Where is my mind?

 Eerder gepubliceerd als column in Playboy #07/2022

Ik weet niet of het een bijwerking is van mijn coronavaccinatie, maar de laatste tijd beginnen mijn hersenen vreemd te doen - vreemder dan normaal, bedoel ik. Zo opende ik gisteravond mijn koelkast om een blikje Hertog Jan te pakken en zag dat de appelstroop in de koelkast stond. Ik zette de appelstroop terug op zijn vaste plek in het rechterkeukenkastje, opende een blikje Hertog Jan en ging op de bank zitten om na te denken met mijn hersenen.

Appelstroop hoort in het keukenkastje en niet in de koelkast, dat weet iedere huisvrouw. Waarom had ik de pot dan in de koelkast gezet? Vreemd. En er zijn meer vreemde dingen aan de hand: zo heb ik twee keer binnen een maand een potje Scrabble verloren van mijn zusje - normaal verlies ik één keer in de vijftien jaar van haar. Ook zie ik af en toe vanuit mijn ooghoek een schaduw wegschieten, alsof er een zwarte kat voorbijrent, maar ik heb helemaal geen kat. En er was iets met een krop sla, wat was dat ook alweer? Nou, daar kom ik hopelijk nog op.

Zou het ermee te maken hebben dat ik sinds mijn achttiende een zeg maar gerust matige drinker ben? Dat ik niet aan sport doe? Dat ik van 1994 tot en met 2001 tamelijk veel heb gerookt? Dat ik nooit sudoku's oplos? Of zit ik gewoon te vaak te lachen om de grappen in Vandaag Inside? Even opletten of ik tijdens hun zomerstop slimmer word.

Gezond eten is ook belangrijk. Ah, ik weet het weer met die krop sla! Op een zonnige avond wandelde ik naar de supermarkt om een krop sla voor bij mijn avondmaaltijd te kopen. Het was het enige wat ik nodig had, dus ik had geen boodschappenlijstje gemaakt. Als ik geen boodschappenlijstje heb, verzin ik in mijn mind altijd een liedje over de producten die ik wil kopen om ze te onthouden. Deze keer zong ik in mezelf Een krop sla, lalalala op de melodie van I say la, lalalala uit 'Don't you forget about me' van Simple Minds. Toen ik thuiskwam had ik in mijn boodschappentas een sixpack Hertog Jan en een bakje Ben & Jerry's Cookie Dough, maar geen krop sla. Het is dat ik het zelfscankassabonnetje (3x woordwaarde) nog heb, anders zou ik het zelf ook niet geloven. Simple Minds, nomen est omen.

Het kan natuurlijk ook gewoon de algemene aftakeling zijn, de weg die we allemaal moeten gaan, ik ben tenslotte geen twintig meer. Jammer hoor, ik had altijd veel plezier van mijn hersenen. Aan de andere kant zou mijn leven een stuk makkelijker worden als ik een stuk dommer zou zijn, dus zo is het altijd wat, om maar eens een intelligente conclusie te trekken.

Onlangs zag ik mijn held & voorbeeld André van Duin op tv vertellen dat hij zijn lichaam na zijn dood ter beschikking stelt aan de wetenschap. Sindsdien overweeg ik dat ook. Binnen 24 uur na je overlijden wordt je kadaver opgehaald door mannen in witte pakken, ze scheuren ervandoor in een geblindeerd busje met het logo van een aannemer erop en weg ben je - dat scheelt een hoop gedoe voor iedereen. Jammer dat je niet weet wat er daarna met je gebeurt. Word je een crashtestdummy? Leggen ze je op een grasveld neer om het ontbindingsproces te bestuderen? Of gaan ze in je hersenen snijden? In mijn geval zal het wel het laatste worden, ze krijgen niet zo vaak iemand binnen met een IQ van 140. Wat zullen die wetenschappers verbaasd zijn als ze mijn schedeldak lichten en alleen maar een pot appelstroop aantreffen.

<< Vorige column | Volgende column >>



[ Maar wat is het? ]