De koker van Cindy van Dijk

Eerder gepubliceerd als column in Playboy #08/2021

Tijdens mijn duizendveertiende coronawandeling kwam ik langs een huis dat te koop stond. Het leek mij een voormalige krotwoning van de woningbouwvereniging die nu voor ongetwijfeld minstens vier ton werd verkocht. Met mijn hand boven mijn ogen drukte ik mijn neus tegen het raam en keek de woonkamer in. Ik zag een inrichting die zo strak en wit was dat ze alle natuurwetten tartte.

Mooie flatscreen ook, dacht ik, maar toen ik iets langer keek, zag ik dat de flatscreen was gemaakt van karton. Toen ik nóg iets langer keek, zag ik dat de meubels ook van karton waren. Ik bleef nog een tijdje staan kijken. Zag ik daar een kartonnen poes op de bank liggen? Ik maakte een mentale notitie van het merk van de flatscreen: Cubiqz. Een flatscreen van karton, die wilde ik zelf ook wel. Misschien dat ik dan eens wat minder tijd zou besteden aan apathisch voor de tv liggen en meer tijd aan het maken van dingen die vreugde brengen in de harten der mensen.

Thuis vond ik dankzij mijn vrienden van de firma Google meteen de site van het bedrijf dat al deze kartonnen fraaiheid maakt. Het complete meubelaanbod stond overzichtelijk gerangschikt - het enige wat niet van karton leek te zijn, was de supergrote draagtas, ik bedoel CARRY-BAG®. Van de prijzen schrok ik wel een beetje. Zo kostte de '2-zitsbank met chaise longue inclusief hoes' 117,45 euro - dat is meer dan mijn huidige bank (zonder hoes) heeft gekost. Dit moest een behoorlijk winstgevend bedrijfsmodel zijn. Welk genie had dit concept verzonnen? Bij het kopje 'over ons' vond ik het antwoord: Cubiqz komt uit de koker van Cindy van Dijk. Oké dan.

Verder klikkend langs alle meubels begon ik een beetje licht in mijn hoofd te worden - de koker van Cindy van Dijk leek wel eindeloos. Maar ook daar was een oplossing voor: als je informatiestress kreeg van het aanbod, kocht je gewoon 'woonkamer pakket 4' voor 389,80 euro. Kartonnen witgoed en slaapkamermeubilair hadden ze ook, dus voor een kleine 1.000 euro was je kooplustopwekkende inrichting helemaal af. Best veel geld als je in aanmerking neemt dat je in mijn woonplaats Utrecht ook een boerenkar met mest kunt leegkieperen in het te verkopen huis en er dan toch nog steeds een ton boven de vraagprijs wordt geboden.

Cindy van Dijk: haar naam zo gewoon, haar idee zo briljant. Ik wilde haar ontmoeten. Wat zeg ik, ik wilde met haar daten. Hangend boven mijn MacBook Air droomde ik weg. Ik wist zeker dat haar hele huis was ingericht met kartonnen meubels. Terwijl ik zenuwachtig op haar 'fauteuil inclusief hoes' (€ 64,95) zat, schonk ze rode wijn uit een kartonnen pak. Als diner serveerde ze lasagne op kartonnen bordjes - de lasagnebladen smaakten naar karton, maar dat vergaf ik haar. Ik maakte een pikant grapje over haar kartonnen doos, waarna ze me meteen vroeg om te blijven slapen en bij haar in te trekken. We trouwden, maar vierden het pas twee jaar later: onze kartonnen bruiloft.

Weer twee jaar later zou Cindy mij ineens de deur wijzen omdat ik toch liever wijn uit een fles wilde drinken in plaats van uit een kartonnen pak - de CARRY-BAG® met mijn ondergoed, mijn tandenborstel, luchtje en mijn lader had ze al klaargezet op de mat. Aangezien ze mijn spaargeld had opgemaakt aan prototypes van nieuwe meubels, nam ik mijn intrek in een kartonnen doos vlak bij mijn voormalige portiekflatje. Daar zat ik dan, met eindelijk genoeg tijd om dingen te maken die vreugde brengen in de harten der mensen. Cindy van Dijk had de wereld weer een stukje mooier gemaakt.

<< Vorige column | Volgende column >>



[ Maar wat is het? ]