Een loflied op Salmari (#nospon)Eerder gepubliceerd als column in Playboy #03/2023Dry January is alweer een maand voorbij en ook de slimmeriken die aan Dry February deden - de kortste maand van het jaar - hangen weer aan de toog. Ikzelf heb aan deze onzin niet meegedaan. Ik heb genoeg zelfdiscipline om te stoppen met drinken als ik dat zou willen, maar ik wíl helemaal niet stoppen. Drinken doe ik zo veel als ik kan. Helaas wordt dat steeds minder naarmate mijn leeftijd vordert, omdat ik de alcohol steeds slechter verdraag - een van de vele flauwe grappen van de Schepper (ik heb het hier over God, niet over Peggy Jane). Wanneer ik op mijn achtenzeventigste eindelijk met pensioen kan en volop de tijd heb om te drinken zonder consequenties zoals geleverd broddelwerk en gemiste deadlines, kan mijn oude, verzakte lichaam nog maar maximaal 1 (één) unit alcohol per dag aan. Wat is dan nog de lol van het ouder worden? Kleinkinderen heb ik niet, ik houd niet van wereldreizen en petanque vind ik maar een saaie boule. Onlangs las ik het zoveelste stuk in de Volkskrant van weer een vrouw die was gestopt met drinken en haar leven was nu geweldig!!! Ik geloof er niks van. Het leven is helemaal niet geweldig!!! Daarom drink ik ook - ik zou niet weten hoe ik me anders door het leven moet slaan. In dat verhaal stond onder meer: Als kind ga je naar feestjes en vermaak je je opperbest op cola of limonade en dan, ergens in de puberteit, verdwijnt dat kinderlijke vermogen om extatisch, maar nuchter, te genieten van een partijtje. Nou, ik vond zo'n kinderfeestje als kind al een hele opgave, met dat geschreeuw en die ranja en die salmiakknotsen en dat over elkaar heen rollen en frikandellen eten en misselijk worden en kotsen. Liever zat ik ergens op zolder in een rookstoel een goed boek te lezen, maar de moeders van mijn vriendjes keken me altijd vol onbegrip aan wanneer ik vroeg om een Kafka bij mijn ranja. Gelukkig gaat het sinds de herfst van vorig jaar iets beter met me. Het komt allemaal door barman L., die mij 'op een onbewaakt moment' vroeg of ik misschien een glaasje Salmari wilde proeven. 'Dat is toch dat spul dat naar salmiak smaakt?' vroeg ik. 'Ik weet het niet hoor, ik ben geen acht meer...' Maar het volle shotglaasje stond al voor me en ik sloeg het achterover en ineens was ik in een land zonder pijn of zorgen. Ik heb nog nooit heroïne gebruikt, maar het effect daarvan moet ongeveer hetzelfde zijn: je lichaam en geest worden kosmisch verwarmd tot in de verste uithoeken en heel even ben je gelukkig en in touch met het universum. (Inmiddels durf ik wel te stellen dat ik tot verslaafde ben gemaakt, en op een toespraak van barman L. met excuses in vier talen (Salmari wani taki pardon) hoef ik de komende 150 jaar niet te rekenen. Een Salmari kan ik krijgen, tegen betaling van 4,50 euro.) Twee maanden later, bij de nieuwjaarsborrel van mijn stamcafé, zat ik aan de bar naast collega-stamgast R. 'Heb je nog plannen voor 2023?' vroeg hij. 'Een loflied op Salmari schrijven,' antwoordde ik. 'Zoiets als Ik ga zwemmen in Bacardi Lemon van die Mart Hoogkamer, maar dan anders.' Ik dacht even na en zong toen op een hoempapa-ritme: ♬ Van mijn kruin tot aan mijn arie voel ik me goed dankzij Salmari ♬ R. keek me vol onbegrip aan. Ik bestelde twee shotjes Salmari voor wat proefondervindelijk onderwijs, maar R. wilde liever een vaasje bier, dus dronk ik ze allebei zelf maar op en... Het leven was geweldig!!! << Vorige column | Volgende column >> [ Maar wat is het? ] |