de grond timmeren. Nou ja, zijn geest kan ik niet behandelen, denk ik dan maar." -- Carla Castelein-Kolfschoten (57), masseuse en hamsterfokker (op haar hoofd) "Terug in Nederland (na mijn reis door Japan) mis ik elke dag het genot om via mijn I-mode telefoon het hele Japanse Internet te lezen. Gelukkig heb ik op kantoor een 11 Mbit draadloos netwerk van Lucent, waarmee ik lekker snel en slechts met de aanraking van een vinger op mijn supergrote LCD-scherm kan surfen. Ook naar [ Maar wat is het? ], ja. Best leuk hoor, wat die Oxysept daar allemaal doet, maar zonder investeerders blijft het natuurlijk allemaal gerommel in de marge. Ik zou best wel wat venture capital in maarwatishet.com willen stoppen, want die site heeft ontegenzeggelijk de potentie om IPO te gaan, maar Oxysept wil niet meer met mij praten sinds ik vorig jaar als zesde eindigde in de top honderd van Internet Hotshots en hijzelf als duizendzesde, net achter de broer van Peter Olsthoorn. Die trouwens niks met Internet doet maar een goedlopende shoarma-zaak drijft in de binnenstad - kun je nagaan. Nou ja, dat ik duizend plaatsen hoger eindigde dan Oxysept is ook niet zo verwonderlijk, want die testimonials van hem zijn lang niet zo leuk als de mijne! Behalve deze dan, natuurlijk. Ho, mijn Psion geeft aan dat mijn magnetron ontploft; ik moet nu stoppen!" - Vincent Everts (41), E-vangelist "Het is momenteel erg hip om te zeggen dat e-commerce nooit groot gaat worden. Nou, mensen die dat beweren hebben geen verstand van Internet, dat durf ik best te zeggen. Met mijn bedrijf E-lastic ga ik dan ook het tegendeel bewijzen: er zit meer rek in e-commerce dan menigeen denkt. Wat we precies voor idee hebben, mag ik helaas nog niet zeggen van mijn investeerders. Het heeft in ieder geval te maken met het opzetten van een gepersonaliseerde virtuele marktplaats op het snijvlak tussen business en consumer. We spelen nog met wat ideetjes voor een naam van dit concept, maar waarschijnlijk gaat het 'Winkelplaza' heten. Er is al vier miljoen gulden in geïnvesteerd, en bij de volgende investeringsronde hopen we nog eens tien miljoen op te halen. Oh ja, we zoeken ook nog iemand die voor ons een domeinnaam aan kan vragen en een website kan bouwen, liefst zo een waarbij je aan de linkerkant een menu hebt met dingen waar je op kan klikken, en dat er dan rechts in het scherm iets verandert. En natuurlijk met een plaatje van zo'n geinig winkelwagentje erbij! " - Henk Manders (32), Directeur E-lastic.nl "Mijn broer Jos zei vorig jaar tegen mij: 'Wedden dat sites met goede content groot gaan worden?' Zelf schreef hij toentertijd columns voor het weekblad Privé, en die stukjes wilde ik graag op de website van World Online zetten, maar dat mocht niet van Privé. Na een mislukte poging om dan maar het hele blad op te kopen en te sluiten, kwam ik terecht bij [ Maar wat is het? ]. Helaas wilde Oxysept alleen met mij in zee als hij thuis kon werken. 'Freedom of movement', noemde hij dat. Toen ik zei dat dat niet mogelijk was en dat hij gewoon een bureau onder een TL-buis op onze helpdesk zou krijgen, begon hij te bibberen over zijn hele lichaam en liep weg uit de onderhandelingen. Let op mijn woorden: op een dag gaat [ Maar wat is het? ] nog eens failliet door die onprofessionele directeur van ze." - Nina Brink (53), ex-bestuursvoorzitter World Online "Gemiddeld ben ik 44% van mijn tijd onderweg. Om toch bij te kunnen blijven surf ik via mijn mobiele telefoon het hele Internet af. En als ik dan even genoeg heb van al die beurskoersen en beleggersinformatie ga ik altijd naar [ Maar wat is het? ]. Die website is bijna nog leuker dan die van mijn zoon! Het spreekt vanzelf dat mijn bedrijf Newconomy graag in dit soort initiatieven investeert, daarom heb ik de maker benaderd met de vraag of hij misschien niet een samenwerking wilde opzetten om verkiezingsprognoses via [ Maar wat is het? ] te gaan verspreiden. 