Hoeren zonder pooiers

 Eerder gepubliceerd als column in Playboy #11/2017

Op donderdagavond rond etenstijd zat ik met vriend R. in mijn stamcafé toen er ineens twintig jonge vrouwen in lingerie binnenvielen. 'Hoeveel La Chouffe heb ik al op?' vroeg ik aan R. 'Volgens mij begin ik dingen te zien die er niet zijn. Lekkere dingen.'

'Hooguit vier,' zei R. Inderdaad, meer glazen konden het niet geweest zijn. Dat betekende dat de vrouwen in lingerie echt waren en geen waandenkbeelden. Ze gingen in onze hoek van het café staan - doordat wij met onze rug tegen de muur achter een tafeltje zaten, voelde ik me als een jurylid bij een missverkiezing. Qua uiterlijk gaf ik ze allemaal een hoog cijfer, maar ik moest nog zien hoe ze het eraf zouden brengen bij de ronde met vragen als: 'Wat zou je doen als je de baas van de wereld was?' - op iets slimmers dan 'Alle prijzen bij de Bijenkorf verlagen met min vijftig procent' durfde ik niet te hopen.*

Ik pakte mijn telefoon en sms'te vriend J. dat hij snel naar het café moest komen omdat er twintig vrouwen in lingerie waren. Uit het opgewonden gekwebbel maakte ik op dat de dames studentes waren en dat ze hier kwamen indrinken voor ze naar een 'Hoeren en Pooiers'-themafeest zouden gaan.
'Wat is deze?' zei ik tegen R. 'In onze studententijd hadden we feesten met thema's als Hollywood, Hippies of Sciencefiction. Niet van dit soort gruizige bedoeningen.' R. hoorde mij niet meer, want hij stond al midden tussen het gekakel een beetje hanig te doen.

Ik sms'te vriend J. nog maar een keer en ging ook bij de groep staan, maar dan wat meer aan de zijkant. Zo onopvallend mogelijk nam ik alle seksstandjes door die de meisjes met markeerstift op hun huid hadden geschreven. De prijzen stonden erbij - ze leken me wel schappelijk, maar zeker wist ik dat niet, want niet alleen qua themafeesten loop ik behoorlijk achter, ook mijn standjeskennis kan wel een update 2.0 gebruiken.

Ik tikte R. op zijn schouder. 'Zeg, hoe gaat de Couch Surfer?' vroeg ik.
'De vrouw op haar buik over de bankleuning, de man staand erachter,' zei R. 'Ook wel de Lazy Susan genoemd.'
'Ah, oké.' Ik las nog een rug. 'En de Stairway to Heaven?'
'Beter bekend als de Step Lively. Zittend op een traptrede. De vrouw kan zich aan de trapleuningen vasthouden.' Hij wilde zich weer omdraaien.
'De Camel Ride?' vroeg ik snel.
'De vrouw liggend op haar zij met een been omhoog.'
Voor de derde keer sms'te ik vriend J.

Alsof ze een fluitsignaal hadden opgevangen in een frequentiegebied dat alleen studentes in lingerie kunnen horen, verlieten de twintig schoonheden het café met dezelfde snelheid waarmee ze naar binnen waren gestormd. R. en ik gingen weer achter ons tafeltje zitten. Als reuzenbaby's van wie net een speeltje is afgepakt, verkeerden we in die tijdloze seconde vol verbazing en onbegrip die aan onbedaarlijk huilen voorafgaat.
'Het was mooi zo lang het duurde,' zei ik tegen R., maar hij bleef ontroostbaar.

Tegen achten fietste ik naar het huis van mijn vriendin, want ze had het eten klaarstaan: aardappels uit de oven met feta, spitskoolsalade en een hamburger.
'En? Was het nog gezellig in het café?' vroeg ze.
'Ging wel,' antwoordde ik. 'Gewoon een donderdag, je kent het wel.'
Ze pakte haar telefoon erbij. 'Ik heb anders drie sms'jes van je gekregen dat ik onmiddellijk naar het café moest komen omdat er allemaal halfnaakte wijven waren.'
Het was even stil.
'De aardappels zijn weer heerlijk,' zei ik toen. 'Zo met zo'n lekker krokant korstje erop, hoe krijg je het toch elke keer voor elkaar?'

*Deze toch al leuke grap heeft een bijna onbevattelijke meta-lading gekregen in de papieren versie van de column omdat het woordje 'min' is verwijderd door de eindredactrice van Playboy.

<< Vorige column | Volgende column >>



[ Maar wat is het? ]