[ Maar wat is het? ] Archief - Veel beter dan andere archieven!

[ Voorheen ]

w o e n s d a g 18 a u g
IK RUIK, IK RUIK... - Uit welke krochten van het lichaam komen toch de geuren die een mens kan verspreiden als hij ziek is? Als er in de WC naast het voorportaal van de hel een brise continue zou hangen, dan zou het daar ongeveer hetzelfde ruiken als nu hier in mijn kamer. Gelukkig is mijn reukvermogen dezer dagen geregeld van slag. Dan ruikt de koffie weer naar sperziebonen, de hond naar afwasmiddel en mijn kleren naar compost. En ik heb helegaar niet eens een hond! Kunt u nagaan hoe ziek ik ben.

d i n s d a g 17 a u g
IK ZIE, IK ZIE... - Ziek zijn zuigt. Het is ook niet gek dat ik keel- en hoofdpijn heb; het hele weekend heb ik namelijk keihard meegezongen met Ace of Spades van Motörhead. En dat kan nou eenmaal alleen zonder risico als je Lemmy heet of als je vier jaar moderne zang hebt gevolgd aan het conservatorium. Gelukkig heb ik nog twee liter Ketel 1 om de pijn te verzachten.

Laten we hopen dat ik later vannacht nog ga ijlen! Dat kan enige zeer interessante verhalen opleveren voor maarwatishet.com. (Zo heeft Neil Young bijvoorbeeld op een middag toen hij bijna bezweek aan een hoge koorts Cowgirl in the Sand en Down by the River geschreven.) (En de Amerikaanse band Grand Funk Railroad heeft wel eens een paard doodgespeeld toen ze aan het oefenen waren op de boerderij van zanger Mark Farner, maar dat is weer een heel ander verhaal.)

Het zal mij benieuwen of ik nog letters op het behang ga zien, zoals vorige keer toen ik ziek was, of misschien krijg ik zelfs wel visioenen over grote harige spinnen die me op willen eten! Ik houd u in ieder geval op de hoogte. Fruitmanden en knuffelbeesten naar het bekende adres.

z a t e r d a g 14 a u g
NEUROTISCHETJIK.COM - En wie stond er gisteravond twee uur lang naast mij te dansen in Paradiso in het Amsterdamse stadje A.? De neurotische tjik (waarvan de naam mij even ontschoten is) uit de film De Boekverfilming! Het is jammer dat ik zo verlegen ben, anders had ik haar aangesproken om haar te complimenteren met haar uitgoudenmuntende acteerprestatie in die film. En dan had ik misschien ook wat meer stof gehad voor dit stukje, dat nu toch een beetje kort is en ook nog eindigt met een anti-climax.

Hoewel! Misschien heeft zij ook wel een website, waarop ze vandaag dan schrijft: 'En wie stond er gisteravond twee uur lang naast mij te dansen in Paradiso in het Amsterdamse stadje A.? Die leuke jongen (waarvan de naam mij even ontschoten is) van maarwatishet.com! Het is jammer dat hij zo'n nerdy BLAMMO-shirt droeg, anders had ik hem aangesproken om hem te complimenteren met zijn uitgoudenmuntende verhalen op die site. En dan had ik misschien ook wat meer stof gehad voor dit stukje, dat nu toch een beetje kort is en ook nog eindigt met een anti-climax.'

Hoewel! Misschien begint het u nu een beetje te duizelen allemaal, en dat is precies wat er om diverse redenen ook met mij gebeurde toen ik vanochtend vroeg weer het Utrechtse stadje U. bereikte met de laatste nachttrein. Heb ik dat zo een beetje duidelijk overgebracht? Het valt allemaal niet mee, maar ik doe mijn best.

d o n d e r d a g 10 a u g
BLAFFENDE HONDEN - De maarwatishet.com eclipstour ging uiteindelijk niet naar het Luxemburgse stadje L., maar naar het pittoreske plaatsje Laon in Frankrijk, precies op de 100%-lijn. Doch de donkere wolken die mij altijd achtervolgen wisten mij daar ook te vinden. Je kunt het noodlot nu eenmaal niet ontlopen.

Laat mij u vertellen! Ik heb bijna helegaar geen zon gezien, slechts vier keer vijf seconden een schijf met een hap eruit toen de bewolking even wegdreef (later vertelde men mij dat dat de zon was). Doch toen ik uitkeek over een of andere vallei met dorpjes, een stroompje, stokbroden en kerkjes en ineens binnen twee seconden de totale duisternis inviel was het BAM! De hele vallei was plotsklaps gehuld in een spookachtig tweeduister, straatlantaarns gingen spontaan branden, kinderen begonnen te huilen (het enige dier in ons gezelschap, een hond die een soort kruising was tussen Boomer en een te vaak gebruikte ragebol bleef overigens uiterst cool) en zelfs de stokbroden leken niet helemaal zichzelf meer. In die twee minuten donkerte ben ik een ander mens geworden. Ik doe mijn eclipsbril nooit meer af.

