Even overwoog ik af te dingen

Eerder gepubliceerd als column in Playboy #11/2020

Het begon me vorige maand op te vallen dat het in mijn huis niet donkerder werd wanneer ik de gordijnen dichtdeed. Rond dezelfde tijd begon het mijn vriendin op te vallen dat er gaten in mijn gordijnen zaten. Het kostte me weinig moeite om deze twee observaties te combineren: mijn gordijnen waren aan het eind van hun levenscyclus.

Hoewel mijn inkomen flink is teruggelopen door de coronacrisis, besloot ik meteen extra dikke, extra verduisterende nieuwe gordijnen te kopen voor alle kamers in mijn huis. Anticyclisch denken, noemen economen dat. Ik had geen zin om naar Leen Bakker te gaan, maar gelukkig vond ik op internet een gordijnenkoning met wie je online een afspraak kunt maken. Drie weken later zat hij in mijn woonkamer, inclusief vier koffertjes met voorbeelden van gordijnen. Ik moest denken aan mijn jeugd op het platteland, waar soms handelsreizigers langskwamen om hun producten aan te bieden, iets wat ik toen al oubollig vond - over anticyclisch denken gesproken.

We zaten aan de eettafel. Omdat ik niet van bezoek houd, had ik geen koffie geserveerd. De gordijnenkoning haalde zijn gordijnsamples uit zijn koffertjes en ik koos snel een lekker dikke stof uit die qua kleur het meeste leek op mijn huidige gordijnen. Hierna stond de gordijnenkoning op en begon aan een reis door mijn kamer. 'Veel boeken heb je,' zei hij toen hij bij mijn boekenkast was aangekomen. 'Ik heb er zelf maar zeven.'
'Allemaal over gordijnen?' vroeg ik.

Nadat hij de ramen in alle kamers had opgemeten met zijn bliepapparaat kwam hij weer aan tafel zitten en rekende op zijn iPad de kosten uit: 1.978,60 euro. Of ik maar meteen wilde pinnen. Even overwoog ik af te dingen naar duizend euro, maar dat idee liet ik snel varen. Ik kan niet afdingen en ik wil het ook niet kunnen, voornamelijk omdat ik het stom gedoe vind. Bovendien kom ik nooit in exotische landen waar je op pittoreske markten bij karakteristieke koopmannen met gegroefde koppen veelkleurige tapijten kunt kopen.

Nee, we weten bijna allemaal hoe het afloopt als ik ga afdingen. En voor wie het niet weet, heb ik het scenario hieronder uitgewerkt - misschien dat het een Nederlandse speelfilm kan worden met Barry Atsma als gordijnenkoning, Ethan Hawke als Robert en Halina Reijn als hoertje.

INT. WOONKAMER / MIDDAG - Robert (49) staat voor de eettafel, steunend met zijn vuisten op het tafelblad. De gordijnenkoning (45) zit tegenover hem.

ROBERT (dreigend)
Laten we er geen gordijnen om winden, ouwe stofschuiver. Tweeduizend euro is een beetje overdreven, vind je ook niet? Ik kan ook naar Leen Bakker gaan. Daar hebben ze dezelfde gordijnen, maar dan een stuk goedkoper. Ze hebben er trouwens ook lekkere koffie. Gratis. Leen schenkt het zelf in, wist je dat? Mijn vriendin rijdt me er zo naartoe, ze woont hier vlakbij. Als ik haar nu bel en ze doet niet te lang over het zoeken naar haar huissleutels, kan ze hier binnen twee uur zijn. Jij mag ook mee. Nee, je moet mee. Een roadtrip van vijftien minuten. Goeie titel voor mijn derde roman, of niet soms, boekenwurm? O ja, het zou kunnen dat er wat pipa's in haar waggie liggen, maar daar moet je niet van schrikken. Ze komt uit Kanaleneiland, zo rollen ze daar, dat is een andere cultuur, daar moet je respect voor hebben. Je weet toch wel wat dat is, RESPECT?!

Robert slaat met zijn vuist op tafel en buigt voorover. De gordijnenkoning geeft geen krimp. Achter Robert loopt een hoertje over straat.

ROBERT
We zijn gewoon aan het onderhandelen, broer. Don't hate the player, hate the game. Dus wat denk je, duizend euro maar doen?

GORDIJNENKONING (kalm)
Nee.

ROBERT (teleurgesteld)
Oké.



THE END


<< Vorige column | Volgende column >>



[ Maar wat is het? ]