Alle dertien deprimerend Het afgelopen halfjaar maakte ik voor de interne nieuwsbrief van TivoliVredenburg de rubriek 'Alle dertien deprimerend'. Elke aflevering tipte ik een deprimerend nummer en typte ik een bijpassend persoonlijk stukje. Hier staan alle dertien edities achter elkaar voor een lekker potje binge-reading. Met op de achtergrond natuurlijk de Spotify-playlist! 1. (08-10-2020) - Ik heb de afgelopen zes maanden slechts één rockconcert meegemaakt, van DeWolff in de Grote Zaal. Bij dat concert mocht ik bovendien niet dansen en niet meezingen. Dat eerste was beter voor iedereen, maar dat tweede was jammer, want mijn zangstem is bijna even goed als die van Pablo van de Poel, zeker na een bier of acht. Het leven begint langzaam zijn kleur te verliezen, en dat terwijl dat van mij toch al uit vijftig tinten grijs bestaat. Jammer dat ik niet gelovig ben, dan had ik tenminste nog iets om me aan vast te houden, wacht, ik pak even de Bijbel erbij. Mattheüs 4:4: De mens leeft niet van brood alleen. Wat daar eigenlijk staat: rocken is de beste manier om te ontsnappen uit de gouden kooi van het mens-zijn. Mijn huisarts schrijft het nooit voor, maar een goed concert doet wonderen voor de gezondheid. Vandaar dat ik me de laatste tijd zo slapjes voel, en als ik zo eens om me heen kijk, ben ik niet de enige. Als deze ellende over tien jaar misschien voorbij is, moet de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens snel worden uitgebreid met artikel 666: Een ieder heeft het recht op rocken. Life Away From the Garden - Damien Jurado 2. (22-10-2020) - Iedere wereldreiziger weet dat je in New York kunt wandelen over de High Line, een park dat is aangelegd op een oude spoorlijn. Niet veel wereldreizigers weten dat we in Utrecht ook een high line hebben, en dan heb ik het niet over de rij wachtenden voor coffeeshop Wietstok op 15 maart 2020. De Utrechtse high line loopt van de Maliesingel achterlangs de IBB-flat tot aan de Gansstraat en dan nog een bonusstukje tot een groot, zwart hek. Laatst liep ik er weer - te piekeren over de oplossing voor de coronacrisis. Ik had 'm bijna toen een groep wandelaars mij van achteren naderde, kwebbelend op volume 11. Ik keek achterom: het waren grijzende nordic walkers met matchende ANWB-jassen aan. Wat is deze? dacht ik. Ik begon harder te lopen, tot ik bij het zwarte hek belandde. De walkers kwamen steeds dichterbij. Wat als ze een praatje met me wilden maken? De horror! Ineens zag ik dat in het hek een hekje openstond. Snel liep ik erdoorheen en kwam uit op... begraafplaats Kovelswade. Ik vertraagde mijn pas. Ons leven is een sterven, dacht ik met Gerard Reve. De coronaoplossing was ik kwijt, maar ik werd hier in ieder geval met rust gelaten. To Live Is to Die - Metallica 3. (05-11-2020) - Omdat ik oud en lelijk ben, zit ik niet op Instagram. Hoewel, dat lelijke valt best mee, zoals je kunt zien aan de foto hierboven #wokeuplikethis #realskin. Maar oud ben ik wel. Ik ben zelfs zo oud dat ik nog weet dat Instagram ooit een plek was waar het draaide om foto's delen. Tegenwoordig is de tekst bij de foto belangrijker dan de foto zelf. Hoe weet ik dat? Omdat mijn vriendin een half jaar geleden op haar Insta een rubriek is begonnen waarin ze berichten over deze crazy times schrijft aan een vriend die vijf jaar geleden is gestorven. De berichten zijn behalve humoristisch ook optimistisch getoonzet. Daar is blijkbaar behoefte aan, want zo gauw ze weer een stukje online heeft gezet, stromen de likes binnen. 