Nadien op de terugreis kwam ik terecht in de grootste Europese volksverhuizing sinds Hannibal over de Alpen trok. En op een viaduct boven de snelweg passeerden dan toch nog de door mij verwachte vier ruiters van de Apocalyps, maar die zagen er niet echt ready for business uit met hun vermoeide schillenpaarden en jockey-petjes.

Dan nu de uitslag van de rules MegaOpenHaardCore webring 'wie ziet het meest van de eclips'-wedstrijd!
De winnaar is met voorsprong extragratis.com: Hubert zag net buiten het dorpje Remy (vijftig kilometer boven het Parijse stadje P.) de eclips zich voltrekken in een strakblauwe hemel. Goede tweede is de Kolonel, hij bivakkeerde in Louzydan sur Bas, zag het zwerk opengaan op exact het juiste moment (hij had dan ook zijn gelukssteentje bij zich) en maakte zelfs melding van 'koeien die gingen kopjeduikelen, blaffende honden die in bomen klommen en een ijselijke wind die van links naar rechts her en der malle schaduwen over de landwegen blies.' Zelf ben ik derde geworden en ~Pjoe werd vierde en laatste; weliswaar hadden ~Pjoe en ik allebei evenveel last van hardnekkige bewolking maar ~Pjoe bevond zich in Duitschland, en zoiets levert vanzelfsprekend automatisch strafpunten op.

d i n s d a g 10 a u g
KRUISIGING - On August 11, 1999, a planetary cross will surround the Earth during a Total Eclipse of the Sun. As 2000 A.D. draws near, the planets will be positioned in LION, EAGLE, OX and MAN, the creatures of the apocalypse. Remarkably, a second cross in the form of a TAU, Ezekiel's sign of Victory, will surround the Earth as well. On that August day, planet Earth will be crucified in space.

(De vorige kruisiging heb ik ook al gemist, dus deze kans laat ik niet aan mij voorbij gaan. Vannacht ga ik proberen om via het land van onze voormalige bezetter het Luxemburgse stadje L. te bereiken.

Vrijdagavond heb ik mijn eclipsbril al getest door er anderhalf uur lang mee naar de film Saturday Night Fever te kijken en ik ben helegaar niet eens blind geworden, dus mij kan niks gebeuren! (Wel voelde ik gedurende die anderhalf uur en nog een tijdje daarna de onbedwingbare behoefte om de lasso te doen.) Over Saturday Night Fever gesproken: bekijk ook de nieuwe Modern Living (Flash-plugin benodigd) van H. Hoogerbrugge. Voor al uw danspassen!

De Aztec Calendar zegt over morgen: It is a good day for traveling and learning, a bad day for business and planning. Komt dat even goed uit! En over vandaag: Tecpatl warns that the mind, the spirit, must be sharpened like the glass blade which cuts to the marrow of truth. Spannend hè? Maar die kalender zou een stuk nuttiger zijn als Tecpatl mij even zou waarschuwen dat ik de planten van de directeur van UseLab nog water moet geven, want dat was ik alweer bijna vergeten. Dat ga ik dan nu maar doen, voordat ik afreis naar de totaliteitszone. Aan mij zal het niet liggen: die planten zullen er verdomme mooi bij staan als morgen de Apocalyps plaatsvindt!)

w o e n s d a g 4 a u g
[ Waarschuwing: dit bericht bevat grote hoeveelheden nerdtalk en geekspeak! ]

TIP 2 - Stel: u ziet wel wat in dat leuke geneuspiercte meisje (in bezit van Gouden Onderstel™) dat immer mysterieus glimlachend uw CD's afrekent in de platenzaak. Maar omdat op zaterdagmiddag in een volle platenzaak de vraag 'wil je eh... een keertje met eh... me uit?' stellen nog enger is dan het naast elkaar installeren van Windows 98 en Windows NT, komt het er nooit van. Doe dan nu uw voordeel met de tweede tip uit de serie tips die uw leven veraangenamen!

Voordat u naar de platenzaak gaat, start u thuis in uw vertrouwde omgeving een telnetsessie op met de pincomputer van de gezamenlijke banken. Met de op astalavista.com verkregen passwords en codes past u wat essentiële velden aan in de bestanden. Neem nu een douche, doe extra veel deodorant op, kam uw haar netjes in een scheiding (gebruik eventueel wat brillantine ter versteviging) en ga welgemoed op pad naar de platenwinkel. Ruk een willekeurige stapel CD's uit de rekken en loop hiermee met vastberaden tred naar de toonbank. Zeg tegen de potentiële huwelijkskandidate dat u graag met PIN wilt betalen (let hierbij op uw intonatie: mannelijk, maar toch beschaafd). Typ uw pincode in en zie: op haar schermpje verschijnt ineens de door u voorgeprogammeerde tekst Wil je een keer met me uit? met daarachter uw e-mailadres!

