Meestal kwam net op tijd mijn blinde buurman binnenvallenEerder gepubliceerd als column in Playboy #07/2024Toch nog onverwachts ben ik in mijn tweede Dire Straits-fase beland, 38 jaar na de eerste. Hun tweede lp Communiqué (1979) ligt al anderhalve week op mijn platenspeler en ik draai 'm gemiddeld drie keer per dag. Wanneer kant 2 is afgelopen (met als laatste nummer dat heerlijk J.J. Cale-achtige 'Follow Me Home') draai ik de plaat om en ga verder met het eerste nummer van kant 1, 'Once Upon a Time in the West'. Om te bewijzen dat ik nog best pittig ben, gooi ik de plaat bij het omdraaien omhoog en laat hem flippen als een pannenkoek. In tegenstelling tot tijdens mijn eerste Dire Straits-fase vind ik nu zelfs de saaie nummers van Communiqué geweldig. Ik denk hierbij aan een 'News', een 'Angel of Mercy', een 'Portobello Belle', een 'Single-Handed Sailor' en vergeet het titelnummer niet, toch ook behoorlijk saai en inmiddels ongelooflijk goed. Wat is er met me aan de hand? Ik zing de hele dag de regel Plus your mother was a jaaaaazz singer uit 'Lady Writer' en overweeg om met zwarte markeerstift Dire Straits te schrijven op mijn hippe FREITAG-schoudertas van gerecycled vrachtwagenzeil, zoals ik dat in 1986 deed op mijn saaie schooltas van bruin leer, daar waar mijn klasgenoten het hielden op U2, The Cure en Fuck Meneer De Wit (die laatste was waarschijnlijk een obscure Vlaamse punkband). Over Lady Writer gesproken: een oude, wijze vrouw vertelde mij laatst dat je je muzikale leven begint met luisteren naar popmuziek op 3FM, een jaar of twintig later schakel je over op Radio 2, daarna wordt het NPO Klassiek en ten slotte zoek je de muziek uit voor je begrafenis. Waarschijnlijk zit ik nu in mijn Radio 2-fase, al heb ik ook vaak NPO Klassiek aanstaan. Muziek uitzoeken voor mijn begrafenis deed ik al in mijn studententijd - ik had toen veel tijd over, meer nog dan nu zelfs, en stond vaak in de keuken door de ruit van de altijd klemmende balkondeur naar de regen te kijken terwijl ik luisterde naar Townes Van Zandt, Neil Young of Gram Parsons, meestal kwam net op tijd mijn blinde buurman binnenvallen met een vuilniszak vol Grolsch-beugels. Geen groot Dire Straits-liefhebber overigens, mijn blinde buurman - op zijn uitvaart hield hij het dan ook bij R.E.M. De sound, had ik het al gehad over de sound van Communiqué? Zonnig en swampy tegelijk, nou ja, dat krijg je als je je plaat opneemt op de Bahama's en hem daarna laat mixen in de Muscle Shoals Sound Studio in Sheffield, Alabama onder leiding van producers Jerry Wexler en Barry Beckett. Of zoals mijn vriendin gisteravond zei toen we aan het eind van kant 2 waren: 'Best mooi.' En na een korte stilte: 'Ach ja, mannen en hun gitaren...', waarna ze overging op een rant over het patriarchaat dat moest worden omvergegooid. 'Maar wie moet dan al die opnameapparatuur bedienen?' vroeg ik in een poging het vrouwtje op haar plekje te zetten, waarop ze begon te flippen als een pannenkoek. Omdat Google mij zojuist niets kon vertellen over de steeds obscuurder wordende Vlaamse punkband Fuck Meneer De Wit, las ik maar weer verder over Communiqué. Volgens muziekkenners is Communiqué een slap aftreksel van Dire Straits' titelloze debuutplaat uit 1978 en kwam de band pas weer op stoom bij hun derde album Making Movies (1980). Wat nu toch allemaal weer? Toevallig ben ik zelf ook een muziekkenner, en ik zou tegen deze muziekkenners willen zeggen: jullie zijn zélf een slap aftreksel. Daar, ik heb het gezegd, met het venijn dat je mag verwachten van een Dire Straits-fan. << Vorige column | Volgende column >> [ Maar wat is het? ] |