'Vierhonderdtweeënzeventig!' riep ze gisteravond terwijl we op de bank zaten. 'Nee wacht, vierhonderdvijfenzeventig!' 'Als ik een column op Facebook zet krijg ik hooguit tien likes,' zei ik. 'Nee wacht, negen.' 'Die columns van jou zijn ook altijd zo... deprimerend,' zei ze. 'Ik ben het licht aan het eind van de tunnel.' 'Dan ben ik het ongeluk in het midden,' zei ik. Daarna keken we gezellig nog wat afleveringen van Emily in Paris op Netflix. On the Beach - Neil Young [Update 1-2-2022: Ja, die staat dus niet meer op de Spotify omdat ome Neil al zijn muziek daar heeft weggehaald. Als extragratis service van Maarwatishet.com hier een YouTube-link!] 4. (26-11-2020) - Met zuipen is het net als met seks: als het niet buiten de deur mag, dan moet het maar thuis. Nu de cafés weer zijn gesloten door Rutte (een premier die nota bene is vernoemd naar een jenevermerk), kom ik vaker bij de slijter. Mijn vaste slijter was de Mitra, waar ik vooral naartoe ging omdat hun naam een afkorting is van Minder Trammelant. Ik stond er een keer aan de toonbank met een flesje Highland Park-whisky van 35 centiliter. De verkoper zei: 'Die Highland Park heb ik ook van 70 centiliter. Dat is zeg maar, eh, meer whisky.' 'Meh,' zei ik, 'dit is het ideale formaat voor mij. Ik drink soms uit de fles en die 70 centiliter is dan te zwaar, dan krijg ik RSI.' Ik maakte er een repeterende polsbeweging bij. 'Ja, dan is deze inderdaad beter,' zei de verkoper. Helaas is deze meedenkende verkoper verdwenen en heeft de slijter onlangs zijn naam veranderd in Una Más. Alles verandert - soms ten goede, vaak ook niet. Zo gaat dat. Ik blijf er toch maar naartoe gaan, ook al klinkt Una Más als de naam van een keten tapasrestaurants met vestigingen in Nootdorp, Rijswijk, Velzen, Bunnik en Amersfoort-Noord, specialiteit: stokbrood met knoflooksaus. The Way It Goes - Gillian Welch 5. (10-12-2020) - Ik lijd aan van alles, maar niet aan slapeloosheid. Eerder aan het tegenovergestelde. Terwijl veel mensen wakker liggen vanwege zorgen over hun hypotheek, angsten over hun gezondheid, verdriet over het wereldnieuws of stress over hun werk, maak ik weer eens tien uur per nacht (en per dag - ik heb een nogal exotisch bioritme, al doen klussende buren continu hun best dat te verstoren). Over werkstress gesproken: daar ga ik alleen maar méér van slapen. Als ik achter mijn computer zit te typen en een mailtje krijg waarvan ik enorm gestrest raak (bijvoorbeeld: iemand wil met mij afspreken voor koffie), dan ga ik even op de bank liggen om het bericht te verwerken. Voor ik het weet val ik in slaap en drie kwartier later word ik weer wakker. Voor mensen die niet verder komen dan drie uur per nacht, is er goed nieuws: menig artistiek succesvol type of wereldleider sliep/slaapt nauwelijks. Prince, Lady Gaga, Madonna, Churchill, Obama - best een imposant rijtje. Aan de andere kant zijn er genoeg artistiek succesvolle types en wereldleiders die wél veel slapen: Jeff Bezos, de Dalai Lama, Cameron Diaz, Matthew McConaughey en Robert van Eijden. Best een saai rijtje. Maar daar lig ik niet wakker van. I Can't Go to Sleep - Wu-Tang