Dit nooit meerEerder gepubliceerd als column in Playboy #06/2020Nu we toch allemaal doodgaan, hetzij door het coronavirus, hetzij door chronische verveling omdat we nooit meer naar voetbalwedstrijden en concerten kunnen gaan, is het hoog tijd om 'schoon schip te maken', zoals slechte schrijvers zeggen. Maar eerst iets anders. Wist u dat de cellen van het menselijk lichaam zich continu vernieuwen? Elke zeven jaar ben je een compleet ander mens, dan zijn al je cellen vervangen (behalve je hersencellen). Ik moest hieraan denken toen een gabber van de middelbare school mij een foto van ons vriendenclubje van toen mailde. Ik stond er ook op. Dat weet ik alleen omdat hij dat er expliciet bij had gezet. Ik herkende mezelf niet, ik was 16 op de foto en ik ben 48 in de tegenwoordige tijd. Nadat ik een kwartier naar de foto op mijn scherm had gestaard, zong ik met mijn beste Rob de Nijs-stem: Ik was zestien, en jij bent achtenveertig... Dat klinkt goed, dacht ik, ik zou hiermee het podium op moeten - en zo belandden mijn gedachten voor de zoveelste keer bij het akkefietje waar ik het over wil hebben. Op zaterdagavond 28 september 1991 bezocht ik met vriend H. in de schouwburg van Groningen een voorstelling van Morsige Types, het cabaretduo van Rob Kamphues en een andere boy [naam opzoeken op Wikipedia]. We vonden het gebodene, hoe zeg je dat netjes, ongelooflijk slecht. Na afloop zat ik met H. bier te drinken in de foyer aan een grote vierkante tafel toen Rob en zijn collega aanschoven, samen met twee hete, jonge vrouwen uit het publiek die duidelijk met hen naar bed wilden. Zo gaat dat als je net op een podium hebt staan shinen. De Morsige Types en de hete, jonge vrouwen begonnen druk met elkaar te praten. O, o, o, wat hadden ze het gezellig en wat vonden ze elkaar allemaal ontzettend interessant. Als reactie begonnen H. en ik steeds harder met elkaar te praten. 'VOND JIJ HET OOK ZO SLECHT?' vroeg H., waarop ik antwoordde: 'JA, IK VOND HET ECHT HEEL ERG SLECHT!' Dit vonden we zelf grappiger dan de hele voorstelling bij elkaar. We herhaalden het een-tweetje een paar keer in diverse inhoudelijke varianten op hetzelfde hoge volume. De Morsige Types lieten niets merken - of deden alsof, maar artiesten zijn heel gevoelig, dus ik weet zeker dat ze ons hoorden. Ik schaam me hier nu voor. Niet een beetje, maar ECHT HEEL ERG DIEP! En net als wanneer ik een documentaire over de Tweede Wereldoorlog kijk, vraag ik me wanneer ik terugdenk aan deze avond altijd af: hoe kon dit gebeuren? Misschien liet ik me wat te makkelijk meevoeren, of liever gezegd 'opnaaien' door H., maar dat maakt mijn gedrag niet beter. Integendeel, dat maakt het juist erger - als je zo makkelijk beïnvloedbaar bent, begin je met hardwerkende cabaretiers afzeiken en voor je het weet sta je op een wachttoren in een concentratiekamp op Joden te mikken. Aan de andere kant: 'God straft meteen', zoals slechte schrijvers zeggen. Die Morsige Types hadden als resultaat van deze avond waarschijnlijk wel mooi de halve nacht hete seks met die dito jonge vrouwen in hun bangbusje op weg naar de Randstad terwijl ik de volgende ochtend nog steeds maagd was (van H. weet ik dat niet). Het is mij niet bekend of Rob Kamphues een abonnement op Playboy heeft (ik neem aan van wel), maar bij dezen: mijn excuses, ouwe rups. Ik hoop dat je ze accepteert, en zo niet: het waren compleet andere cellen die daar aan die tafel in die foyer zaten, feitelijk heb ik met dit hele akkefietje niets te maken. << Vorige column | Volgende column >> [ Maar wat is het? ] |