|
Tussen de post vond ik zaterdag een speciaal ogende, gekleurde envelop. Aangezien gekleurde enveloppen meestal door tjiks worden verstuurd, hoopte ik in al mijn naïviteit al meteen dat er een liefdesbrief in zou zitten. Vol met gepassioneerd proza! Van een onbekende dame met een Gouden Onderstel™! Die mij wil! En dat ze dan zou schrijven: Lieve, lieve Oxysept Elke keer wanneer ik jouw verhalen lees op maarwatishet.com gaat mijn hart sneller kloppen, word ik helemaal licht in mijn hoofd en voel ik allemaal rare kriebels in mijn buik. Zou dat nou liefde zijn? Ik weet natuurlijk niet hoe je eruit ziet, maar in mijn fantasieën lijk je op een kruising tussen Brad Pitt, Patrick Bruel, Antonio Banderas en André van Duijn. Ik wil je zo graag een keer ontmoeten! Met smachtende groeten en XXXXXXXXXX, voor altijd de jouwe, etc. Maar de waarheid bleek wederom anders dan mijn dromen en sloeg mij recht in het gezicht als een terugverende boksbal. De brief die ik uit de envelop peuterde was niet eens van een mens van vlees en bloed, maar van een computer. Van de belastingdienst, 
gericht aan de firma [ Maar wat is het? ]. Dat trof, want daar ben ik de directeur van. Zou het een informerend schrijven zijn over de binnenkort door Bolkestein in te voeren Internetbelasting? Zou ik per depressieve dierenkaart 17.5% mogen gaan vragen aan argeloze site-bezoekers? Alweer mis.
Toen ik het woord 'Naheffingsaanslag' las, ging mijn hart ineens sneller kloppen, werd ik helemaal licht in mijn hoofd en voelde ik allemaal rare kriebels in mijn buik. Niet van liefde, maar van ellende - waaruit maar weer eens blijkt hoe dicht die twee in de regel bij elkaar liggen.
'Openstaand bedrag', las ik verder. Dat klonk dan nog wel behoorlijk gruizig, maar iets zei mij dat dat niet zo bedoeld was door de belastingdienst.
Tienduizend gulden?! Was het soms de bedoeling dat ik dat zou gaan betalen?
Inderdaad, het was de bedoeling dat ik tienduizend gulden zou gaan betalen. Of 4.538 Euro, dat mocht ook. 'Maar ik heb maar veertien gulden!' riep ik uit met overslaande stem, ineens volkomen in paniek. 'En nul Euro!'Om mijn kalmte te herwinnen zette ik snel een pot koffie, dronk negentien koppen zwart als een maanloze nacht en rookte er twee sigaretten bij. Of was het nou andersom? Ik wist het niet meer. Wat ik wel wist, is dat er maar een remedie mogelijk was: ik moest mijn verlegenheid overwinnen, de afzender van deze brief opbellen, hem of haar uitleggen dat ik nogal onnozel ben en bovendien last heb van formulierenangst in combinatie met selectieve vergeetachtigheid, en vragen of er niet een of andere regeling getroffen kon worden. Welnu, dat bleek nogal moeilijk. Had ik maar - zoals iedere rechtgeaarde directeur weet - op tijd de omzetbelasting aan moeten geven, zo vertelde mij de vriendelijke mevrouw van de belastingdienst. 'Maar, maar, is algehele lamlendigheid mijnerzijds dan geen geldig excuus?' probeerde ik. 'Bovendien, ik heb het toch veel te druk met het bereiken van World Domination en het opkopen en sluiten van het Internet om mij met zoiets futiels als omzetbelasting bezig te houden?' Terwijl de vriendelijke mevrouw vriendelijk bleef, ze geduldig naar al mijn argumenten luisterde en mij dit en dat uitlegde over kleine ondernemers, overhevelingstoeslagen en belastingvrije voeten (?) werd ik alweer wat rustiger. Niet dat er veel aan mijn hopeloze situatie te doen was, maar het feit dat er een redelijk mens van vlees en bloed bleek schuil te gaan achter al die onpersoonlijke letters deed mij toch wel goed. Na een kwartier belasting-chitchat vroeg ze me ineens hoe het met mijn website ging en of ik daar nou nog wat geld mee verdiende. 'Kent u mijn site dan?' zei ik verbaasd. 'Ja natuurlijk!' antwoordde ze. 'Wij van de belastingdienst moeten toch een beetje bijhouden wat onze klanten uitvoeren? Ik kom er bijna elke dag. Het klinkt misschien gek, maar eigenlijk heb ik daardoor het gevoel dat ik je heel goed ken.' Ik begon me een beetje ongemakkelijk te voelen. 'Sterker nog,' vervolgde ze - overschakelend op een zwoele 06-stem - 'elke keer wanneer ik jouw verhalen lees op maarwatishet.com gaat mijn hart sneller kloppen, word ik helemaal licht in mijn hoofd en voel ik allemaal rare kriebels in mijn buik. Zou dat nou lie-' Met een knal gooide ik de hoorn erop. Hoe kon zij nou weten wat ik? En dat? Meteen vervloekte ik mijzelf. Krijg ik eindelijk eens wat liefde, word ik bang en sluit ik me er voor af! Met een knal ook nog! Of had ik dit hele gesprek soms gehallucineerd als gevolg van de negentien koppen koffie? Verward staarde ik zo een kwartiertje voor me uit. Toen draaide ik de blauwe envelop om die ik nog in mijn hand had en bekeek de afzender. Onder het adres van de belastingdienst stond in hetzelfde, lelijke lettertype gedrukt: Met smachtende groeten en XXXXXXXXXX, voor altijd de jouwe, etc. (Wat ik eigenlijk bedoel te zeggen met dit verhaal: stort een willekeurig bedrag op rekeningnummer 123032393, ter attentie van Robert van Eijden te Utrecht, onder vermelding van [ Na mij de heffing ]. U voorkomt daarmee dat maarwatishet.com op 13 juni moet sluiten en ik in de gevangenis kom met in mijn cel ook een twee meter hoge, honderdtwintig kilo wegende neger die 'Bubba' heet en mij bitch noemt.) [ Maar wat is het? ] |