'Bel me maar op m'n nul zes!' mailde hij terug. Blijkt dat hij helemaal geen mobiele telefoon heeft! Kijk, het is om dat soort humor dat ik zo graag die site bezoek." - Maurice de Hond (52), Chief Executive Officer Newconomy "...en na talloze conflicten met de Philips-top over de invoering van een nieuw type semafoon ben ik daar maar weggegaan. Nu ben ik hoogleraar en elk college vertel ik mijn studenten dat e-commerce groot gaat worden. Maar dan gaat er altijd wel weer zo'n vingertje de lucht in en begint er een of andere langharige vlerk te zeuren: 'Maar meneer Pieper, ik heb laatst bij [ Maar wat is het? ] gelezen dat e-commerce uit is!' God, wat haat ik die site. Van mijn 0,1 fte ben ik toch zeker 0,09 fte bezig om de vuige laster die [ Maar wat is het? ] verspreidt te ontzenuwen. Maarwatishet.com verpest het gewoon voor alle andere dot-commers! Ik ga er dan ook alles aan doen om te zorgen dat hun beursgang volgend jaar een compleet fiasco wordt, en ik heb invloedrijke connecties die me daarbij helpen. Een machtig beest heeft tenslotte vele hoornen." - Roel Pieper (43), hoogleraar e-commerce aan de Universiteit Twente "...die muziek wat zachter! Follow the leader, zeggen Eric B. and Rakim dan wel, maar ik doe gewoon mijn eigen ding, weet je. Ik werk hard en koop dure spullen, want met kwaliteit krijg je respect. En daarom zeg ik: fuck al die weak shit op de rest van het web: [ Maar wat is het? ] is gewoon vet, begrijp je wat ik zeg? Die gasten krijgen respect van mij. En ik krijg weer respect als ik hun belastingformulieren goed heb ingevuld. Luister naar wat ik je zeg, man: het draait allemaal om R.E.S.P.E.C.T." - R.D. (31), registeraccountant "...lang was het leeg, maar [ Maar wat is het? ] heeft voor mij nu eindelijk het gat gevuld dat het verdwijnen van 'Lieve Mona' achterliet. Een bezoek aan [ Maar wat is het? ] heeft voor mij een duidelijk therapeutische meerwaarde. Eindelijk het gevoel dat er naar de lezer toe wat gedaan wordt qua Internetgebeuren. Als cam-meisje in een wereld vol onzekerheden biedt de column van Lex me de nodige houvast. Lex is mijn spreekwoordelijke zure appel. 't Is even kut, maar daarna is alles beter." - Corrie (27), cameravrouw "Kinderporno op het net? Been there, seen it, done that. Nee, geef mij maar de hard rulende content van [ Maar wat is het? ], die is smeuïg als Olvarit! Zo jong als ik ben heb ik dankzij deze site reeds geleerd dat het leven niet veel beter wordt dan het nu is; waarschijnlijk zelfs alleen nog maar slechter. Deze kennis geeft mij en passant een gigantische intellectuele voorsprong op mijn leeftijdsgenootjes met hun hopeloos ouderwetse Playmobil-browsers. Trouwens, wist u dat crèche rijmt op cache?" - Kleine Tim (1), moderator alt.binaries. erotica.children "Dat [ Maar wat is het? ] is gewoon net iets minder kut dan de rest! Daarom kom ik er wel eens... Waar is m'n bier?" - Zero (28), striptekenaar en part-time levensgenieter "...dus ik durf nu wel te stellen dat het Internet met de verschijning van bèta-versie 6.0 zo goed als af is. En eigenlijk zijn er maar twee sites die de grote shake-out overleefd hebben: Dick $nor productions en [ Maar wat is het? ]. Dick $nor is voor mij een soort voorportaal van de hemel, en [ Maar wat is het? ] levert mij met z'n talloze messcherpe observaties en nieuwsberichten precies die gespreksstof op die ik nodig heb. Want als er weer eens een dame met een Gouden Onderstel™ bij me op bezoek is en de conversatie even stil dreigt te vallen dan vertel ik gewoon een anekdote die ik bij [ Maar wat is het? ] heb gelezen. Het effect is meestal verbluffend. [ Maar wat is het? ] is dus niet alleen een e-zine, maar ook een aphrodysiacum!" - Jeroen Bosch (33), kolonel "...toen ik ontdekte dat ik de meeste industriële geheimen zo