De schoonheid van schoonheid

Eerder gepubliceerd als column in Playboy #02/2017

Kent u de afkorting AJJGVMLIHVHGBDHTVJCGW? Dat is een gangbare term onder tekstschrijvers en hij betekent: Als je je geld verdient met letters, is het van het grootste belang dat het toetsenbord van je computer goed werkt.

Nou ja, blijkbaar niet voor iedereen - zo schreef collega-auteur Connie Palmen haar laatste roman volledig op haar iPad. In bed ook nog. Dat laatste moet ik misschien ook maar eens gaan doen, al lijkt het me verdomd ingewikkeld om mijn Dell-pc, monitor, toetsenbord, muis en koffiemok van Late Show with David Letterman mee te nemen in de trein naar Amsterdam, de hele handel over de grachten naar het huis van Connie Palmen te sjouwen en haar ervan te overtuigen dat haar bed de enige plek is waar ik kan schrijven. En of die iPad even aan de kant kan en zij ook en ja doe morgenmiddag maar twee croissantjes met kaas en veel zwarte koffie als ontbijt. Glaasje champagne erbij is lekker. Je hebt toch wel drank in huis?

Zelf heb ik geen iPad, maar wel een toetsenbord dat bijna ouder is dan ikzelf: een Microsoft Natural Keyboard Pro uit 1999. Het is een fraai golvend, wit gevaarte dat door zijn ronde vormen iets vrouwelijks brengt in de hoekige hardwarewereld. Helaas waren die ronde vormen de laatste tijd niet het enige vrouwelijke aspect van mijn toetsenbord: hij (zij) deed niet wat ik vroeg, hoe vaak ik hem (haar) ook wat voorzichtige klapjes gaf.

Bleef het eerst nog bij werkweigering, later werd het regelrechte sabotage. Wanneer ik met mijn linkerpink op de a drukte, kwam er een andere letter op mijn scherm - een beetje zoals wanneer ik mijn vriendin vraag om vier AA-batterijen voor me te kopen omdat ze toch de deur uit moet en dat ze dan terugkomt met een pak Pennywafels, twee kittens en de complete nieuwe dameswintergarderobe van De Bijenkorf.

Het was, kortom, hoog tijd om mijn toetsenbord schoon te maken. Al googelend op 'schoonmaken' las ik dat vrouwen beter kunnen schoonmaken dan mannen - het stond op internet dus het moest wel waar zijn, maar toch had ik er mijn twijfels bij. Neem nu het fenomeen 'de was'. Bij mijn vriendin thuis loopt altijd een ononderbroken spoor kledingstukken vanaf haar slaapkamer via de overloop naar de badkamer en dan zo het laatste stukje omhoog, hup, de opening van de wasmachine in. Nadat ik weer eens was gestruikeld over de complete nieuwe dameswintergarderobe van De Bijenkorf, vroeg ik op kalme toon OF ZE NIET EENS WAT VAKER DE WAS KON DOEN?!.

Dat bleek niet mee te vallen - ze kwam er gewoonweg niet aan toe. 'Wanneer doe jij dan de was?' vroeg ze.
'Als mijn wasmand bijna vol is,' antwoordde ik. Over dit concept heeft ze de rest van de avond nagedacht.

Ik weet niet of het kwam doordat ik er klassieke muziek bij draaide, maar het schoonmaken van mijn toetsenbord werd dankzij de internettips een esthetische handeling. Ritmisch wipte ik één voor één de toetsen eruit met de punt van een aardappelschilmesje, daarna boende ik met een schuursponsje de bruine vlekken eraf in een schuimend sopje - niet te hard, want anders zat ik straks met 26 blanke toetsen en zou mijn proza behalve seksistisch ook nog racistisch worden. Afdrogen met een theedoek, terugplaatsen in het inmiddels gestofzuigde karkas en bijna klaar.

Nadat mijn toetsenbord een week omgekeerd had liggen drogen op de radiator in mijn werkkamer, sloot ik hem aan en drukte met twee handen tegelijk wat willekeurige toetsen in om alles te testen. Toen ik opkeek, stond er AJJGVMLIHVHGBDHTVJCGW op mijn scherm. Misschien is er toch een god.

<< Vorige column | Volgende column >>



[ Maar wat is het? ]