Alles onder controle

 Eerder gepubliceerd als column in Playboy #06/2019

Ik zat op mijn werkkamer naar Buienradar te kijken omdat ik een fietstochtje van negen minuten moest maken en de lucht er dreigend uitzag. Er kwam inderdaad een bui aan die tijdens mijn fietstocht boven mijn hoofd zou hangen, zag ik op het scherm. Ik drukte op F5 om de pagina te verversen. Ineens was alles anders: volgens de nieuwe berekening zou de bui tijdens mijn fietstocht langs mij heen gaan.

Met die laatste versie besloot ik akkoord te gaan, want dan bleef ik in ieder geval droog. Ik ben zodanig door mijn computer geconditioneerd dat ik niet geloof dat het regent als ik door een bui fiets terwijl Buienradar mij net heeft getoond dat het droog blijft. Op zo'n moment fiets ik door een parallelle werkelijkheid - ik word dan ook niet nat, allemaal puur op basis van wilskracht, iets wat alleen de hele groten kunnen. (Dit is ook waarom Jezus over water kon lopen.)

Aan de zijkant van het scherm stond iets nieuws: de Muggenradar. Ik klikte erop en zag een kaart van Nederland met cijfertjes. Overmorgen scoorde de Muggenradar het hoogste cijfer bij mijn woonplaats Utrecht: een 7. Dat is te overzien, dacht ik, zeven muggen. Vijf zullen er wel in de binnenstad blijven hangen omdat daar de meeste mensen zijn, dan heb je nog een mug die thuis naast zijn ventilator blijft zitten Netflixen omdat-ie het te warm vindt, kortom, de kans dat ik overmorgen een mug in mijn wijk tref is nihil. Opgelucht haalde ik adem, bevrijd van een angst waarvan ik vijf seconden geleden niet wist dat ik hem had.

Hoe hebben we ooit kunnen functioneren zonder Muggenradar? Over twintig jaar hebben we ook een Vliegenradar (dat vervelende gezoem!), een Hommelradar (idem) en een Vlinderradar (dat overdreven gefladder!). Ik ben dan 67 jaar oud en geef op middelbare scholen gastlessen over die donkere jaren toen we het zonder Muggenradar moesten doen. 'Tijdens warme periodes zaten we dagenlang ondergedoken in een muggenvrije kelder met nauwelijks eten en drinken,' vertel ik de leerlingen. 'De Engelse zender gaf wel een muggenverwachting door, maar die was gecodeerd. We wisten niks. Helemaal niks.' Grote ogen in de klas wanneer ik verhaal over verzetsmensen die toch naar buiten gingen om met gevaar voor eigen leven muggen neer te knallen met een Luger P08. 'Daar komt de term mugshot vandaan. Maken jullie hier een Instastory van, kinderen? Hashtag neverforget.'

Eigenlijk is het een wonder dat ik de jaren zeventig en tachtig heb overleefd, dacht ik terwijl ik Muggenradar aan mijn bookmarks toevoegde. We zwierven met vriendjes de hele dag buiten zonder dat iemand Buienradar kon checken, laat staan Muggenradar. We hadden überhaupt geen mobiele telefoon, dus alle problemen die we tegenkwamen moesten we zelfstandig oplossen. Soms werden we door de vader van mijn vriendje Adri van een verjaardagsfeestje opgehaald in een auto zonder airbags, kreukelzones of tomtom. Halverwege een willekeurige plattelandsweg wees hij steevast op de kilometerteller, draaide zich om en riep: 'Willen jullie zien dat ik honderd rij?'
'Ja, ja!' schreeuwden wij, en dan trapte hij het gaspedaal in terwijl wij over de achterbank en elkaar stuiterden van pret, want we hadden een liter groene ranja per persoon op en droegen geen veiligheidsgordel. We hadden niets onder controle, maar waren nergens bang voor. Als kleine jongens waren we pas echte mannen.

Door de openstaande balkondeur vloog een mug naar binnen. Hij zoemde wat door mijn werkkamer en landde op mijn blote onderarm. Ik sloeg hem dood en drukte op F5 - het aantal muggen bij mijn woonplaats op Muggenradar daalde voor mijn ogen van 7 naar 6. Ik denk dat ik voorlopig nog niet zonder Muggenradar kan.

<< Vorige column | Volgende column >>



[ Maar wat is het? ]