Als ik door de straten van de wijk waar ik woon naar de Albert Heijn loop, zie ik het in een rauwe verschijningsvorm: eenzaamheid. Achter ramen met vergeelde vitrages, in huizen ingericht in een richting die het geheel op een inrichting voor eenzame bejaarden doet lijken, zitten eenzame bejaarden. Ze kijken uit het raam of naar RTL 4. Ongeacht op welk uur van de dag ik naar binnen kijk hebben ze een pyjama aan. Hun dagen rijgen zich aaneen in de mist van de sigarettenrook die uit hun vergeelde gezichten komt. Hun kinderen hebben het te druk met carrière maken in de IT om op bezoek te komen. Hun blikken zijn hol en leeg. Ze verwachten niets meer van het leven, en het leven verwacht nog maar één ding van hen. In het schemerduister van de vroege avond kom ik in diezelfde straten weleens een man in een zwarte monnikspij met in zijn rechterhand een zeis tegen, terwijl er in mijn wijk toch echt geen maaiveld te bekennen is. Ik weet hem altijd wel te ontwijken, hoewel steeds minder behendig. Niet aankijken en strak doorlopen is het devies - overigens ook handig op een willekeurige zaterdagnacht op de Oude Gracht in het Utrechtse stadje U. Als hij mij gepasseerd is en ik heb de moed om achterom te kijken, zie ik hem soms zo'n huis van zo'n bejaarde binnengaan; vreemd genoeg hoeft hij nooit aan te bellen. Leuk! dacht ik de eerste keren nog in mijn naïviteit, eindelijk bezoek voor die mensen! De volgende dag wordt het huis leeggehaald en een week later woont er een jong gezin in, meestal bestaande uit een routineus bierdrinkende vader, een nerveus kettingrokende moeder en een stevig doorhuilende baby. De communicatie tussen hen verloopt voornamelijk via het schreeuwen van eenlettergrepige termen, die met gemak door het gesubsidieerde dubbelglas door de voorbijgangers te horen zijn. Ook met z'n drieën kun je eenzaam zijn. *** Zo! U zult begrijpen dat ik behoorlijk tevreden was over bovenstaande tekst, die ik zat te typen als inleiding op wat er daarna zou volgen. De beoogde thema's en motieven spatten werkelijk van het scherm, vond ik, terwijl ik - handenwrijvend nagenietend van mijn eigen schrijfkunde - de trap afliep om de post te halen. Nou ja, en toen raapte ik het blad Starters van de mat. Dat is een uitgave voor jonge carrièremakers, dus niet gericht aan mij maar aan een van mijn huisgenoten. Aangezien die het veel te druk had met carrière maken om dit blad te lezen en ik alles lees, gooide ik het glossy magazine niet voor zijn deur neer maar nam het mee naar boven om het zelf eens door te nemen. En wat ik toen las, in een artikel over datingperikelen bij dertigers, liet mijn zojuist zo zorgvuldig gecomponeerde stukje over eenzaamheid verbleken tot een verslag van een uitje aan een pretpark. Ik citeer! 'Theo (35), financial controller, lang, blond en zichtbaar nerveus, heeft het slechter getroffen. Hij woont al jaren in Lelystad, maar het is hem nog steeds niet gelukt daar een vriendenkring op te bouwen. 'Op een gegeven moment ben ik gewoon de straat op gegaan en heb mensen aangeklampt. Die kenden weer mensen die weer anderen kenden. Zo heb ik door hard werken een netwerk opgebouwd. Maar dat is alweer een paar jaar geleden. Ik heb er anderhalve vriend aan overgehouden.' Whoa! Had ik dat maar verzonnen! Maar dat hoeft niet meer, het is gewoon echt waar. Het is voor mensen als Theo (35) dat maarwatishet.com met een nieuwe service komt, getiteld: [ Je beste vriend™ ]. Zoals alle goede concepten is dit idee in twee regels uit te leggen: Ben je eenzaam? Stuur een mailtje naar je beste vriend en je krijgt meteen antwoord! Dames mailen natuurlijk met je beste vriendin! Disclaimer: Oké, je beste vriend(in) zegt wat vaak hetzelfde, maar ach, zo weet je tenminste wat je aan hem/haar hebt. En dat is toch waarom hij/zij je beste vriend(in)™ is? [ Maar wat is het? ]