Knap Jong Ding

 Eerder gepubliceerd als column in Playboy #11/2022

Ik zat aan de bar van mijn stamcafé met een glas Witte Trappist voor mijn neus. Uit de boxen klonk 'P.Y.T. (Pretty Young Thing)' van Michael Jackson, naast mij stond een magere vrouw van middelbare leeftijd die net twee rode wijn had besteld. Ze zei: 'Mag eigenlijk niet meer, hè, Michael Jackson.'

'Van mij wel, hoor,' zei ik. Al moet ik toegeven dat de titel van het nummer een beetje ongemakkelijk klinkt sinds die rechtszaak over vermeend kindermisbruik. Maar toch, ik vind 'P.Y.T. (Pretty Young Thing)' een geweldig nummer, sterker nog, het is mijn favoriet van het hele Thriller-album, daar, ik heb het gezegd. Hoewel 'Wanna Be Startin' Somethin'' ook geen prutswerk is, natuurlijk. En 'Baby Be Mine', met die verrassende modulatie van d-mineur naar es-mineur op drie minuut eenendertig! Van opwinding over die verrassende modulatie stootte ik met mijn linkerhand tegen mijn glas, gelukkig bleef het staan. Ik besloot de tracklist van Thriller in mijn hoofd van best naar slechtst te gaan rangschikken om mijn bier en vooral mijzelf tot rust te laten komen.

Het was een vrijdagavond en razend druk, de vrouw moest even op haar bestelling wachten. 'Marco Borsato, dat mag ook niet meer,' zei ze.
Ik dacht even na. Misschien moest ik nu zelf wat namen van gecancelde artiesten noemen, dan zouden we een soort gesprek krijgen. 'R. Kelly,' zei ik, 'is die eigenlijk al veroordeeld? Boef, Bilal Wahib, Ali B...'
'Danny de Munk,' zei de vrouw. 'Lil' Kleine. Glennis Grace.'
'Dan heb je nog die zanger van Noir Désir die zijn vriendin heeft vermoord...' ging ik verder, 'nee, de mens is niet echt de kroon op de schepping. Hoewel de meeste mensen daar anders over denken.'
De vrouw pakte haar telefoon uit haar handtas en begon een appje te lezen.

Over de menselijke natuur gesproken: wat moest ik in mijn Thriller-rangschikking met 'Human Nature'? Dat is zo'n nummer dat je de ene keer geniaal vindt en dan weer ineens behoorlijk meh. Aan de andere kant: ik had nog op 'Human Nature' geschuifeld met Monique Scholten op het eindfeest van onze brugklas in 1984. Ach, hoe zou het toch met haar zijn? Had ze nog steeds sproetjes? Zou ze nog steeds schuifelen op 'Human Nature', 's avonds in haar woonkamer, maar dan met een levensgrote kartonnen cut-out van mij in haar armen in plaats van the real thing? Ik moest haar maar eens googelen, hoewel, misschien was ze inmiddels getrouwd, had ze de naam van haar man aangenomen en heette ze nu Henk Scholten.

Over thing gesproken: ik had mijn ranglijst af. 1. P.Y.T. (Pretty Young Thing) / 2. Billie Jean / 3. Wanna Be Startin' Somethin' / 4. Beat It / 5. Baby Be Mine / 6. Human Nature (sorry Monique, ik bedoel sorry Henk) / 7. The Lady In My Life / 8. The Girl Is Mine / 9. Thriller

De barman zette twee rode wijn neer, een signaal voor mij om to the point te komen bij mijn gesprekspartner.
'Ik heb thuis een lp-box met toespraken van Hitler,' zei ik. 'Die mag ik zeker ook niet meer draaien? Ik bedoel, die boy heeft behoorlijk wat slechte publiciteit gehad sinds 1933. Is hij intussen niet genoeg gestraft, of hoe zit dat?'
De vrouw pakte haar bestelling en liep weg zonder mij te groeten of zelfs maar aan te kijken.
Ik dronk mijn glas leeg, bestelde een nieuwe Witte Trappist en keek zeker vijftien seconden naar de deur van het café - voor het verhaal zou het perfect zijn als er nu een knap jong ding binnenkomt, dacht ik, maar dat gebeurde niet.

<< Vorige column | Volgende column >>



[ Maar wat is het? ]