Clan 6. (24-12-2020) - Het is drie uur 's nachts en ik sta in mijn eentje in mijn woonkamer met mijn koptelefoon op keihard muziek te draaien op mijn dj-cd-spelers. Normaal draai ik bij concerten in TivoliVredenburg of op zaterdagavonden in mijn stamcafé. Maar dat was het oude normaal. In het nieuwe normaal mogen café- & concertbezoekers alleen nog maar zitten en dus ook niet dansen. Als ik in 2019 had voorspeld dat het kabinet in 2020 een dansverbod zou uitvaardigen, had iedereen bezorgd geïnformeerd of ik het niet wat rustiger aan moest doen met de boozeroony. Ik schenk mezelf wat wijn bij en denk: dansen mag niet, staan mag niet, maar naar de wc lopen mag wel. Als alle cafégasten nu continu achter elkaar naar de wc lopen, kunnen ze als een swingende slang toch een soort dans doen. Een naam voor deze dans bedenk ik ook meteen: de Boa. Tevreden over mijn spitsvondigheid oefen ik vast wat mogelijke danspassen voor de Boa. Stapje naar voren, stapje naar achteren, twee rondjes om mijn as en ineens word ik gewurgd door het krulsnoer van mijn koptelefoon. Ik zwaai met mijn armen om mijn evenwicht te bewaren en stoot de wijnfles om. De Boa is een gevaarlijke dans. Dancing On My Own - Robyn 7. (07-01-2021) - Ik heb een ontstoken wijsvinger aan mijn linkerhand. Hoe ik eraan kom, weet ik ook niet. Misschien heb ik te veel naar anderen gewezen en te weinig naar mezelf. Er komt flink wat groen pus onder mijn nagel vandaan - als ik op mijn nagel druk doet het pijn en komt er nog meer groen pus onder vandaan. Volgens Google heb ik linkerwijsvingerkanker en kan ik nooit meer pianospelen. Pianospelen kon ik toch al niet, maar gitaarspelen wel. Hoewel, door dit lichamelijke akkefietje bijna niet meer - de wijsvinger heb je bij vrijwel elk akkoord nodig. Met mijn nog functionerende vingers probeer ik vertrouwde akkoorden te vormen met alternatieve vingerzettingen. Normaliter speel ik gitaar zonder na te denken en met mijn ogen dicht, nu moet ik elke vinger met gedachtekracht naar de juiste plek dirigeren, vloekend. Het is alsof ik 26 jaar terug ben in de tijd en net mijn eerste gitaar heb gekocht. Ik ben nu al een halfuur bezig om een simpel D-akkoord te laten klinken. Niets klopt nog, behalve mijn linkerwijsvinger. Sommige mensen zullen erop wijzen dat dit proces van 'opnieuw leren' een les is dat je niets in het leven als vanzelfsprekend mag beschouwen. Deze mensen wens ik vanzelfsprekend een ontstoken wijsvinger toe. Hurt - Johnny Cash 8. (28-01-2021) - Van mijn buren links-midden in mijn portiek wist ik eigenlijk alleen dat het een jong stel was en dat zij Milou heette. Van hem wist ik niets, behalve dat hij vaak met een gitaarkoffer door het trappenhuis sjouwde en heel snelle solo's kon spelen, dat hoorde ik soms door hun voordeur heen. Van de andere portiekbewoners weet ik ook weinig - zo gaat dat in de grote stad. Toen ik hier kwam wonen, heb ik bij elke deur in het portiek aangebeld om mezelf voor te stellen. Iedereen schrok zich helemaal kapot. Vorige week kwam ik mijn flat uit en zag hoe de gitaarbuurman probeerde een glazen tafel in een bestelbusje vol meubels te tillen. Een mooie gelegenheid voor een ongedwongen gesprekje, dacht ik. In coronatijd moeten we immers extra naar elkaar omkijken van onze premier. 