#teamrémi

Eerder gepubliceerd als column in Playboy #09/2017

Toen ik mijn vriendin nog niet zo lang kende, vroeg ze mij tijdens een telefoongesprek eens wat ik de vorige avond had gedaan. 'Ik ben naar Kafé België gewandeld en heb aan de bar de HP/De Tijd gelezen, een paar glazen rode wijn gedronken en een daghap gegeten,' antwoordde ik.

'Lamskoteletjes met friet, lekker hoor. Toen ben ik met een omweg naar huis gelopen omdat het mooi weer was en de rest van de avond heb ik tv gekeken. Een prima avond, dus.'

Pas een paar jaar later vertelde ze mij dat ze na dit telefoongesprek drie dagen had gehuild. Wat bleek: ze had het persoonlijk opgevat (vrouwen vatten altijd alles persoonlijk op). Ik had toch ook bij haar kunnen eten? Voor een bord lamskoteletjes draaide ze haar pan niet om en de friet kon ze bij de snackbar om de hoek halen. De rode wijn stond in de keukenkast en een tv had ze ook wel, met dezelfde zenders als ik heb en ook nog in dezelfde volgorde. Dat wist ik toch?

Nu we een jaar of veel verder zijn, is ze nog steeds niet van dit akkefietje hersteld, mede omdat er zich geregeld nieuwe akkefietjes in dit genre voordoen. Ik dwaal nu eenmaal graag alleen door de stad of fiets eromheen door de natuur met bomen, bloemen en vogels, ga soms alleen naar een concert of de bioscoop en stap meestal alleen mijn stamcafé binnen.

Jezelf vermaken - en dan heb ik het niet over wat vriend J. verstaat onder 'jezelf vermaken' - is een onderschatte vorm van levenskunst, probeerde ik haar laatst nog uit te leggen, waarop ze zei: 'Ik ga nog liever naar een concert met een vriendin die ik háát dan in mijn eentje'.

Nee, mijn vriendin beheerst vele kunstjes (zo kan ze zonder handen fietsen en heel artistiek met haar tong rollen, waarschijnlijk nog tegelijk ook), maar de kunst van het alleen-zijn staat niet op haar repertoire. In het weekend heeft ze gemiddeld zeven sport-, koffie- en Pokébowlafspraken per dag, vanaf het moment dat ze opstaat tot het moment dat ze - doodop van alle afspraken - in bed rolt. (Bij een Pokébowlafspraak beoefen je geen combinatie van Pokémon Go en bowlen, maar eet je een bak wortels, tofu, tonijn, bonen, komkommer, courgette en sesamzaad. Dat sesamzaad is denk ik voor de smaak.)

Ze heeft het wel eens geprobeerd, in haar eentje naar de bioscoop gaan, maar is toen in de foyer bij een kopje koffie bijna overleden aan een combinatie van dodelijke verveling en hartkloppingen van de ongemakkelijkheid. Trouwens, voor het enige halve uurtje dat ze op een werkdag alleen is, de fietstocht naar kantoor, heeft ze sinds kort ook een oplossing gevonden: ze spreekt vlak bij haar huis met een collega af, zodat ze samen naar het werk kunnen fietsen. De terugweg wordt ook gecoördineerd. Ik verdenk haar er zelfs van dat ze op haar vrije vrijdagen het liefst zou gaan werken, zodat ze weer wat te kwebbelen heeft.

Maar het kan ook anders. Toen ik nog een vaste baan had op een kantoor met computers, bureaus en koffiemokken, vroeg een mannelijke collega mij eens wat ik de vorige avond had gedaan. 'Ik ben naar Kafé België gewandeld en heb aan de bar de HP/De Tijd gelezen, een paar glazen rode wijn gedronken en een daghap gegeten,' antwoordde ik. 'Spaghetti bolognese, lekker hoor. Toen ben ik met een omweg naar huis gelopen omdat het mooi weer was en de rest van de avond heb ik tv gekeken. Een prima avond, dus.'

Hij keek even op van zijn beeldscherm en zei zonder ironie: 'Wat gezellig!'

<< Vorige column | Volgende column >>



[ Maar wat is het? ]