Patat of pannenkoek

 Eerder gepubliceerd als column in Playboy #10/2022

Het was zomer, dus mijn vriendin en ik liepen rond op een festival, op weg van de ene tent naar de andere tent. Het viel me op dat mijn vriendin vrij veel bekenden tegenkwam en ik vrij weinig. Iedere vriendin (m/v/x) werd door haar begroet met een juichkreet waarvoor de gemiddelde festivalganger zijn oordopjes in zou doen, gevolgd door uitgebreide bepotelingen. En dat dan om de vijftig meter.

Hoewel, na de zesde begroeting bleef het tweehonderd meter rustig. Net toen ik dacht dat het ergste achter de rug was, rende mijn vriendin op een vrouw in een groene jurk af. Beiden begonnen te gillen alsof Jimi Hendrix waarlijk was opgestaan en langsliep. Ze pakten elkaar vast, riepen tien keer elkaars naam. 'Jij ook hier?' 'Nee, maar jij ook!' Even lieten ze elkaar los om een dansje te doen dat zo op TikTok kon. Weer elkaars naam roepen, nog harder dan zonet. Ik vroeg me af of deze vrouw net terug was van een wereldreis van twaalf jaar waarbij ze ook de planeet Mars had bezocht.

Ze begonnen aan een stevige omhelzing. Ik keek om me heen om te controleren of Joris Linssen ergens stond te filmen. Hé, daar liep een bekende, een vriend die ik sinds het begin van corona niet meer had gezien. Hij zag mij ook en liep op me af. We gaven elkaar een boks. 'Oude rups,' zei ik. 'Alles flex?'
'Behoorlijk flex,' zei hij. 'Al wat gezien vandaag?'
'Nog niet, maar ik denk dat ik zo naar The Kooks ga.'
'Ah ja, The Kooks. Engels, toch? I predict a riot, goed nummer is dat.'
'Dat is van Kaiser Chiefs. The Kooks zijn van Always where I need to be.'
'O ja, dat is waar ook. Hoe hou je ze uit elkaar?' Hij wreef over zijn buik. 'Ik ga even een pannenkoek eten, denk ik. Zie je later.' En weg was hij.

Een pannenkoek eten, dat was een goed idee, ik had zelf ook lichte trek gekregen van al dat lopen. Nee, patat, dat was een beter idee. Patat of pannenkoek. Pannenkoek of patat. Ik wilde een lijstje in mijn hoofd maken waarin ik de voor- en nadelen van patat en pannenkoek tegen elkaar kon wegstrepen, maar dat lukte niet door het lawaai van de inheemse begroetingsceremonie naast mij. De vrouw in de groene jurk lag nu op haar buik op de grond 'HOE LEUK IS DIT?!' tegen mijn vriendin te schreeuwen waarbij ze met haar hand op het gras sloeg als een voetballer die net zijn kruisband heeft afgescheurd.

Ik deed een stap opzij en berekende wat het Brand Weizen-biertje dat ik net had gedronken in de perstent me had gekost. Getapt in een glas van echt glas, misschien moest ik daarom twee muntjes betalen in plaats van één. Twee muntjes, dat was 6,60 euro. Maal twee, plus tien procent, dat was 14,52 gulden. Maar ja, de gulden was er niet meer, net als Jimi Hendrix. Ik wilde een lijstje in mijn hoofd maken waarin ik de voor- en nadelen van gulden en euro tegen elkaar kon wegstrepen, maar dat lukte niet doordat het pannenkoek-patatlijstje nog in de wachtrij stond.

De vrouw in de groene jurk stond op. Ik zag een paar tranen op haar gezicht. Ze legde haar handen op de wangen van mijn vriendin, keek haar aan en zei plechtig: 'Wij gaan straks matching tattoos laten zetten.'
'ECHT WEL!' schreeuwde mijn vriendin. 'WOEHOEOE!!!'
Toen keek de vrouw voor het eerst naar mij. Ze stak haar hand uit. 'Femke,' zei ze.

'Femke zit tegenover me op werk,' zei mijn vriendin. 'Leuk toch?'

<< Vorige column | Volgende column >>



[ Maar wat is het? ]