'Zo, buurman,' zei ik. (Dit leek me een prima begin van een ongedwongen gesprekje.) Hij zei niets. Ik dacht lang na en vroeg: 'Gaan jullie verhuizen?' De buurman bleef naar zijn tafel kijken en antwoordde: 'Ik wel, Milou niet.' 'Ah...' zei ik, 'dat, eh, dat kan natuurlijk ook.' Terwijl ik snel doorliep, hoorde ik achter mij het geluid van een glazen tafel die kapotvalt. Don't Know How To Keep Loving You - Julia Jacklin 9. (11-02-2021) - Als kind wilde ik graag stripheld/cowboy Lucky Luke worden, of Luukie Luuk, zoals ik hem noemde. De man die sneller schiet dan zijn schaduw, staat er op de achterkant van zijn stripalbums. Spoiler: ik ben hem niet geworden. Ik heb bijvoorbeeld nooit een geladen revolver vastgehouden en/of gebruikt, waarschijnlijk als enige in mijn wijk. Toen ik een jaar of negen was, heb ik wel een stukje stapvoets gereden op het paard van mijn buurmeisje Wilma. Gelukkig liep ze mee en hield ze het beest stevig vast bij zijn halster. Op mijn tweeëntwintigste ben ik gaan roken, zodat ik net als Luukie Luuk nonchalant een smeulende peuk uit mijn mondhoek kon laten hangen. Bij mij liep er helaas ook altijd wat kwijl langs. Vrijdagnacht moest ik aan Luukie Luuk denken toen ik op hoge snelheid door de bocht van de Vondellaan fietste. Ik werd achtervolgd door een schaduw. Een schaduw van wie of wat? Geen tijd om hierover na te denken - ik schakelde een tandje bij en legde mijn neus op het stuur. De schaduw passeerde mij op links en... verdween. Er kwam niets achteraan, want er was niets. Dat ben ik geworden: de man die langzamer fietst dan zijn schaduw. I've Been Riding with the Ghost - Songs: Ohia 10. (25-02-2021) - Maandagmiddag, hijgend. Op de Amsterdamsestraatweg fiets ik zo hard als ik kan achter een fitgirl aan. Nee, ik ben haar niet aan het stalken, daar ben ik veel te apathisch voor. Vlak voor de tweede Albert Heijn is haar telefoon uit haar sporttas gevallen, ik zag het en riep: 'Hé, je telefoon!', maar omdat ik niet goed kan schreeuwen, hoorde ze me niet. Toen stapte ik maar af om de telefoon op te rapen. Een goede daad doe je voornamelijk voor jezelf: ik verheug me erop hoe ze straks wanneer ik haar telefoon teruggeef een traantje zal laten als een zigeunerjongetje op een schilderij. Ze fietst nog steeds hard - dat doet zo'n dieet van blauwe bessen en spinaziesmoothies met je conditie. Ik moet mijn dieet van boerenkool met rookworst en blikjes Jupiler maar eens herzien. Als ik haar eindelijk bijhaal, hangt mijn coronahaar in slierten voor mijn gezicht. In mijn baard voel ik snot. Ik kijk haar aan en zeg: 'Eh... Hoi. Ik wil je tele-' Ze gaat op de pedalen staan en sprint weg. De telefoon geef ik dan maar af bij de servicebalie van de Albert Heijn. De blauwe bessen zijn in de Bonus, zie ik. You Don't Care for Me Enough to Cry - John Moreland 11. (11-03-2021) - Ik was aan het coronawandelen in het Julianapark toen ik vanachter een struik een knappejongevrouwenstem hoorde. Daar kwam ze tevoorschijn, ik had het goed gehoord, ze was knap. 'Weet je wat jíj moet doen?' riep ze. 'Eh, nee?' antwoordde ik, en keek om me heen of er een Robertvormige boom was waarachter ik me snel kon verstoppen. 