Loop nu hard weg, ga naar huis, raak niet in paniek, sluit deuren en ramen en check de komende 96 uur iedere vijf seconden uw mail. Spannend!

EINER TONNE EISEN - Mijn toetsenbord is langzaam aan het smelten, de knuffelbeesten op mijn monitor lijden aan botulisme en de vuilniszakken op het balkon spelen diefje-met-verlos. De weg van de Albert Heijn naar m'n koelkast is te lang om de gekochte bederfelijke waar goed te houden; gelukkig surveilleert de bestrijdingsdienst van waren extra veel door de stad dezer dagen om dreigende gevechten tussen in beweging gekomen levensmiddelen met een gepaste hoeveelheid police brutality in de kiem te smoren.

Om mijn hoofd cirkelen al dagen lang tientallen kleine vliegjes, hetgeen niet bevorderlijk is voor de benodigde concentratie (in opdracht van de Duitse TV-zender ZDF werk ik aan een sociaal geëngageerde krimi, die zich voornamelijk afspeelt in de ijsfabriek (ijs!) van de firma Schöller). Dus terwijl het buiten 30 klein nulletje c is, rammel ik teksten uit mijn toetsenbord als: 'Detektiv Oxysept verkleidet sich als Arbeiter und schnüffelt in der Fabrik herum, wo ein Kurde von einer Tonne Eisen erschlagen wurde: bloß ein Arbeitsunfall, oder ein politischer Mord, oder Mord wegen Drogendealerei, oder was? Ein anderer, zuvor ermittelnder Detektiv bleibt verschwunden: ebenfalls umgebracht?'

Ja, oder was? U merkt het al, ik weet zelf ook niet waar het allemaal toe moet leiden. Oh man! Waarom heb ik mijn domein niet maarwatishetwarm.com genoemd? Dan had ik nu vast meer bezoekers dan startpagina.nl en was ik de eerste van de r MoHC-webring met een paginagroot interview in het Volkskrantkatern Stroom! Nou ja, moedeloos voorwaarts dan maar weer.

z a t e r d a g 31 j u l
STRIKVRAAG - Op mijn fietsje op weg naar alweer een barbecue passeerde ik gisteren een vervaarlijk ogende dude. Ik bleef even naast hem fietsen om hem goed in mij op te kunnen nemen: hoofd kaalgeschoren op een enorme rode hanenkam na, een gescheurd T-shirt met daarop Anarchy in het in die kringen zo populaire courier-font gedrukt en een zwarte broek (ook gescheurd) met als accessoire (al zou hij die term hier zelf nooit voor gebruiken) een riem met grote metalen punten, zo een die je ook wel eens bij vriendelijke herdershonden ziet. Op zijn rug droeg hij een zwarte gitaarhoes.

Het stellen van strikvragen is een vaardigheid die ik een beetje verwaarloosd heb de laatste tijd, maar nu rook ik mijn kans om in een keer legendarisch te worden binnen de selecte groep mensen die deze hobby met mij deelt. Ik stuurde mijn rijwiel nog iets dichter naar de zijne, zodat ik ineens een uitstekend uitzicht kreeg op de veiligheidsspeld door zijn lip. Er zat een beetje schuim op.
Zal ik het doen? dacht ik nog, maar toen hoorde ik de vraag mijn mond al verlaten. 'Zeg! Speel jij soms in een punkband?'

Opdracht: schrijf nu zelf een einde aan dit stukje. Laat u daarbij niet leiden door vooroordelen! Ik vind het te warm om nog verder te typen, krijg bovendien last van RSI en ga nu lunchen in Uitspanning Boslust. Succes ermee en ik hoor het wel!

m a a n d a g 26 j u l
EEN DAGJE NAAR HET STRAND - Met als doel wat gericht veldonderzoek te doen voor het grote maarwatishet.com-feest, streken wij gisteren neder aan het Bloemendaalse strand. Het was zo'n vijfentwintig graden, er stond een verkoelend briesje van zee en er was geen wolkje aan de lucht of in mijn hoofd. Una giornata particolara.

Fukking hell! Of eigenlijk: Brandend zand! dacht ik bij mezelf toen ik het duinpad afliep en de dansende, zuipende, blowende en kipsaté-etende massa mooie mensen beneden op het strand observeerde. Kan ik mij als zichzelf respecterende intellectueel wel op zo'n onbeschaamd hedonistische bedoening vertonen? Nadat ik echter een aantal weinig intellectuele blikken had geworpen op een paar kanshebsters voor de Gouden Onderstel-trofee™, luidde het antwoord al vrij snel: Ja natuurlijk kan dat!

