Prettige feestdag!

Eerder gepubliceerd als column in Playboy #12/2016

Ik lag op de bank naar mijn favoriete programma SBS Shownieuws - Late Editie te kijken, maar vond er niets aan - zelfs het filmpje over de nieuwe vriend van de ex-vriendin van Thomas Berge deed me niet rechtop zitten.

Dat kon maar een ding betekenen: mijn jaarlijkse feestdagendepressie was gearriveerd. Die begint zo rond half oktober, duurt tot begin juni en kent zijn hoogtepunt (dieptepunt) tijdens de kerstdagen en oud en nieuw, dat opgelegde feest waarop 'alle amateurdronkenlappen uit hun holen komen', zoals collega-auteur Charles Bukowski de jaarwisseling altijd omschreef.

'Misschien moet je er eens uit,' zei een verre vriend mij de volgende middag door de telefoon. 'Gewoon een stukje lopen. Even aanbellen bij die-en-die.'
'Onverwacht bij mensen aanbellen?' zei ik. 'We zitten toch niet meer in de jaren tachtig? Iedereen is tegenwoordig druk-druk-druk.'
'Weet je wat het met jou is? Je hebt niets om naartoe te leven,' zei hij.
'Jawel hoor,' zei ik. 'Over drie uur begint de vroege editie van SBS Shownieuws.'

Mijn vriendin heeft nooit een feestdagendepressie. Sterker nog: net als de meeste vrouwen is ze dol op feestdagen, al was het maar als aanleiding om weer nieuwe kleren te kopen. Voor de meeste mannen hoeft het allemaal niet, die feestdagen, maar voor de meeste mannen hoeft er eigenlijk niets, dus met die stelling zal ik niet snel de krantenkoppen halen. Intussen zitten we er echter wel mooi mee opgescheept. Daarom ging ik uitzoeken of het loont om een andere religie te nemen dan de christelijke die de Nederlandse feestdagen bepaalt.

Joods worden bijvoorbeeld, was dat niets voor mij? De beste komieken zijn immers joods (Jerry Seinfeld, Woody Allen, Ralph Inbar) en hun gave zou dan ook op mij en mijn flauwe grappen afstralen. Ik zou een hoornen bril gaan dragen en mezelf David Israël noemen, of misschien Israël David. Maar nee, ik hou te veel van ham. En besneden worden zie ik ook niet zitten, nog afgezien van de vraag of de besnijder het industriële formaat tang in zijn instrumentarium heeft dat nodig is voor mijn schlong.

De islam dan? Nee, ik hou teveel van whisky. En van Witte Trappist, wijn (rood, wit en als er niets anders is ook rosé), jonge jenever, Licor 43 (bij de koffie) en Kahlúa (tweede bakkie!). Baileys kan ik eventueel opofferen voor de islam, dat vind ik smerig sinds die barbecue in 1991 waar ik binnen twintig minuten twee tot de rand gevulde witplastic koffiebekertjes van het spul dronk om het tempo van de vriendin van mijn broer bij te houden. Op ham ben ik trouwens ook nogal dol. Of had ik dat al gezegd?

Daarna googelde ik het hindoeïsme. Mijn God, ik bedoel mijn Brahma, die club heeft een slordige 174 feestdagen per jaar! En een beetje hindoe is vegetariër, dus zeg maar dag met je hammetje. Jammer, want verder leek het hindoeïsme me wel te doen: uit de vier hoofdstromingen (vaishnavisme, shaivisme, shaktisme en smartisme) pluk je wat onderdelen en bouwt er je eigen geloof mee, alsof je bij een religieuze IKEA bent. Vandaar natuurlijk dat de hindoes een kastenstelsel hanteren, haha. Hé, ben ik nu al joods?

Aan het eind van mijn zoektocht kwam de openbaring: ik moet Jehova's getuige worden. Niet alleen geloven zij net als ik dat we in de eindtijd leven, maar nog veel belangrijker: ze hebben slechts één feestdag, de Gedachtenisviering. Eén feestdag! Zelfs verjaardagen worden bij jehova's niet gevierd. Ook mag je ham eten en is 'matig alcoholgebruik' toegestaan. Ja, morgen ga ik me inschrijven. Er is maar een nadeel: moet ik toch nog de hele dag onverwacht bij mensen aanbellen.

<< Vorige column | Volgende column >>



[ Maar wat is het? ]