Doe de test!

Eerder gepubliceerd als column in Playboy #12/2018

In de weekendbijlage van mijn krant stond een test waarmee je kon uitvinden hoe narcistisch je bent. Ik vulde hem in en bepaalde mijn score met behulp van het antwoordenblokje: zes punten van de veertig. Twaalf tot zeventien punten was normaal, stond erbij, en in het algemeen gold: hoe meer punten, hoe narcistischer je bent.

Goed, ik was weer eens niet normaal. What else is new? En was het erg? Volgens Wikipedia is narcisme een optelsom van 'een obsessie met de eigen persoonlijkheid (vaak het uiterlijk), egoïsme, dominantie, ambitie en gebrek aan inlevingsvermogen'. Een obsessie met de eigen persoonlijkheid, daar had ik waarschijnlijk de meeste van mijn schamele aantal punten op gescoord, maar ja, zonder die eigenschap kun je bijna geen schrijver/columnist zijn. Obsessie met het uiterlijk? Ik hoorde mijn spiegel zich te barsten lachen. Met mijn egoïsme valt het ook behoorlijk mee en dominantie en ambitie bezit ik al helemaal niet, anders was ik met mijn voorliefde voor Calvé pindakaas (met de gele dop) al lang CEO van Unilever geweest.

Tot slot: gebrek aan inlevingsvermogen. Mijn gebrek aan inlevingsvermogen fluctueert nogal, van huizenhoog tot totaal afwezig. Ik moest denken aan die zomerochtend toen ik om een uur of half vijf langs een gracht in Utrecht liep, op weg naar huis. Een gezellige poes in de kleurcode Red Bull kwam mij tegemoet en begon om mijn benen heen te draaien. Nadat ik hem vijf minuten had geaaid, hem intussen toesprekend ('Ja! Loop jij hier ook helemaal alleen, hè? Ja! Zeker naar het kattencafé geweest?') wandelde ik weer verder. Ik sloeg een hoek om en daar lag een jongeman, studentikoos type, op zijn rug op de stoep, knock-out. Had ik te hard de hoek om geslagen? Ik keek om me heen of iemand hem kon helpen, maar helaas.

Met mijn beste Dokter Bernhard-stem vroeg ik: 'Loopt het allemaal wel helemaal oké te gaan?' Hij zei niets. Toen ik over hem heen boog en met mijn hand over zijn ogen zwaaide, opende het rechteroog zich voor een kwart - om meteen daarna weer dicht te gaan. Het werd me duidelijk dat dit patiëntendossier mijn competentieprofiel ver te boven ging.

Ik pakte mijn telefoon, belde 112, en nadat ik drie keer had uitgelegd wat er aan de hand was en waar ik exact was en wat mijn telefoonnummer was en nog een keer waar ik exact was, beloofde de mevrouw van 112 een ambulance of politiewagen te sturen. Toen ze afsloot met de woorden: 'Het is in Delft, zei u toch?' had ik er al helemaal geen vertrouwen meer in, maar een minuut of zeven later stopte er een gecombineerde ambulance/politiewagen, waaruit een man stapte die op Joey uit Friends leek.

Terwijl ik zachtjes I'll be there for you van The Rembrandts begon te neuriën, liep de zorgprofessional meteen naar de student toe en boog over hem heen. Watch and learn, dacht ik, nu ga ik een college hbo-v-inlevingsvermogen krijgen waar ik nog jaren mee vooruit kan. Joey ging weer rechtop staan, zwaaide zijn rechtervoet naar achteren en schopte de student keihard in zijn flank. De jongeman schoot half rechtop, zijn ogen wijd open. Joey boog naar zijn verbaasde gezicht en schreeuwde tegen hem: 'ZIEKTE VAN HEINEKEN ZEKER?!' De student stond langzaam op en waggelde weg. Ook Joey verdween, nog sneller dan hij was gekomen. Ik keek om me heen of de poes er nog was.

Zondagavond nam ik de narcismetest mee naar mijn vriendin. Ze scoorde 25 punten. 'Dat had ik wel verwacht,' zei ze, en maakte verveeld een paar selfies. Volgende keer doen we weer gewoon een test uit de categorie Welk Friends-personage ben jij?

<< Vorige column | Volgende column >>



[ Maar wat is het? ]