In de strandtent waar wij niet geheel toevallig verzeild raakten (er stonden daar namelijk DJ-sets gepland van Theo Parrish, Moodymann en Jerry the Cat, allen uit het Detroitse stadje D.) was een soort fin de siecle-achtig feest gaande. De menselijke beschaving als Titanic, en deze middag haar eerste reis. Of zoiets, want ik dacht niet helemaal helder meer na door de grote hoeveelheden genuttigde Rosé (yuk!) die door een onvermoeibare Bin met flessen tegelijk werd aangedragen.

Moodymann draaide de ene kneiter na de andere, iedereen danste en was blij (of deed alsof), kortom: de stemming bereikte een onaards hoogtepunt. Het leek bijkans wel een Dionysisch ritueel waarin ik verzeild was geraakt! Bijkans, zeg ik, want er was iets dat ik nog miste. De vorige avond namelijk had ik in zaal E. (het bekende uitgaanscentrum in het Utrechtse stadje U.) gezien hoe er op de maat van de muziek enkele sites van Dick $nor productions levensgroot geprojecteerd werden op een paar monitoren die om de dansvloer heen gegroepeerd stonden. Ik garandeer u: van een zo'n site raakt u meer in trance dan van een heel pallet XTC-pillen dat u met onversneden coke inneemt op de naweeën van een mislukte LSD-trip. Probeer het maar 's!

d o n d e r d a g 22 j u l
HET WITTE DOEK - Er heerste gisteravond een zenuwachtige spanning voor en in de grootste bioscoop van het Utrechtse stadje U. Enige honderden mensen hadden zich verzameld voor de kassa, in de foyer stonden er minstens net zoveel en zelfs de trappen naar de bioscoopzalen waren bezet.

Het publiek vertoonde een aantal opvallende kenmerken. Ten eerste bestond het voor 99% uit mannen (nou ja, jongens waren het, maar aardige jongens) die niet bijster modieus of trendy gekleed gingen en ten tweede had bijna iedereen een linnen tasje met daarop de naam van een obscuur Operating System bij zich. De bar van dit Pathetisch Theater (zoals er boven de ingang stond) kon de vraag naar cola en dropjes bijna niet aan. Even dreigde er zelfs paniek te ontstaan omdat de voorraad dropjes geheel en al op leek te zijn, maar dat gevaar werd bezworen door een daadkrachtige bioscoopmedewerker die uit een duister hokje achter de bar toch nog een doos met 1024 zakjes van dit zwarte snoepgoed wist te toveren. Toen bleek dat dit ook nog een speciaal merk drop was - met action figures van superhelden in de zakjes verstopt - steeg er zelfs een klein applausje op uit de rij wachtenden voor de bar.

Toen we allemaal gezeten waren in zaal 1 en de eerst Drum- en Grolschreclames zich voor onze ogen ontrolden werd mij duidelijk waar de linnen tasjes voor waren: diverse pukkelige jongens keken zenuwachtig om zich heen, deden een greep in hun tasje en haalden er minuscuul kleine cameraatjes uit, die ze meteen onder hun jas verstopten en omzichtig op het bioscoopscherm probeerden te richten. 'Na deze reclame komt-ie, ik weet het zeker!' hoorde ik de jongen voor mij tegen zijn naaste zeggen, die zich van spanning bijkans geen raad meer wist (dit zag ik aan de trillende handen waarmee hij zijn cola vasthield). Toen er na de reclame een logo van een filmmaatschappij in beeld kwam en er een trailer begon, steeg er een luid gejuich op uit de zaal.

Was dit voorfilmpje reeds het hoogtepunt van de avond voor deze zaal? Was ik hier soms de enige die voor de hoofdfilm was gekomen? Blijkbaar wel, want overal om mij heen stootten mensen elkaar aan en riepen blij in elkanders ongewassen oor: 'Dit is 'm! Ik zei het je toch?'

En zo geschiedde het dat ik in het jaar des heren 1999, op een regenachtige doordeweekse avond, geheel per ongeluk terecht was gekomen bij de filmgebeurtenis van het jaar: de eerste vertoning van de trailer van Flodder, the prequel!

Ineens begreep ik waarom iedereen zo opgewonden was deze avond, want wat er zich voor mijn ogen ontrolde was niet mis. Flodder, the prequel schijnt zelfs uit drie films te gaan bestaan, en gezien de complexe verhaallijn en de vele vragen die de 'gewone' drie delen begin jaren '90 al bij mij opriepen is dit geen overbodige luxe. Het ging mij allemaal iets te snel, dat flitsend gemonteerde voorfilmpje, maar wat ik allemaal nog wel kon volgen deed mij bijna uit m'n stoel tuimelen van verbazing. Het blijkt namelijk dat die vervelende buurman waar de familie Flodder altijd ruzie mee heeft, eigenlijk de vader is van Johnny Flodder! Dit werd getoond in een bijzonder emotionele scène die ik hier nu niet zal gaan beschrijven, ik wil jullie voorpret tenslotte niet vergallen.

