Leven van de lucht

 Eerder gepubliceerd als column in Playboy #09/2019

Van een morsig type dat midden in de stad geregeld uitroept: 'In 1920 was dit nog allemaal weiland!', ben ik ineens veranderd in een mens van deze tijd. Rechtop loop ik over straat en kijk iedereen aan met de blik van een man die weet hoe het moet. Voor het eerst in mijn leven heb ik een laptop aangeschaft, een MacBook Air zelfs.

De reden voor deze aankoop: de opwarming van de planeet aarde, en dan vooral dat hele kleine stukje aarde waarop ik zelf woon. In mijn werkkamer met mijn pc van de firma Dell stijgt de temperatuur in de zomer de laatste paar jaar tot tegen de honderd graden. Zo ook deze week. Mijn ventilator bracht zelfs op de hoogste stand niet genoeg verkoelingsgevoelens, dus zag ik nog maar één mogelijkheid: ik moest toetreden tot het leger van zzp'ers in de schrijverij, freelance interieurconsulenten en andere aanstellers die hele dagen met hun MacBook in een koffietent doorbrengen, gemberthee slurpend van 3,50 euro per glas.

Vandaag gaat mijn apparaat in première. Ik typ deze column aan een lange tafel in een enorm, airconditioned café vol fitgirls. De ene fitgirl ziet er nog fitter uit dan de andere fitgirl, en hun glimmende MacBooks hebben een al even strakke lijn, al zit er hier en daar een wat minder fitte girl lekker anarchistisch te zijn met een zwarte Windows-laptop vol krassen en doodshoofdstickers.

Toen ik mijn MacBook Air zojuist uit zijn sleeve haalde, neerzette en openklapte, schaamde ik me een beetje. Ik weet ook niet precies waarom. (Wacht, even een gemberthee bestellen... Daar ben ik weer.) Je hoeft je nergens voor te schamen, zeg ik zachtjes tegen mezelf, want niemand schaamt zich in deze nieuwe wereld. Een fitgirl tegenover mij stylet haar haar (wel of geen scrunchie?), een andere fitgirl scrolt langs jurkjes op de website van de Bijenkorf en een derde belt luid met haar vriendje die waarschijnlijk met een MacBook in een ander café zit, z'n webshop met superfoods bij te werken.

Naast mij zitten twee fitgirls te vergaderen. Af en toe zegt de een: 'Ja, dat is goed, dat is belangrijk wat je daar zegt' en dan typt de ander iets in op haar roze MacBook. Om niet uit de toon te vallen, typ ik dan zelf ook iets in. Bijvoorbeeld: When in Rome, do as the Romans do. Mijn integratie verloopt best goed, vind ik. Ik pas hier wel. Ik denk dat ik ook een scrunchie in mijn haar ga doen. Daar hoef je je als man niet meer voor te schamen. Toen de halve stad nog uit weiland bestond, schaamden mensen zich nog wel eens ergens voor, maar schaamte is uit onze maatschappij verdwenen op 28 augustus 1995, de dag dat SBS 6 begon met uitzenden.

Uit het plafond klinkt Loading zones van Kurt Vile, een nummer dat ik zelf ook geregeld draai. Ik voel me nog meer thuis. Er is slechts één probleem: door het hippe meubilair en het kleine toetsenbord neemt mijn rsi met de minuut toe. Thuis los ik dat op door elk uur op te staan en diverse dansjes te doen, maar hier kan dat niet. Hoewel, waarom zou ik me schamen? Ik schuif mijn gemberthee opzij, kom moeizaam overeind en doe de twist, de watusi en de mashed potato. Als ik weer ga zitten, kijken alle fitgirls me aan alsof ik een oude, uitgelubberde sportbeha ben. De wolk plaatsvervangende schaamte boven hun hoofden is zo dik dat je hem in plakjes kunt snijden en serveren bij de gemberthee. Dan zal SBS 6 het nu ook wel niet lang meer volhouden.

<< Vorige column | Volgende column >>



[ Maar wat is het? ]