'Van een lekker biertje is nog nooit iemand doodgegaan'

 Op donderdag 13 mei 2004 bestaat de website Maarwatishet.com vijf jaar. Maker Oxysept (32) geeft in een zeldzaam openhartig interview uitleg over zijn levenswerk. 'De laatste tijd vraag ik me vaak af of ik die vijf jaar niet beter aan andere zaken had kunnen besteden.'

door Kirsten van Duivenbode

Vanaf Utrecht CS is het maar een paar minuten lopen naar het huis van Oxysept, dat aan de rand van een multiculturele wijk ligt. Om de sfeer van de buurt te proeven wandel ik even op en neer door zijn gezellige straat, vol met groentewinkels, Turkse bakkers en eettentjes. Iedereen stalt zijn koopwaar hier gewoon op de stoep uit - het is net alsof ik op vakantie ben in een mediterraan land. Overal staan groepjes exotische Nederlanders met elkaar te praten en te lachen. Zo kan het dus ook!

Als Oxysept de deur opent, slaat een penetrante bierlucht mij in het gezicht. Hij heeft een blikje Grolsch in zijn hand en op de salontafel in de woonkamer liggen nog minstens tien lege, verfrommelde bierblikjes. 'Ja, zo'n lustrum dient op gepaste wijze gevierd te worden,' zegt Oxysept, en laat vijf boeren. Het geluid komt maar nauwelijks over de keiharde muziek heen - ik herken zo'n rapnummer dat een paar jaar geleden de hele dag op de clipzenders was te zien.

'Ook een blikje?' richt Oxysept zich tot mij. 'Van een lekker biertje is nog nooit iemand doodgegaan!' Ik bedank vriendelijk en stel voor de muziek uit te zetten en meteen met het interview te beginnen.


Wat woon je hier heerlijk. Je maakt echt deel uit van een smeltkroes van culturen!
'Smeltkroes in je broekje. Maar inderdaad, het is hier wel prettig wonen. Begrijp me goed: ik ben geen racist, maar in buurten waar veel blanken op straat zijn, voel ik me gewoon niet prettig, onveilig zelfs. Hier durf ik echter gewoon om vijf uur 's nachts over straat om een Turkse pizza met kaas en salade te halen. Maar ik woon hier niet lang meer. Begin augustus wordt dit huis gesloopt, wat mij betreft met mij er nog in.'

Ik had verwacht je iets vrolijker aan te treffen. Vijf jaar Maarwatishet.com is toch iets om trots op te zijn.
'Ach ja, het is natuurlijk niet niks, die prachtsite van mij. Ik heb als voorbereiding op dit gesprek alles nog eens doorgenomen en raakte er zelf door ontroerd. Wat een stijl! Wat een humor! En dan ineens weer die diepzinnigheid! Ja, dat heb ik toch allemaal maar mooi bij elkaar geschreven. Maar de laatste tijd vraag ik me vaak af of ik die vijf jaar niet beter had kunnen besteden aan andere zaken.'

Zoals een carrière in de automatisering? Of een wereldreis?
'Ik dacht meer aan het leren spelen van de gitaarsolo uit Kid Charlemagne van Steely Dan, want die beheers ik dus nog steeds niet. Goedverdoeme! Ik kan toch niet mijn hele leven bij het intro van Stairway to Heaven blijven hangen? Dat ik weinig beweeg betekent niet dat ik niet vooruit wil!'

Dat klinkt als de recalcitrante dochter die de jaren zestig door haar lijf laat waaien en de hort op gaat.
'Ehrm, wat?'

Sorry, ik keek even op het verkeerde blaadje. Die vraag kwam uit mijn interview met Jerney Kaagman, vorige week. Maar goed. Die Robbert-strips op je website, teken je die zelf?
'Nee, die worden door mijn gabber Zero getekend. Ik verzin er wel de meeste grappen voor, maar die worden lang niet allemaal uitgevoerd. Zero en ik hebben veel artistieke meningsverschillen, vooral als hij zijn eigen grappen gaat tekenen. Hij vindt dat ik mij te veel door het werk van Seth Gaaikema laat beïnvloeden. Ik vind dat hij zich te veel door het werk van Jenna Jameson laat beïnvloeden. En zo is het altijd wat.'

Even terug naar het begin. [ Maar wat is het? ] begon eigenlijk al in november 1998, toen nog als homepage bij a2000.nl. Hoe zag het internet er toen uit?
'Je hebt je huiswerk goed gedaan! Ach, het internet in die jaren, dat kun je je nu niet meer voorstellen. Webservers waren toen vaak nog volledig van hout, Amerikaanse websites konden we niet bekijken en in Nederland waren er überhaupt maar vier: Planet Multimedia, Het Dagelijks Nieuws van de Kolonel en de Ingenieur, de webcam van Corrie en [ Maar wat is het? ] dus. O ja, er was ook een mailinglist: Francisco van Jole schreef iedere dag een nieuwsbrief, de Daily Planet, waarin hij meldde wat er allemaal op internet was gebeurd. Lekker makkelijk als er maar vier websites zijn, natuurlijk.'