Op het Internet zullen vanaf vandaag wel diverse zwaar schuddende kopieën van de gisteren door mijn mede-bioscoopgangers gemaakte filmpjes rondzwerven. Downloaden die dingen! Is mijn devies, want het is echt een mooie trailer, of zoals Kees 'net als mijn broer' Flodder zou zeggen: 'Mooie wagen!'

w o e n s d a g 21 j u l
TIP - Vandaag krijgt u een gratis tip van mij; een tip die u zal behoeden voor veel onheil in dit leven. Want het gevaar loert vanuit bijna alle hoeken en het geluk slechts vanuit een paar.

Belandt u door een domme uitspraak uwerzijds in een netelige situatie (een dreigende vechtpartij in een café, zetting uit een winkel of zelfs het land, verplichting tot koop van een huis dat u eigenlijk helegaar niet wilt hebben voor die woekerprijs maar waarop u in een moment van onachtzaamheid een bod zonder ontbindende voorwaarden hebt gedaan), zeg dan zo kalm en beheerst mogelijk: 'Dat was ik niet die dat zei, geachte ... (motorrijder, winkelier, minister van justitie of makelaar), dat was het buitenaardse wezen dat tijdelijk mijn hersenen had overgenomen! Nu is alles echter weer helemaal normaal.'

Men zal begrijpend knikken en zeggen: 'Oh ja, natuurlijk, neemt u mij niet kwalijk!' Hierna kunt u uw leven weer vervolgen alsof er niets gebeurd is, en feitelijk is dat dan ook zo.

d o n d e r d a g 15 j u l
BLOOD BOWL - Ach, woonde ik nog maar in het Groningse stadje G., dan zou ik ook meedoen met de brute slachtpartijen, de pit invasions, het roken van vele Marlboro's en het drinken van nog meer beugels Grolsch. Inderdaad, de Blood Bowl-competitie is weer begonnen! De finale vindt over enige maanden plaats op een hiervoor speciaal met martelwerktuigen ingerichte zolder in het zuiden van G., en misschien leest u daar tegen die tijd wel een uitgebreid verslag over op maarwatishet.com

Ondertussen houd ik mij onledig met het brainstormen over een kinderboek met als hard rulende titel Alleen op de wereld, dat een Oxysept/Kolonel co-produktie gaat worden voor de almaar uitdijende MegaOpenHaardCore TM organisatie. Met de pittige openingsscène verslaan we in ieder geval al de concurrentie, die bestaat uit Jip en Janneke, Pinkeltje en natuurlijk de tegenwoordig in alt.delete.this.newsgroup vaak geroemde Kabouter Plop. Volgt u het nog? Iets aardsere zaken dan maar. Ik had een interessante surrealistische fotoserie klaarliggen over het zojuist door mij genoten exquise diner (vooral het Caribbean fruit dessert van Coberco sprong eruit) maar ik kom er net achter dat ik per ongeluk alle .jpg's gewist heb! Andere keer dan maar weer, ik zal nog wel 's vaker pizza eten tenslotte.

d i n s d a g 13 j u l
BITMAGIC - Terwijl ik mij gisteravond nog afvroeg of ik na het eten van iets te heet opgediende nasi nu mijn gehemelte verbrand had of mijn verhemelte gebrand, was ik alweer driftig aan het ICQ-en met de Kolonel, over een interview met Michiel Frackers (afkomstig van die hard rulende gasten van Planet Internet die het Internet hebben uitgevonden) van het bedrijf BitMagic in het NRC Handelsblad.
Een goed gesprek werd het, en een welkome afwisseling van de andere ICQ-conversaties van die dag, die overigens steevast door mij getorpedeerd werden met 'Wat is het warm hè? Pff!'

Blijkbaar is ICQ-verkeer nogal makkelijk af te tappen, want toen ik even later lustig door mijn favoriete newsgroup alt.delete.this.newsgroup klikte kwam ik de zojuist gevoerde uiterst compromitterende conversatie letterlijk en onverkort tegen.

BitMagic overweegt overigens serieus de gehele rules MegaOpenHaardCore™-webring (waar [ Maar wat is het? ] ook deel van uitmaakt) op te kopen, om zo in een klap van alle concurrentie af te zijn. Geruchten hierover werden juichend ontvangen door de aandeelhouders van maarwatishet.com, die na het e-commerce echec van snackbar de Bierpul (een ambitieus project waar door [ Maar wat is het? ] stevig in geïnvesteerd was) wel aan een financieel succes toe zijn.

z o n d a g 11 j u l
UI, GOED VOOR U - Dus ik sta zaterdag in de keuken. Komkommer en tomaten in hapklare blokken gesneden en in de pan die dienst doet als salade-bak gesmeten, olijven erbij, wat van die gezellige gekleurde sla van de AH, wijnazijn, basilicum, peper, olijfolie, vers gemalen knoflook... Het enige dat nog ontbrak was een uitje!