'Je moet eens verantwoordelijk worden!' Shit, dacht ik, wie is het - een opdrachtgever? Pas toen ze mij passeerde, zag ik dat ze AirPods inhad. Vlak achter haar aan kwam een veel minder knappe jonge vrouw - in politiek incorrectere tijden hadden we haar zelfs lelijk genoemd. Ze slofte achter haar vriendin aan met een houding die aangaf dat ze haar plaats in deze vriendschap en het leven in het algemeen had geaccepteerd. Even stonden ze stil, naast elkaar, maar de minder knappe vrouw werd genegeerd alsof ze een dampende hondendrol was. Uit het verloop van de telefoonruzie maakte ik op dat de knappe vrouw met haar vriend belde. Ze riep: 'Weet je wat jíj moet doen? Je moet je bek houden!' Ik zag de minder knappe vrouw denken: als ik ooit een vriend krijg, zal ik nooit tegen hem zeggen dat hij zijn bek moet houden. Day of the Lords - 16 Horsepower 12. (25-03-2021) - Toen ik in de jaren tachtig opgroeide op het platteland, aten we altijd 's middags warm en 's avonds brood. Een uur voor de broodmaaltijd haalde mijn moeder een tarwebrood uit de vriezer en stalde de diepgevroren boterhammen uit op het aanrecht. Meestal waren ze op tijd ontdooid, soms niet. Historici noemen deze periode de Koude Oorlog. Op mijn achttiende zag ik op televisie dat mensen in de stad brood halen bij een bakker en het dan thuis opeten terwijl het nog warm is. Ik zei tegen mijn moeder: 'Ik wil ook vers brood.' 'Dit ís vers,' zei ze. 'Het komt net uit de vriezer.' 'Ja, daar ligt het al zes weken in.' 'Het komt er net uit, dus het is vers.' 'Nee, het is zes weken oud.' 'Als je nog één keer zeurt, ga je maar op kamers!' 'HET IS ZES WEKEN OUD!' (Een maand later ging ik op kamers.) Nu ik door de coronamaatregelen minder in de supermarkt kom, ben ik ook brood gaan invriezen. 's Nachts laat ik het ontdooien en de volgende dag smaakt het dan, eh, verrassend vers. Toch roep ik bij mijn ontbijt soms tegen mezelf: 'HET IS ZES WEKEN OUD!', gewoon, omdat het best gezellig was, die Koude Oorlog. Forever Young - Alphaville 13. (08-04-2021) - In de Volkskrant verschijnt onregelmatig de rubriek 'De eenzame uitvaart', waarin Joris van Casteren verslag doet van zijn wederwaardigheden als coördinator bij het begeleiden van eenzame uitvaarten in Amsterdam. De levens van al die alleen gestorven mensen schetst hij uitgebreid en op de juiste toon: feitelijk, zonder gevoelloos te worden. De laatste tijd begin ik te denken dat deze rubriek mijn voorland beschrijft. Ik krijg die gedachte vooral door de interieurtekeningen van de armoedige woningbouwflatjes waarin de ontslapenen hun leven hebben doorgebracht. Die huizen lijken verdacht veel op mijn eigen woningbouwflatje, waarin ik ook alleen woon. Het armoedige aspect is sinds kort vergroot nu ik slaap op een matras op de grond in mijn werkkamer - ik heb nieuwe, luidruchtige studentenburen en mijn slaapkamer grenst aan hun gekochte woningbouwflatje, vandaar. Daar lig ik dan, tussen stapels oude Panorama's, bergen kleren (gedragen en 'schoon') en stellingkasten met administratie. Half-zittend op mijn matras las ik vannacht op mijn MacBook Air een aflevering van 'De eenzame uitvaart'. Aan het eind van het stuk scrolde ik terug naar de titel: Meneer Van D. was een lieve man. Hij wilde anderen geen last bezorgen. Ik dacht: dat scheelt maar één letter. Toen klapte ik de MacBook dicht en ging slapen. Cis Verdonk - JW Roy The end. Dat was het. Deprimerend, hè? Tip: kijk een geinig kattenfilmpje om je stemming weer wat op te vijzelen! [ Maar wat is het? ]