|
[ Update 29 oktober 2000 ]
Vorige week plaatste ik een uiterst spannend verhaal met een open einde op maarwatishet.com, met het verzoek aan mijn lezers en lezerinnen om dat einde dicht te schrijven. Ter herinnering, het verhaal ging: STRIKVRAAG - Op mijn fietsje op weg naar alweer een barbecue passeerde ik gisteren een vervaarlijk ogende dude. Ik bleef even naast hem fietsen om hem goed in mij op te kunnen nemen: hoofd kaalgeschoren op een enorme rode hanenkam na, een gescheurd T-shirt met daarop Anarchy in het in die kringen zo populaire courier-font gedrukt en een zwarte broek (ook gescheurd) met als accessoire (al zou hij die term hier zelf nooit voor gebruiken) een riem met grote metalen punten, zo een die je ook wel eens bij vriendelijke herdershonden ziet. Op zijn rug droeg hij een zwarte gitaarhoes. Het stellen van strikvragen is een vaardigheid die ik een beetje verwaarloosd heb de laatste tijd, maar nu rook ik mijn kans om in een keer legendarisch te worden binnen de selecte groep mensen die deze hobby met mij deelt. Ik stuurde mijn rijwiel nog iets dichter naar het zijne, waardoor ik en passant een uitstekend uitzicht kreeg op de veiligheidsspeld door zijn lip. Er zat een beetje schuim op. Zal ik het doen? dacht ik nog, maar toen hoorde ik de vraag mijn mond al verlaten. 'Zeg! Speel jij soms in een punkband?' Opdracht: schrijf nu zelf een einde aan dit stukje. Laat u daarbij niet leiden door vooroordelen! Ik vind het te warm om nog verder te typen, krijg bovendien last van RSI en ga nu lunchen in Uitspanning Boslust. Succes ermee en ik hoor het wel! Welgeteld twee mensen hebben een poging gewaagd, en beide kwamen tot verrassende resultaten. De eerste inzending is van Olaf 'Hanenkam' Molenveld en gaat als volgt: Als antwoord gaf de vervaarlijke punker, niet gehinderd door enig vooroordeel, mij een enorme hengst voor mijn kop. Ik flikkerde van mijn fiets af; de punker stapte ook af. Even hoopte ik nog dat hij z'n excuses wilde maken, maar hij schopte me met zijn puntige, op Herman Brood geïnspireerde schoenen nog eens flink in mijn maag, en fietste vervolgens met een door een RSI aangetast trekkend been door om zijn lunch in Uitspanning Boslust te genieten. En de moraal van dit verhaal? Niet met fietsende mensen praten, daar komen alleen maar ongelukken van. Voorwaar, dat zijn toch levenslessen waar men wat aan heeft in deze opgefokte maatschappij. Inzending twee was van Marc L. van Wely, part-time gynaecoloog in het Haagse stadje 's-G.: De punker draaide traag zijn hoofd in mijn richting en sprak met een Bloemendaals accent: 'Soms wel kerel,' onderwijl met zijn tong in een opmerkelijke krul trachtend het schuim van zijn veiligheidsspeld te likken.'Ben nu op weg naar Uitspanning Boslust om daar met mijn strijkkwartet de plaatselijke well-to-do enkele pegels uit de pocket te spelen.' Ai, daar werd ik even pijnlijk op een zuil geplaatst die geheel niet overeen kwam met mijn huidige financiële situatie. Overigens was de punker in kwestie ook niet helemaal zuiver op de graat, zoveel was inmiddels wel duidelijk. Duidelijk voorbeeld van een doorgeschoten directeurszoon, die zich met net iets teveel zakgeld kan hijsen in designer-grungewear. Ik voelde dat ik nu duidelijk greep had op de stituatie, en voerde de spanning nog iets verder op. 'Dan zal ik zo dadelijk eens kijken wat jij op dat viooltje voor mekaar brengt!' riep ik hem toe, terwijl wij bijna door een net passerende lesvrachtwagen geschampt werden. 'Moet je doen,' sprak de punker. 'Sinds ik in de weekends weg mag uit de TBS-kliniek voel ik mij een stuk beter. Ik voel nauwelijks nog de neiging om willekeurige passanten met mijn viool van hun fiets te rossen.' 'Opa!' riep ik tegen de eerste de beste bejaarde die door de hitte uit zijn tehuis gedreven was, en gooide het stuur maximaal naar rechts... Dat laatste stukje heeft zelf ook weer een open einde, dus mocht iemand nog de behoefte voelen om daar weer op door te gaan dan kan dat. Ik vind het te regenachtig om nog verder te typen, krijg bovendien last van RSI en ga nu lunchen in Uitspanning Boslust. Inmiddels schrijven we 29 oktober 2000 en was ik deze pagina en het verhaal dat erop staat alweer compleet vergeten, totdat ik ineens het ontbrekende derde deel in mijn inbox aantrof. De schrijver is een zekere 'El Vez' en dit is zijn relaas: ('Opa!' riep ik tegen de eerste de beste bejaarde die door de hitte uit zijn tehuis gedreven was, en gooide het stuur maximaal naar rechts...) De geront wist, tamelijk kwiek voor zijn zo op het eerste oog behoorlijk hoge leeftijd, zichzelf het vege lijf te redden met een snoekduik naar rechts. Ik kon de stoeprand niet meer ontwijken en stuiterde over het trottoir de oprijlaan van Huize Avondster op (in de verte zag ik de grijns van de neppunker op de fiets verdwijnen). De oude van dagen in kwestie stond op en klopte het stof van zijn met kleurige medailles gedecoreerde SS-uniform. 'Die fiets is kapot!' bekte hij mij af. Ik verontschuldigde me met een gemompeld 'fuck toch op, oude zak', en vervolgde lopend mijn weg, daar mijn fiets inderdaad naar zijn grootje was. Om de hoek gelopen zag ik dat de lesvrachtwagen alsnog zijn eerdere doel had bereikt. De truck stond beroerd geparkeerd met één wiel op de stoep en één op de punker, althans, dat dacht ik. De hanekam was nog herkenbaar, alles daaronder niet. Ik besloot terstond door te lopen naar Uitspanning Boslust om zijn muziekkameraden te informeren dat hun violist wellicht iets later zou komen, maar dat ikzelf wel mee kon spelen op de zingende zaag of zo. Bij het etablissement aangekomen bleek het gesloten wegens verherbouwing, dus dan maar door naar de barbeque. Aangekomen vroeg niemand mij naar de reden van mijn late komst, waardoor ik depressief werd. Niemand had aandacht voor me behalve een tekkel... Totdat het beest ergens een Gouden Onderstel™ ontdekte om tegen aan te rijden. Ik was jaloers op een hond, ik wilde naar huis... Maar niet nuchter. Waar was ik? Lijkt mij een alleszins bevredigend einde, dit derde deel. Tot zover dan maar weer. U raadt het al, ik vind dat het te hard waait om nog verder te typen, krijg bovendien last van RSI en ga nu lunchen in Uitspanning Boslust. [ Maar wat is het? ] |