van [ Maar wat is het? ] kon overnemen, groeide mijn productiviteit aanzienlijk. Waar ik nu nog de meeste tijd aan kwijt ben is voor mijn afnemers te verhullen dat ze dat zelf ook allemaal op het Internet kunnen vinden. Ja, deze site heeft zeker een nieuwe impuls aan mijn carrière gegeven!" - Philbert de Zwart (26), bedrijfsspion "En dan val je na dertig jaar directeurschap in een diep, diep gat. Kreeg toen van één van mijn ex-patiënten een PC met Internet, en dat heeft mij er weer helemaal bovenop geholpen. Begin iedere ochtend met een kollumpje van Lex Goudsmit, die ik binnenkort op de eerste [ Maar wat is het? ]-dagtrip (met korte verkooponderbreking) hoop te ontmoeten. De rest van de ochtend houd ik mij bezig met het beoordelen van de langs mijn raam voorbij trekkende schoolmeiskes. Dit met het oog op de Gouden Onderstel-trofee™." - Marc van Wely (71), voormalig directeur TBS-kliniek Heb ik dat te Bloemendaal "...een gratis column? Nee, daar begin ik niet aan. Elk woord is een gulden, eigenlijk. Maar om Lex Goudsmit nou de hele boel in z'n eentje vol te laten schrijven... Vandaar dus toch drie regeltjes voor nop van uw toegenegen" - Jan Rot (41), rocker in Holland "... dus ik volg de ontwikkelingen op het Internet eigenlijk al vanaf het prille begin. Toen sites als amazon.com en cdnow.com opkwamen besefte ik meteen dat de mogelijkheden van e-commerce ongekend waren en dat Internet de hele wereld zou gaan veranderen in een virtuele marktplaats. Met alle handige tips die ik bij [ Maar wat is het? ] las heb ik een goede site kunnen bouwen waar ik nu verschillende producten verkoop. Voornamelijk kroketten en frikadellen. Over drie jaar verwacht ik het breakeven point te bereiken." - Gerard v/d Werff (27), eigenaar Snackbar De Bierpul "...als ik niet op tijd had ingezien dat [ Maar wat is het? ] de beste economische en financiële graadmeter is, had ik nooit geleerd om als de echte androgyne manager die ik zo graag wil zijn op de juiste momenten met mijn vuist op tafel te slaan! Ik weet zeker dat ik dan nooit het zelfvertrouwen had gehad me zo te profileren! Deze boude uitspraken durf ik omwille van [ Maar wat is het? ] gewoon te doen. Eigenlijk durf ik nu gewoon alles te doen! [ Maar wat is het? ]: bedankt!" - Remko Mantel (26), young executive professional bij TNT "...en waneer het zo slecht met me gaat dat ik er geen gat meer in zie dan kom ik altijd even naar [ Maar wat is het? ]. Daar kijk ik dan wat voor vreselijke mensen Oxysept nu weer ontmoet heeft en dat geeft mij meestal weer het gevoel dat ik toch nog een echt mens ben. [ Maar wat is het? ] is eigenlijk mijn Mr Hyde." - Scalpel (23), auteur Bouquetreeks afl. 99 t/m 144 en afl. 200 (de jubileumaflevering!) "...als ik tijdens het draaien van al die fonkie koele tjoens op Radio de Zwarte Panter een beetje in de war geraak, druk ik steevast op die verguisde back-button van mijn illegale Opera-browser en dan lees ik zo'n column van Lex Goudsmit. In deze tijden van snel-sneller-snelst is Ome Lex mijn rots in de woelige branding, en daarbij: hij heeft zelfs een baard! En dat alles kost bij [ Maar wat is het? ] helemaal nix, zelfs nie een duppie." - Olaf Molenveld (26), DJ Radio de Zwarte Panter "...maar het vervelendste vind ik wel dat ik in het Big Brother-huis niet kan Internetten. Sex, mijn motor, zuipen met mijn vrienden: ik kan het allemaal prima missen, maar honderd dagen zonder [ Maar wat is het? ] gaat echt niet. Ik begrijp dan wel niet alles van wat er in [ Maar wat is het? ] staat, maar het is tenminste in het Nederlands en dat leest toch wat makkelijker weg dan die Hamlet die ik hier bij me heb. (Alleen maar om indruk te maken op de tjiks hoor, maar het werkt wel zoals u heeft kunnen zien.) Nu moet ik stoppen met schrijven, want Sabine wil met mij naar het kippenhok!" - Bart (23), bewoner Big Brother-huis "...en kort daarna stuitte mijn browser op [ Maar wat is het? ]. Ik zag direct welke mogelijkheden deze site in zich had en heb alle rechten ervan opgekocht voor mijn eigen site (natuurlijk met behoud van volledige artistieke vrijheid van de samensteller). Al snel kreeg ik een bod op [ Maar wat is het? ] van de Technische Universiteit Eindhoven dat ik niet kon weigeren. De TUE gebruikt de site nu voor wetenschappelijk onderzoek naar male bonding via the Internet. En van de winst heb ik zeven aandelen Endemol gekocht." - Vincent Kops Hagedoorn (19), vrije jongen (voorheen zijdelings werkzaam in de horeca) "Namens Het Doordraavende Paard kunnen wij dit zeggen: [ Maar wat is het? ] is een veel mooiere site dan de onze en er valt nog meer te beleven ook! Wij kijken hier elke week met veel afgunst naar. Waar halen ze de tijd vandaan om zo druk met het eigen leven in de weer te zijn? In september beginnen wij weer met onze dagelijkse recensie van Goede Tijden Slechte Tijden. Komt allen!" - Bodil (3,5), de mascotte van Het Paard "...dus daarom gebruik ik het Internet voornamelijk professioneel. Bij [ Maar wat is het? ] doe ik veel ideeën over mijn vakgebied op. Wat deze site duidelijk maakt is dat het levensgevaarlijk is als twee zieke geesten zulke krachtige communicatiemiddelen tot hun beschikking krijgen. Schokkend ja, maar we mogen als maatschappij onze ogen daar niet voor sluiten vind ik. Wist u overigens dat Danny de Munck een volle neef van mij is?" - Timo Besselink (31), rector op een Rijksscholengemeenschap "...eigenlijk kom ik hier dus alleen maar omdat mijn browser (zo heet dat ding toch?) steeds met deze pagina opstart. Ik weet ook niet hoe ik dat moet veranderen, ik ben elke ochtend al blij als ik überhaupt mijn computer aan krijg! En als die leuke jongen van de postkamer voorbij loopt natuurlijk, hihihi!" - Ilse Postma (23), commercieel medewerkster "In de jungle hadden we geen Internet. Djiess, wat heb ik een shit meegemaakt daar man, niet lekker weet je. Maar toen ik naar Holland kwam moest ik toch contact houden met het front. Nou, da's nu toch wel gemakkelijker dan toen in Vietnam hoor, tering nou. Ik bedoel, we melen tegenwoordig de ammo-lists gewoon door, hehehe. En de financiers kennen we hiero veel gemakkelijker spreken dus. Maarreu, toen ik wat 2e handse AK-47's zocht, kwam ik meteen bij [ Maar wat is het? ] terecht. Ik begrijp er nog steeds nix van! Maar ik moet er wel om lachen man. Oh ja, wat ik nog zeggen wou over die kritieke noten in de media lately: die lap ik aan m'n spreekwoordelijke aars!" - Bennie Boutebruns (36), prof. militair en vrijheidsstrijder "Toen ik onlangs vernam dat [ Maar wat is het? ] in het Utrechtse stadje U. huisde, in plaats van in het door mij en de rest van Nederland zo verafschuwde lichtstadje E. in Brabonië, sprong mijn hart hoog op in mij. Jippie! Dat wil zeggen dat ik, door gewoon mijn ding te doen in de stad, eenvoudig een plaatsje kan krijgen in de avonturen, columns en series. En, ook niet geheel onbelangrijk, dat [ Maar wat is het? ] een fikse kans heeft om in alt0169 te verschijnen in de verhalen van De Ingenieur. En dat is niet onleuk, dames en heren!" - De Ingenieur (31), nieuwsgenerator "... daar ontkom je gewoon niet aan. Echt Internetnieuws is schaars en nieuws van concurrende e-zines overnemen is daarom onvermijdelijk, vooral in de komkommertijd. Online nieuwsdiensten staan elkaar naar het leven om een scoop. Gelukkig vormt [ Maar wat is het? ] een prettige uitzondering. Daar kun je altijd met goed fatsoen een berichtje van overnemen. Altijd leuke onderwerpen en nooit te beroerd om je te attenderen op foutjes die zijn ontstaan bij de bewerking. Leuke jongens, daar op de redactie. Daarom lees ik voordat ik aan de slag ga, altijd eerst even [ Maar wat is het? ]" - Wubbe Telink (29), hoofdredacteur NetWeb Online