Het heeft iets weg van kleiige modder

Eerder gepubliceerd als column in Playboy #03/2021

Het is alweer twee jaar geleden dat de serie Sex Education een hit was op Netflix, maar ik kan er nu pas over schrijven - zo lang heb ik erover gedaan om het allemaal te verwerken.

Sex Education gaat over een verlegen jongen op een middelbare school in Engeland. Terwijl zijn klasgenoten al druk aan het experimenteren zijn met seks, wil het met hem nog niet zo lukken. Het leuke van het verhaal: de moeder van de jongen houdt praktijk aan huis als sekstherapeut, en met de kennis die hij opdoet door haar sessies af te luisteren begint hij - tegen betaling - seksadvies te geven aan klasgenoten.

Zoals iedere oudere kijker naar deze serie moest ik meteen terugdenken aan mijn eigen middelbareschooltijd. Ik had daar en toen (Drenthe, de jaren tachtig) het idee dat niemand van mijn klasgenoten aan seks deed. Hoewel, één jongen die al drie keer was blijven zitten, schepte geregeld op over zijn hete vriendin. Ik geloofde hem onvoorwaardelijk, omdat hij een echte snor had en soms in de klas zat met een gestolen autoradio half uit zijn tas stekend.

Zelf was ik meer geďnteresseerd in het spelen met lego dan met meisjes. Het dichtst dat ik op de middelbare school bij seks ben gekomen, was op een vroege ochtend in 1986 toen ik over het schoolplein liep en Angelique op hoge snelheid recht op mij af kwam fietsen - ik zie haar spijkerjasje met opnaai-emblemen van U2 en haar getoupeerde & geblondeerde haar nog voor me. 'Oppas'n, Van der Heijd'n!' riep ze, 'ik rie-oe zo tuss'n de bien'n!'* Ik wist nog net op tijd opzij te springen.

Bij het vriendengroepje waarmee ik me door die grimmige jaren heen sloeg, schoot het ook niet echt op - soort zoekt soort, waarschijnlijk. Omdat ik zo'n stabiel personage ben, heb ik met alle drie nog steeds contact en na S01E08 besloot ik een van hen, Paalman, maar eens te sms'en. Of hij ook naar Sex Education keek (ja) en dat ik het allemaal niet bijzonder realistisch vond, vergeleken met onze havo. Zijn herinneringen bleken diametraal anders. Ik zie de ene parallel naar de andere, meldde hij. 'Na de andere', wilde ik terugsturen, want zo hadden we dat geleerd van meester Koekenberg.

Maar nog voordat ik de 'N' had ingetypt, was er alweer een nieuw berichtje: Ik herken zelfs sommige verhaallijnen en personen. Die hoofdrolspeler... Wat dacht je van B.! Die ging voor mijn neus een appel zo afkluiven dat er een geultje met bobbel overbleef, waarna hij vertelde dat je daar best zacht in mocht bijten. Dat was waar ook, de appel van B. Ik had altijd gedacht dat dat een mythische vertelling was, zoals De draad van Ariadne, of het Bijbelverhaal over Jezus die een hongerige mensenmassa voedt met slechts vijf broden en twee vissen, maar Paalman had me deze anekdote nu al zo vaak verteld dat hij wel waar móést zijn.

Paalman was inmiddels in een wat beschouwelijker, zeg maar gerust wetenschappelijke bui geraakt, las ik: Nu is de context in Zuidoost-Drenthe per definitie anders waar het prille geilheid betreft. Het heeft iets weg van kleiige modder waar je tegenaan trapt. Ik zette mijn telefoon uit, ging op de bank zitten en mijmerde over hoe mijn leven zou zijn gelopen als ik die ochtend niet opzij was gesprongen voor Angelique. Dan was ik dus nooit zo goed geworden in het bouwen van legokastelen - je moet er toch niet aan denken. Toen stond ik op en ging naar de keuken, een appel zoeken.

*'Oppassen Van der Heijden! Ik rij je zo tussen de benen!'



Extragratis digitale bonuscontent: situatieschets van de bijna-botsing! (Beeld: Google Street View / Beeldbewerking: Studio Robert van Eijden)

<< Vorige column | Volgende column >>



[ Maar wat is het? ]