Dit is hoe we het doen

 Eerder gepubliceerd als column in Playboy #04/2022

Het is drie uur 's nachts en ik fiets een rondje door de stad. Vroeger deed ik dat rondje fietsen lopend, maar omdat er in de uitloop van de coronapandemie 's nachts nog steeds weinig mensen op straat zijn, doe ik dat rondje fietsen nu fietsend. Anders zou ik failliet gaan aan de bedelende zwervers.

Voor iedereen die op een plek woont zonder zwervers: het gaat als volgt. Je loopt 's nachts over straat terwijl je denkt: ik moet dat akoestische concert van Tom Petty uit 1994 weer eens terugkijken op de YouTube. Schijnbaar uit het niets (in werkelijkheid uit de daklozenopvang) komt er een zwerver op je af die vraagt: 'Meneer, heeft u misschien een euro voor me?' Je zegt 'Nee' en loopt weer door. De zwerver wendt zich tot de volgende persoon en vraagt: 'Meneer, heeft u misschien een euro voor me?' Een prima systeem.

Een jaar geleden liep ik 's nachts over een compleet lege straat langs de schouwburg toen er vanaf de overkant een zwerver naar me begon te schreeuwen: 'Meneer! Meneer! Bent u Indisch?'
Ik bleef voor me kijken en liep snel door, maar hij haalde me in. 'Bent u Indisch, meneer?' vroeg hij. 'Bent u Indisch? Ja hè? U lijkt Indisch!'
Ik had twee opties: hollen of stilstaan. Gezien mijn zwakke snowboardknieën koos ik voor de laatste en zei: 'Nee, ik ben niet Indisch. Al ga ik een lekkere rijsttafel van restaurant Djakarta niet uit de weg. Vooral hun geitenvlee-'
'U heeft anders iets... Iets Indisch!'

Ik ontkende nog een keer, waarna hij om een euro vroeg. Als ik nee zou zeggen zou er geen volgende persoon zijn waar hij naartoe kon. Ik gaf hem een euro, zei 'Later' en liep door, maar hij liep met me mee alsof we op een coronawandeldate waren - hij had zelfs zo'n muts op die alle leuke coronawandeldatemeisjes ook hebben, alleen de aanstellerige coronawandeldatemeisjeskoffiebeker ontbrak. Of ik misschien nóg een euro had, wilde hij weten. Ik gaf hem een euro en liep weg. Deze routine herhaalde zich nog vier keer, toen liet ik als een soort stripfiguur mijn lege trainingsbroekzakken zien en zei: 'Ik heb niks meer.' Eindelijk ging hij weg.

Een half jaar geleden liep ik 's nachts over straat langs dezelfde schouwburg toen ik dezelfde zwerver hoorde schreeuwen vanaf dezelfde overkant: 'Meneer! Meneer! Bent u Engels?'
Ik bleef voor me kijken en liep snel door, maar hij haalde me in. 'Bent u Engels, meneer?' vroeg hij. 'Bent u Engels? Ja hè? U lijkt Engels!'
Ik bleef stilstaan en keek om me heen. Er was nog steeds niemand in de stad, ik moest het weer eens allemaal in m'n eentje doen. Nou ja, ik heb altijd op de jongen in de spiegel gerekend, om Fresku maar eens te citeren. Ik moet die 101 Barz-sessie van Fresku weer eens terugkijken op de YouTube, dacht ik. Toen haalde ik diep adem en zei: 'Vorige keer vroeg je of ik Indisch was.'

Hij lachte wat en stak zijn hand uit - ik rook alcohol, maar dat kon ook mijn eigen Highland Park-adem zijn. Handen schudden mocht niet van de tijdelijke coronawet, al had ik het vermoeden dat deze man boven de tijdelijke coronawet stond, en ook boven andere wetten. Ik zei: 'Broer, het is corona, je weet toch?', want ik vind: als je je 's nachts op straat begeeft, moet je ook de taal van de straat spreken. We gaven elkaar een elleboogboks. Ik zag hem denken: Wat is deze? Is hij een O.G. Mack of een wannabe player?
Kortom: weer 6 euro kwijt.

<< Vorige column | Volgende column >>



[ Maar wat is het? ]