Een pakje Camel, graag

Eerder gepubliceerd als column in Playboy #02/2018

Toen ik mijn fiets op slot zette voor de Albert Heijn, kwam er een meisje naar me toe gelopen, of een jonge vrouw, ik ben nogal slecht in het schatten van leeftijden. Als ze me maar niets gaat vragen, dacht ik, want ik heb toch geen antwoorden.

Ze kwam vlak voor mijn neus staan. 'Mag ik u wat vragen?' vroeg ze. Ik bekeek haar eens goed. Ze had geen windjack aan met het logo van een energieleverancier, dus ze hoorde niet bij het groepje studenten dat het winkelend publiek energieabonnementen probeert aan te smeren. Dat kon ook niet, want ik word door die deprimerend vrolijke jongens en meisjes altijd genegeerd als een moslimbejaarde op een EO-jongerendag, hoe vaak ik ook voor hen heen en weer loop, soms doe ik zelfs een dansje voor ze. Het zal wel komen doordat mijn kleren niet altijd schoon zijn en ik geregeld zachtjes 'Godverdomme' tegen mezelf zeg. Jammer allemaal, want ik kan wel wat extra energie gebruiken.

Een zwerfster was het meisje ook niet, want ze had nette kleren aan en zat goed in de make-up. Ik moest denken aan mijn goede voornemen voor 2018: Daadkrachtiger optreden. Onder het motto Never change a winning team heb ik nog nooit goede voornemens gemaakt, maar eind vorig jaar dacht ik ineens: waarom ook niet?
'Hashtag durf te vragen,' zei ik dus.
Ze veegde wat haren naar achteren en zei: 'Wilt u misschien een pakje sigaretten voor me kopen?'

Wat moet ik hierop antwoorden? dacht ik. Roken is slecht, m'kay, maar ja, ben ik mijn broeders hoeder? Of zusters, in dit geval? Nee, ik maakte me meer zorgen om het hele proces van de smokkelwaar kopen. Kon ik het wel, gespeeld nonchalant de tekst 'Een pakje Camel, graag' uitspreken aan de supermarktbalie alsof de sigaretten voor mijzelf bestemd waren? Daar kwam bij dat als ik het pakje voor haar zou gaan kopen, ik eerst efficiënter boodschappen moest doen dan normaal - ik kon dat kind niet een half uur in de kou laten staan terwijl ik langs de schappen dwaalde en me afvroeg of het nu 'advocado' of 'avocado' is en wat het verschil is tussen rijp en eetrijp. Nee, ik moest voordat ik mijn mandje pakte al hebben bepaald wat ik ging koken en dan de kortste route langs de benodigde boodschappen nemen, zodat ik binnen vijf minuten bij de sigarettenbalie zou staan. Nog beter: zo'n koken-en-stomenmaaltijd halen, dan was ik na dertig seconden alweer terug. Oké, die dingen smaken ondanks de toegevoegde berg zout hetzelfde als het plastic dat eromheen zit en als je zo'n bakje zit leeg te scheppen en je bedenkt dat er op exact hetzelfde moment een paar duizend Nederlanders exact hetzelfde zitten te eten als jij voel je je ineens een simulatie van een mens in plaats van een mens, maar goed: uit solidariteit met haar moest ik ook maar een keer mijn gezondheid ondermijnen. Alleen - stel je voor dat haar favoriete merk sigaretten was uitverkocht. Dan zou ik per ongeluk tegen de medewerker zeggen: 'O, dan moet ik even naar buiten om aan dat zeventienjarige meisje te vragen wat voor merk ze dan wil, kijk, daar staat ze, ze kan ook vijftien zijn, wie weet het tegenwoordig met die jonge meiden, haha [zenuwachtige lach].' Vervolgens zou hij de politie bellen en werd ik opgepakt wegens bemiddeling in drugsverkoop aan minderjarige meisjes. O ja, ik moest het meisje nog antwoorden, dat was waar ook.

Ik keek haar aan. 'Nee,' zei ik daadkrachtig. Tevreden omdat ik mijn goede voornemen had uitgevoerd, ging ik naar binnen. 2018 wordt minstens zo succesvol als 2017, dat wist ik zeker.

<< Vorige column | Volgende column >>



[ Maar wat is het? ]