Spontane zelfontbranding

 Eerder gepubliceerd als column in Playboy #08/2019

Mijn nieuwe buren aan de linkerkant zijn aan het klussen. Elke ochtend tussen acht en half negen word ik wakker geboord en getimmerd. En dat terwijl ik gemiddeld om vier uur 's nachts naar bed ga, zoals het een artistiek type betaamt. Maar met artistieke types hebben mijn nieuwe buren weinig op. Zo te horen kunnen artistieke types wat hen betreft maar het beste naar een strafkamp in Siberië worden gestuurd, waar ze lekker snel doodvriezen in hun dunne, artistieke bloesjes.

Na een paar gebroken nachten voelde ik me als een nieuwbakken vader en besloot ik mijn matras te verplaatsen van de slaapkamer naar de werkkamer. Daar had ik 's ochtends inderdaad iets minder last van het kluslawaai. Het is er vanwege de witte (nu ja) gordijnen alleen veel te licht en met je hoofd naast een pc van de firma Dell liggen is niet echt mindful, maar het ging net. Mijn hervonden slaapgeluk duurde precies twee dagen, toen begonnen mijn oude buren aan de rechterkant ook te klussen. Klussen is blijkbaar besmettelijk - daarom dragen klussers natuurlijk ook vaak mondkapjes.

De oude buren hadden een iets latere aanvangstijd dan de nieuwe: meestal tegen half elf hoorde ik de eerste voorzichtige slagen met een moker tegen onze gezamenlijke muur. Mijn nachten begonnen er als volgt uit te zien: vier uur naar bed, kwart over acht wakker worden van buren 1, vloeken, matras verslepen naar werkkamer, moeizaam weer in slaap vallen, half elf wakker worden van buren 2, vloeken, matras weer verslepen naar slaapkamer tegen beter in, wakker worden van buren 1, geen kracht meer om te vloeken.

Na twee weken matrassenslepen had ik weer een ritme in mijn leven, maar het was niet het ritme dat ik wilde. Had u het maar kunnen zien via een webcam, eventueel met Benny Hill-muziekje eronder, dan had er tenminste nog iemand plezier beleefd aan deze ellende. Het zag er allemaal zeer armoedig uit en leek in niets op het leven vol glitter en glamour dat de meeste mensen denken dat ik leid (van slaapgebrek ga je lelijk formuleren).

Ik wil niet meer leven, dacht ik op de ochtend van dag zeventien, ik wil dood, maar dan zonder begrafenis of crematie, dat is zo'n gedoe voor die honderden mensen die moeten komen en dan vrij moeten nemen van hun werk op kantoor, in de horeca of als prostituee en dat hun hele weekritme dan in de war wordt geschopt, bah, daar heb ik zelf ook zo'n hekel aan. Liggend in bed probeerde ik mijn op hol geslagen gedachtetrein te stoppen met een lange meditatie van de zwaarste categorie: een oefening in zelfopheffing, in de hoop dat ik zomaar ineens *poef* in het niets zou verdwijnen. Een soort spontane zelfontbranding, maar dan zonder as of iets anders achter te laten. Hooguit een briefje met Toedels! en het wachtwoord van mijn pc van de firma Dell, zodat mijn nabestaanden belangrijke bestanden als _opzetje hitte.doc, kasboek2011.xls en die ene e-mail aan de woningbouwvereniging van 14 november 2008 (Betreft: reparatie cv-ketel) kunnen veiligstellen voor het Literatuurmuseum.

U raadt het al: de oefening in zelfopheffing lukte niet. 's Avonds op de bank bij mijn vriendin zette ik midden in aflevering S04E12 van Gossip Girl met een druk op de spatiebalk Netflix stil om uitgebreid te klagen over Mijn Zware Leven, S03E∞. Toen ik eindelijk klaar was, zei ze: 'De maatschappij is gewoon niet ingericht voor mensen zoals jij.'
'Ik haat de maatschappij,' zei ik.
'De maatschappij, dat ben jij,' zei ze.
Ik boog voorover en drukte weer op de spatiebalk. Het klonk een beetje als



*poef*


<< Vorige column | Volgende column >>



[ Maar wat is het? ]