|
We vroegen de barman om twee bier. Ons tafeltje stond vol met glazen, en werd alleen nog maar voller.
Het was druk in café Flater. Terwijl de zon zijn laatste septemberstralen door het raam scheen, was het in mijn hoofd al november. Toch wist ik nog een paar redelijk coherente vragen te produceren. Zolang ik vragen stel, leef ik nog. 'Het probleem is niet zozeer welke plaatsen aan te doen in het leven,' begon ik, 'alswel in welke volgorde! Dat het een beetje efficiënt gebeurt, bedoel ik. Ik heb tenslotte nog wel meer te doen!' Gelukkig vroeg Bin niet 'Wat dan?', want daar had ik zo snel geen antwoord op geweten. 'Het probleem met jouw probleem,' zei Bin (en laste hier even een goed getimede pauze in, die hij gebruikte om een slok van zijn bier te nemen), 'is dat het niet oplosbaar is in polynomiale tijd met een deterministische automaat. Het is als het ware niet-deterministisch polynomiaal-compleet. Wacht, ik schrijf het even voor je op. Heb je een pen voor me?' Hij pakte een bierviltje en ik gaf hem mijn pen, de blauwe die ik altijd bij me heb om geniale invallen op te schrijven in mijn Tweety en Sylvester Stallone-kladblokje. Vol spanning keek ik naar wat Bin begon te wrochten. Zou het allesvernietigend proza worden? Een gedicht, dat misschien zelfs zou rijmen? Een boodschappenlijstje? Een recept voor pizza rode poon? Het schrijven leek een eeuwigheid te duren, maar nam in werkelijkheid (de mijne dan) maar een paar seconden in beslag. Eindelijk tilde Bin zijn hand op. En met gretige ogen las ik iets als: De jaren gaan zoals zij gingen, Er is allengs geen onderscheid Meer tussen dove herinneringen En wat geleefd wordt en verbeid. Maar op het tweede gezicht, en vooral ook toen ik het viltje honderdtachtig graden had gedraaid, bleek er iets heel anders te staan. Een allesverklarende formule! Met de groeten van Bin! 
Had ik dat tentamen Operationele Research maar wat beter geleerd, toen in 1993. (En in 1994. En in 1995. En in 1996.) Dan had ik deze geschreven waarheid een stuk sneller in ongeschreven leefregels om kunnen zetten. Nu zat ik er zat naar te kijken, als een passerende trein naar een koe.
'Hmm, eigenlijk weet ik zelf ineens ook niet meer zo goed wat dit allemaal betekent,' zei Bin, toen hij mijn verwarde blik zag. 'Misschien dat we het eens van de andere kant moeten bekijken?' Ik voegde de daad bij het woord en draaide het viltje om. 
Dommelsch Bier, stond er. 'Volgens mij hebben we hier iets wat wel te gebruiken is in polynomiale tijd met een deterministische automaat!' riep ik verheugd. 'En als we maar lang genoeg doorgaan, komen we er wel uit. Of laat ik het anders formuleren: twee bier!'
We vroegen de barman om twee bier. Ons tafeltje stond vol met glazen, en werd alleen nog maar voller. [ Maar wat is het? ] |