Gelukkig zag ik op een plank een netje met uien liggen. Dat uit de meeste uien een boom groeide waar de gemiddelde hond graag zijn behoefte tegen zou doen negeerde ik maar even. Wat ik onder het netje zag toen ik het optilde, kon ik echter niet negeren, hoe hard ik het ook probeerde (bijvoorbeeld door naar mijn hoofd te grijpen en te roepen: 'Aargh! Dit is niet waar!').

Uit de uien was een soort van bruine drab gekropen, ik zou het haast Smurrie willen noemen, waarin een aantal maden lustig rondwentelden, als waren zij varkens die op een mooie zomerdag in de modder mochten spetteren van de bio-boer. Een van de maden, de brutaalste, hief zijn kopje op en bewoog het van links naar rechts alsof hij te gast was in de Jerry Springer-show. Een gevoel van Blerk! maakte zich van mij meester. Doch ik wist mijn maag onder controle te houden. Snel handelen was nu geboden: ik pakte een scherp mes van het aanrecht, schreeuwde 'En garde! I'll let you try my Wu-Tang style!' en hief het mes hoog boven mijn hoofd.

De made ging nu als een ballerina sierlijk rechtop staan en keek mij aan met een blik van 'do you think your Wu-Tang sword can defeat me?'

Het antwoord kwam binnen een tiende van een seconde. Met een duizelingwekkend snelle beweging spleet ik de made doormidden. Daarna volgden zijn vriendjes. Eén voor één hakte ik ze kapot, alsof ik een slager was die met zijn uitbeenmes een dood varken fileerde. De bruine drab vloog in het rond, spetters kwamen op mijn gezicht en mijn kleren (maar goed dat ik mijn witte Saturday Night Fever-pak niet aan had!) maar ik ging met een ijzeren ritme door, totdat ook de laatste made het loodje had gelegd. Pas toen kwam ik weer een beetje tot mezelf.

Tijdens het uithijgen, het opruimen van de lijken en het schoonmaken van de plank met een schuursponsje en een lading Jif hoorde ik op de achtergrond ineens de muziek van Rocky 1. Of gebeurde dat alleen maar in mijn hoofd?

z a t e r d a g 10 j u l
UIT, GOED VOOR U - Het Amsterdamse stadje A. leek gisteren wel geheel en al uit toeristen te bestaan, die allemaal slechts één doel voor ogen hadden: mij de weg versperren. Toch lukte het me al slalommend en (in mijn beste Engels) watch out! roepend het Leidseplein over te steken en de ophaalbrug van de Melkweg zonder noemenswaardige verliezen in te nemen. Aldaar hergroepeerde ik mij met Vincent en getweeën betraden wij de door Pepsi MAX betaalde zaal (als ik dit opschrijf krijg ik een gratis Pepsi MAX-sticker voor op m'n fiets of op een blikje Coca-Cola).

Binnen bleek Slobberbone ook echt te zijn begonnen met spelen op de tijd die op het kaartje stond afgedrukt (niet erg rock 'n roll), dus het eerste kwartier hadden wij reeds gemist. De rest van het optreden maakte dat echter meer dan goed, hoor je dan nu op te schrijven, en dat was eigenlijk ook wel zo. De band rockte, de gitarist rookte (ketting! Meer Marlboro's dan er mensen in de zaal waren), de zanger zong vooral hard en de bassist leek op Herman Brusselmans, hoewel ik hem op het podium op geen enkel moment aanstalten zag maken om een autobiografische roman te gaan schrijven.

Het lijkt allemaal glitter en glamorama, spelen in de succesvolle band Slobberbone, maar laat me jullie de waarheid vertellen: rock 'n roll is keihard werken. Zo bleek eens te meer direct na het concert, toen de bassist ineens de functie van T-shirtverkoper aannam en de zanger die van roadie, hierbij geholpen door een niet onaantrekkelijke tjik. Helaas waren de T-shirts die verkocht werden wel onaantrekkelijk.

Tussen de vuurvreters, hamburgervreters, ijzervreters, zwervers, vette Amerikanen en gezellige Amsterdammers door baande ik mij na afloop een weg naar het CS vanwaar een geel-blauwe Intercity mij weer naar het landelijk gelegen Utrechtse stadje U. bracht. Waar nooit toeristen komen. Waarom eigenlijk niet? Misschien dat ik daar later nog 's een doorwrocht essay over ga schrijven.

m a a n d a g 5 j u l
EEN TWEE DRIE - Het laatste nieuws is wederom micro-nieuws, de nieuwste trend in Internetcontent. Bak maar vast een ei of breek een nieuw pak melk aan, want dit gaat erin hakken. Gaan we!

