Een portie zelfgeklopte slagroomEerder gepubliceerd als column in Playboy #03/2017Ik wilde een afspraak maken met drie oude vrienden voor ons jaarlijkse reüniediner. Een afspraak maken met drie vrienden is tegenwoordig nog moeilijker dan een afspraak maken met de gemeente, de woningbouwvereniging en de huisarts bij elkaar, maar gelukkig is er een hulpmiddel: de website Datumprikker.nl. Verdomd handig. Het was 2 januari, dus ik stelde drie zaterdagavonden in januari voor en vinkte ze allemaal maar vast aan, want zelf kan ik eigenlijk altijd. Daarna zocht ik ruim twee uur naar een mooi achtergrondplaatje voor bij de afspraak, aangezien de plaatjes die ik kon kiezen - clichéafbeeldingen van wijnglazen, vleesgerechten en veel te aantrekkelijke stockmensen - mij niet bevielen. Uiteindelijk vond ik een foto van een boerenkoolstamppot met worst, maar toen ik die in onze afspraak plaatste, kwam er slechts een klein gedeelte van de afbeelding in beeld. De boerenkool leek daardoor op een oneindige zee van groene pus en de rookworst leek op het Geheime Deel van een overwerkte pornoacteur met psoriasis. Nou ja, dat was meteen een mooi voorschot op de gespreksonderwerpen, dacht ik - weer eens wat anders dan Briënne van Tarth uit Game of Thrones, de bitcoin, Lou Reed, zweetvoeten en zwarte ontlasting. Vriend B. is ambtenaar, dus die had de volgende dag bij elke datum netjes aangegeven of hij wel of niet kon. Vriend Paalman had een paar dagen later ook wat aangevinkt en -gekruist, al kon ik aan zijn vinkjes en kruisjes merken dat hij dit met tegenzin had gedaan (hier kom ik straks op terug). Vriend M. moest wachten tot donderdagmiddag, meldde hij, want dan wist hij of hij op de enige zaterdagavond die nog kans maakte 'een vergadering' had. Sinds wanneer is een bezoekje aan Club Chantal een vergadering? dacht ik, maar ik besloot niet door te vragen. Hij had het al druk genoeg, aan zijn kruisjes te zien. U raadt het al: geen enkele zaterdagavond scoorde vier vinkjes. Dus maakte ik een nieuwe afspraak en selecteerde drie zaterdagen in maart(!). B. en M. zetten een paar hoopgevende vinkjes, maar Paalman hield het bij drie gele kringeltjes, het datumprikkersymbool voor 'misschien'. 'Mijn agenda loopt maar anderhalve maand vooruit', stond er bij de tweede zaterdag. En twee weken verder had hij getypt: 'Dit is helemaal uit den boze'. Paalman heeft namelijk agenda-angst. Afspraken maken vindt hij burgerlijk. Dat betekent dat ik soms om vijf voor zeven 's avonds een sms'je van hem krijg of ik over negentien minuten ergens 'een biefstukje' wil eten. Aangezien ik karakterologisch ongeschikt ben voor spontane afspraken, is mijn antwoord dan: nee. Daarom zien we elkaar ongeveer één keer per jaar - op het reüniediner van de vier vrienden. U raadt het alweer: ook in maart bleek er geen enkele zaterdag te zijn waarop we alle vier konden. Hoewel, er was één zaterdag met drie vinkjes. Er volgden enkele dagen van intensief sms-verkeer tussen Paalman en mij. Ik zette al mijn psychologische vaardigheden in ('je neemt verdomme maar een extra Xanax') om hem te overreden deze datum te prikken. Tot mijn verbazing werkte het: ik kreeg een berichtje dat hij zijn 21-jarige oppas had omgekocht met wat blikjes Fernandes en 'een portie zelfgeklopte slagroom' en nu op de enige zaterdag kon waarop de rest van ons vieren ook beschikbaar was. Verheugd mailde ik iedereen om de datum muurvast te zetten in hun agenda voordat hun vrouw/vriendin er een verjaardag bij Thomas en Fleur van nummer 36 bij zou schrijven. Anyway, wat ik eigenlijk wilde zeggen: op 11 maart heb ik mijn jaarlijkse reüniediner met drie oude vrienden. Ik zou er wel naar uit willen kijken, maar ik ben nu al kapot. << Vorige column | Volgende column >> [ Maar wat is het? ] |