In het begin had je nog hulp van Lex Goudsmit. Nooit behoefte gehad aan een nieuwe columnist na zijn heengaan?
'Nee, eigenlijk niet, er bestaat toch niemand van zijn niveau. Bovendien is Maarwatishet.com in de loop der jaren steeds meer een ego-project geworden. Af en toe sturen mensen mij hun zelfgeschreven verhalen op met het verzoek die op de site te plaatsen, maar die zijn meestal van een zeer bedenkelijk niveau - die verhalen dus, de mensen zijn best aardig.'

En dat vertel je ze dan ook.
'Als mensen totaal geen talent hebben en onzin staan uit te kramen, en je bent al acht uur achter elkaar bezig, dan kun je wel eens een beetje kort door de bocht zeggen: dank u, gaat u maar. Je hebt de ene keer wat meer inspiratie dan de andere keer. Het hangt zeer af van degene die zich daar presenteert. Als iemand niet kan zingen, kun je zeggen: wat kom je hier doen?'

Ehrm, wat?
'Sorry, dat kwam uit een interview met Jerney Kaagman.'

Ik moet ineens denken aan je verhaal Het verrotte leven van Oxysept, waarin jouw gabber Paalman een vrouw, zoals jij dat noemt, 'agruizig' maakt. Hij doet dat door zijn levensverhaal te verwisselen met het jouwe. Is dat allemaal echt gebeurd?
'Ja.'

Oxysept staat op uit zijn fauteuil ('geruild voor een broodje shoarma, samen met die salontafel'), loopt naar de keuken en komt terug met een nieuw blikje Grolsch. 'Weet je zeker dat je niks wilt? Van een lekker biertje is nog nooit iemand doodgegaan,' zegt hij weer. Hij trekt het lipje open en kijkt naar mijn benen. Zijn ogen beginnen te rollen. Ik voel me ongemakkelijk. 'Of heb je honger?' zeg hij. 'Zal ik anders een Turkse pizza met kaas en salade voor je halen? Met van die witte saus die een beetje druipt?' Hij maakt een obsceen gebaar met zijn tong.

Nee dank je, ik moet een beetje op mijn gewicht letten. Ik wil het tot slot even over jou hebben en niet over je site. Wat heeft vijf jaar Maarwatishet.com je opgeleverd in spirituele zin? Weet je al waar de reis van het leven om draait?
'Voor de reis van het leven is geen Lonely Planet te koop, dat is het enige dat ik weet. Daarom vallen de excursies vaak wat tegen en kom je weinig gelijkgestemden tegen, hoe ver je ook loopt. Wat heeft het allemaal voor zin? Feitelijk verandert er niet zoveel. Vijf jaar geleden zat ik met de Kolonel en de Ingenieur kabeljauw te eten in een tuin, en aanstaande zaterdag weer. Het begin en het einde is hetzelfde en wat daartussen ligt kan ik toch nooit verwoorden. Het leven is een cirkel, maar een toets met het pi-teken zit niet op mijn toetsenbord.'

Er volgt nog meer wartaal. Dan: 'Het is dat ik af en toe e-mail krijg van lezers die mij begrijpen, anders had ik me een onbegrepen genie gevoeld. Wacht, ik zet even een rulmantisch muziekje op.' Oxysept loopt naar de cd-speler. Als de muziek begint te spelen komt hij iets te dicht naast me op de bank zitten. Ik ruik weer die kegel. Zijn hand gaat ineens door mijn haar, trillend. 'Wat een mooi Gouden Onderstel™ heb jij eigenlijk,' fluistert hij in mijn oor. 'Niet bang zijn. We hebben toch allemaal warmte nodig? Kom, het hoeft maar anderhalve minuut te duren.'

Ik schuif een stukje van hem vandaan en zeg dat ik eigenlijk toch wel zin heb in een glas bier. 'Dat dacht ik al,' zegt Oxysept, 'ik durf zelf ook pas als ik wat gedronken heb.' Hij loopt naar de keuken. Snel pak ik mijn spulletjes bij elkaar, kijk even in de spiegel of mijn haar nog goed zit en ren de deur uit. Vanaf het huis van Oxysept is het maar een paar minuten lopen naar Utrecht CS.

Een lekker biertje De firma [ Maar wat is het? ] bedankt iedereen die de afgelopen vijf jaar een inhoudelijke, technische of financiële bijdrage aan Maarwatishet.com heeft geleverd.



[ Maar wat is het? ]