Bliksemstralen doorklieven de donkere lucht boven het Utrechtse stadje U. Ze gaan vergezeld van het geluid van de rollende donder, zoals dat heet. Het lijkt verdomme wel alsof we de laatste uren voor de zondvloed, of de apocalyps, of nog erger: een combinatie van beiden beleven! Mijn monitor schudt, de gordijnen bewegen alsof er een onzichtbare man achter staat die ze beroert met zijn hand in de vorm van een vleeshaak, en verbeeld ik het me of zie ik daar door het raam echt vier ruiters naderen, hoog gezeten op hun paarden in de lucht?

(Veelbetekenende viertallen zijn legio in de symboliek en iconografie van vele volkeren: de vier humoren van Galenus, de vier deugden van Plato (in de Meno) maar ook van de Chinese filosoof Meng-Tze (Mencius), de vier edele waarheden van het Boeddhisme, de vier ruiters van de Apocalyps, de vier kleuren van het kaartspel, de vier modaliteiten van ud in de klassieke Arabische muziektheorie, de paarsgewijze viertallen van de Hermopolitaanse scheppingsmythe in Oud-Egypte, de vier karaktertypen in de klassiek Chinese opera en de vier tonaliteiten van het Midden-Chinees, de vier hoofdkasten van India en de vier boeken ieder met vier delen van de Veda, de vier in elkaar grijpende werelden van de Kabbalah, zijn maar een enkele voorbeelden.)

Hahaha! Bent u er nog? Dat stukje tussen haakjes heb ik even hier vandaan gejat om het juiste effect te bereiken. Niets gaat mij te ver om u in verwarring te brengen. Iemand moet het toch doen?

Ondertussen! In de CD-speler draait Soundbombing II zijn razendsnelle rondjes, en behoudens het naderende einde van de wereld lijkt er verder niet zoveel aan de hand te zijn. Behalve dan natuurlijk: de hele treinreis van H. naar U. had ik me verheugd op de bruine sessie die ik na thuiskomst meteen zou gaan houden. Helaas zag ik meteen al na het betreden van het toilet dat het WC-papier op was. Hel en verdoemenis! Ik heb me moeten behelpen met wat bladzijdes van de Intermediair (jammer dat de Carp niet binnen handbereik lag) en vlak voordat ik dit fijne en altoos verrassende periodiek verscheurde als was het een telefoonboek zag ik het hoofdartikel het onderwerp 'IQ-testen voor kleuters' behandelde. Als ik een columnist was in een ochtendblad of zo zou ik nu quasi-verontwaardigd opschrijven: 'IQ-testen voor kleuters! Waar gaat het heen met de wereld? Waarschijnlijk moeten die arme kindertjes tijdens hun IQ-test met behulp van louter witte blokken een gebouw maken dat het gedachtegoed van Rudolf Steiner operationaliseert, of misschien in 500 woorden opschrijven wat de chaostheorie met een doos Wybertjes te maken heeft?'

Nou ja, ik ga maar eens vier boterhammen met pindakaas (AH, met stukjes noot) verorberen en dan naar bed. Vier! Aargh!

w o e n s d a g 30 j u n
TIP - Nauwelijks vier minuten oud is de nieuwe banner van [ Maar wat is het? ] reeds terecht gekomen in een heusch museum! Het hard rulende bannermuseum van Het Wilde Weten had de eer mijn banner als eerste in haar collectie te mogen opnemen. Breng eens een bezoekje aan dit cultuurbewarende instituut, is mijn advies. Ook als het geen regenachtige zondagmiddag is. En vergeet uw museumjaarkaart niet! Kortingen rulen MegaOpenHaardCore™, is ook de slogan van de VVV.

PARALLEL - Eergisteren bestond mijn diner uit een grote patat met mayonaise en twee frikadellen speciaal, gisteren uit pasta (vlindertjes) met verse pesto en een eenvoudige doch voedzame salade van tomaat, komkommer en ui (dit alles gelardeerd met een fris-zure dressing van wijnazijn en koudgeperste olijfolie).

Eergisteren luisterde ik tijdens het diner naar Radio 3, gisteren daarentegen werd het avondeten begeleid door de CD Endtroducing... van DJ Shadow.

Ik heb het gevoel dat dit stukje nu tot een soort van verassende maar toch onontkoombare conclusie gaat leiden, eentje die je ineens de zin van het leven en de plaats aller dingen doet beseffen. Maar ik kan er maar niet opkomen, de conclusie zweeft net buiten handbereik in een universum parallel aan dat van mijn gedachten. Weet u het? Vertel het mij!

d o n d e r d a g 24 j u n
NIET EERLIJK - 'Leuk!' dacht ik gisteravond. 'Topoverleg met de directeur van UseLab een beetje op tijd afgelopen (deze keer bestond de maandelijkse bijeenkomst uit een discussie van drie uur over het verschil tussen JavaScript 1.3 en JavaScript 1.2), kan ik mooi nog even naar Venice kijken, die fijne band uit Los Angeles die geportretteerd zou worden in het tv-programma 2 Meter Sessies.'

