Dikke zoete saus

Eerder gepubliceerd als column in Playboy #05/2017

Ik zat met mijn vriendin in een restaurant onderuitgezakt op een oude bank onze laatste viskoekjes op te eten, toen er een man en een vrouw van eind twintig op de bank tegenover ons kwamen zitten. Of zitten, eigenlijk was het meer vallen. Ze kwamen diagonaal op elkaar neer als menselijke mikadostokjes, wat ze zelf buitengewoon hilarisch vonden.

Hij zag er in zijn witte overhemd met kakibroek uit als de manager van een middelgrote Albert Heijn, zij had een rokje aan dat nog korter was dan het lontje van Badr Hari en een dun hemdje waar ze voor de vorm een colbert over droeg. Koud was het immers niet in het restaurant, al dachten haar tepels daar anders over. Toen ze waren bijgekomen van de valpartij begonnen ze elkaar te bepotelen dat het een aard had en even later volgde het onvermijdelijke zoenen met veel tong-actie.

Terwijl zij haar colbert uitdeed en over de leuning van de bank gooide, gleed zijn hand onder haar rokje, klaar voor een verkenningstocht over licht geaccidenteerd en waarschijnlijk onbegroeid terrein met in het midden een verraderlijke greppel. Ik schrijf het allemaal maar zo klinisch op als ik kan, want het is niet de bedoeling dat u hier gruizig van wordt - dat werd ik zelf tenslotte ook niet. Het zag er allemaal nog onsmakelijker uit dan de heren-wc van het restaurant.

Amerikanen noemen dit gedrag PDA. Dat klinkt als de naam van een handige elektronische agenda waarmee je al je restaurantbezoekjes kunt plannen, maar het is een afkorting van Public Display of Affection, of zoals Google Translate zegt: openbare vertoning van affectie. Van mij hoeft dat niet zo, en dat komt voornamelijk door het openbare aspect. Ik krijg er plaatsvervangende schaamte van, maar dat krijg ik eigenlijk van elke vorm van menselijk contact in de openbare ruimte, dus tot zover geen wereldnieuws.

Ik wendde mijn blik af naar een ander tafeltje en zag een peuter in een kinderstoel zichzelf insmeren met de dikke zoete saus die je bij de eendenborst krijgt. Ook niet echt smakelijk (dat tafereel dus, die saus smaakte prima, had ik een half uur eerder al vastgesteld). De ouders van het kind waren allebei verdiept in/op hun iPad - ik kon het adres van de website net niet lezen, maar volgens mij was het iets als https://www.opvoeden.nl/peuter/opvoeding-en-gedrag/.

Intussen speelde zich tegenover mij nog steeds een ongesubsidieerd erotisch amateurtoneelstuk voor twee af. 'Als je het zelf doet, vind je het stoer,' zei mijn vriendin tegen mij, 'maar als je ernaar moet kijken, is het best smerig.' Met dat laatste was ik het wel eens. Toch bestaan er mensen die 'kicken' op seks in het openbaar. De spanning om betrapt te worden, daar gaat het schijnbaar om.

Nu lijkt seks in het openbaar mij ook spannend, maar dan niet op een seksuele wijze. Integendeel zelfs - ik zou er bloednerveus van worden. Want wat is er leuk aan om betrapt te worden tijdens de seks? Voor je het weet maakt iemand met zijn telefoon een filmpje en staan mijn pukkelige, traag bewegende (ik ben ook geen vierentwintig meer) witte billen de volgende ochtend op internet.

'Sekstape geweldige schrijver uitgelekt' koppen 's middags vervolgens alle nieuwssites en dezelfde avond al zit ik huilend in RTL Boulevard aan Winston Gerschtanowitz, Beau van Erven Dorens of Ruben Nicolai uit te leggen dat mijn billen in het echt niet zo wit zijn, dat dat komt door de gebruikte videofilter-app en dat in 2018 mijn nieuwe roman uitkomt en dat-ie waarschijnlijk tegen de 20 euro gaat kosten.

Viskoekjes zijn trouwens helemaal niet lekker. Volgende keer bestel ik de tong.

<< Vorige column | Volgende column >>



[ Maar wat is het? ]