Beste mensen van de Vara! (En dan vooral de baas van Jan-Douwe Kroeske.) Zouden jullie er in het vervolg een beetje op kunnen letten dat zo'n programma dan ook echt over de onderhavige band gaat en niet over: Jan-Douwe in de auto, rijdend op Sunset Boulevard, Jan-Douwe die een krant leest (waarschijnlijk alleen de berichten over Jan-Douwe) en Jan-Douwe die de geschiedenis van vier generaties Jan-Douwes behandelt, inclusief korrelige koeleurenfoto's uit de jaren twintig en dertig?

Nou ja, toch nog wel genoten van de messcherpe vocalen, en ik heb gezien dat David Crosby nog steeds leeft (voor de jongere lezers: David Crosby is de man die eh... ach, laat maar) en dat Jackson Browne, ondanks dat hij regelmatig zijn vrouw slaat, toch niet door de Heer is beroofd van zijn stem als een engeltje. Het leven is niet eerlijk, maar dat wist u waarschijnlijk al.

w o e n s d a g 23 j u n
THE ETERNAL CONFLICT - Kent u dat gevoel? Ik wel. Sterker nog, het beheerst m'n hele leven. Ik kon het alleen nooit zo goed benoemen, totdat ik vandaag weer eens een bezoekje bracht aan de Aztec Calendar. Die Azteken waren niet alleen behoorlijk rock 'n roll (zo hielden ze ervan om bij wijze van offer iemands hart uit te rukken en het dan al kloppende voor het gezicht van de ongelukkige te houden, om daarna ook nog eens een vuurtje in zijn lichaam te stoken zodat daar geen boze geesten in zouden gaan huizen), ze hadden ook nog eens een scherp levensinzicht. Helaas niet scherp genoeg om hun op handen zijnde uitroeiing te voorzien, dan hadden ze daar misschien alvast wat maatregelen tegen kunnen treffen.

Terzake! Het blijkt dat we vandaag aan een periode van dertien dagen beginnen die de Azteken Itzcuintli, oftewel Hond noemen. Deze tijdsspanne staat in het teken van (en ik citeer een willekeurige Azteek) the eternal conflict that tears at every human being: suspended between two great communions, love and mysticism, each of us strives to survive being swallowed whole by either. On the one hand, the painful shedding of illusions, and on the other, the pleasurable creation of illusions.

Ik had het zelf niet beter kunnen formuleren. Maar wat te doen nu met deze nieuw opgedane kennis? De Aztec Calendar zegt: These are good days for commemorating the dead; bad days for clinging to the living. Pas uw levensstijl indien nodig hieraan aan de komende dertien dagen, is mijn devies.

m a a n d a g 21 j u n
ERWTENSOEP - Het laatste nieuws is wederom micro-nieuws, de nieuwste trend in Internetcontent. Steek maar vast een verse Marlboro op of bak een ei, want hier gaan we! Dit gaat ver!

Er staat een mok voor m'n neus met op de ene kant een plaatje van een gozer en een tjik onder een paraplu in een verder lichtelijk oubollige setting, en op de andere kant een gedicht, getiteld: 'Onder moeders paraplu'. Eerste regel: Ot en Sien lopen samen in de regen. Dat verklaart meteen de voorkant, zult u nu opmerken, en daar heeft u dan volkomen gelijk in.

In de mok drijven theeblaadjes in kokend water. Ze zijn groen van kleur en lijken eigenlijk meer op spinaziebladeren of een kruising tussen zeewier en iets wat je in het afvoerputje van de douche kunt vinden. Ik neem een slok van de thee, verbrand mijn mond en slaak een kreet die fonetisch gezien verdacht veel lijkt op de naam van de fabriek die op het theeblikje staat afgedrukt. Op de radio een remix van The Chemical Brothers, er branden wat kaarsen en de kerstverlichting doet het ook nog steeds, terwijl het toch alweer ruim anderhalf uur zomer is.

Zal ik de televisie aanzetten? Zo'n push-medium bij uitstek heeft de toekomst, zou je toch denken. Hel en verdoemenis! Alleen maar herhalingen van het acht en tien uur-journaal!

Eigenlijk moet ik naar de WC maar ik heb geen zin om op te staan van mijn stoel.

Verbeeld ik het mij, of zie ik het knuffelbeest dat op mijn monitor zit even naar me knipogen? Misschien dat ik, in plaats van het kijken naar herhalingen van journaals, een pentagram op de grond kan tekenen, in het midden ervan kan gaan zitten en dan de duivel aanroepen? Nee, teveel gedoe. Bovendien, het geeft zo'n rommel, al die erwtensoep.

Er is nog meer archief! Joepie!

[ Maar wat is het? ]