Ik kreeg 5,67 euro terug van de firma Eneco en dit is wat er toen gebeurdeEerder gepubliceerd als column in Playboy #01/2019Na een mail van de firma Eneco met de onvriendelijke onderwerpregel 'Geef uw meterstanden door' vond ik mijzelf terug in mijn meterkast, waar ik met behulp van mijn dj-lampje de meterstanden aflas. Het rook er naar te lang gekookte andijvie, en dat terwijl ik in de dertien jaar dat ik hier woon nog nooit andijvie heb gekookt, laat staan te lang. Zal wel een erfenis zijn van de vorige bewoonster, dacht ik, die was tenslotte bijna negentig, en te lang gekookte andijvie, daar kun je elke bejaarde midden in haar dutje voor wakker maken. Ik noteerde de meterstanden, keek nog een kwartier naar dat grappige wieltje dat zijn rondjes draait in de stroommeter, liep naar mijn werkkamer en typte alle cijfers in op de website van de firma Eneco. Daarna liep ik terug naar de meterkast voor een extra controle, ging weer achter mijn pc zitten en drukte op 'enter'. En dan zijn er mensen die bang zijn dat technologische vooruitgang tot minder werk leidt. Oké, vroeger kwam er een keer per jaar een man in een slechtzittende bodywarmer aan de deur om de meterstanden op te nemen, een fulltimebaan die inderdaad verloren is gegaan. Hij had meestal een peper-en-zoutkleurige snor, zei dat hij van 'uw energiebedrijf' was en rook naar rook. Verder was hij altijd opmerkelijk goedgeluimd voor iemand met zulk geestdodend werk - of misschien was hij juist goedgeluimd omdat hij zulk geestdodend werk had, dat kan natuurlijk ook. Na het meteropnemen wilde hij altijd 'nog even van het toilet gebruikmaken', waar hij vervolgens drie kwartier doorbracht terwijl ik ijsbeerde tussen mijn woon- en werkkamer en uitrekende hoeveel de stroom van de brandende gloeilamp van 75 watt boven zijn hoofd kostte. Shit. Na het invoeren van mijn meterstanden kreeg ik meteen mijn 'jaarrekening' op het scherm. Ik kreeg 5,67 euro terug van de firma Eneco. Hoera! Alsof ik de Postcodeloterij had gewonnen, zo voelde ik me. Toen Gaston Starreveld en zijn microfoon na een kwartier echter nog steeds niet hadden aangebeld, begreep ik dat ik dat geld alleen maar terugkreeg omdat ik het eerst zelf teveel had betaald. Het is een vreemd systeem - alsof ik mijn kroegbaas aan het begin van de avond 60 euro geef en zeg: Zet die tap maar open, we zien wel waar het eindigt, panta rhei, je weet toch? YOLO! En dat ik dan aan het eind van de avond 22 euro terugkrijg omdat ik voor 38 euro Witte Trappist heb gedronken. Na wat doorklikken las ik nog meer verheugend nieuws: ik verbruik 59 procent minder stroom dan het gemiddelde huishouden. 59 procent! Hoe krijg ik dat voor elkaar? Voornamelijk doordat ik geen enkele van de top tien stroomslurpende apparaten in huis heb, kwam ik achter na wat googelen. Zoals: een elektrische boiler (?), een tuinvijverpomp (LOL), een Amerikaanse koelkast (ik heb een Duitse), een vaatwasser (dat ben ik zelf) en een wasdroger (daar heb ik een rekje voor in mijn werkkamer). Toch nog verheugd over het bespaarde geld pakte ik mijn elektrische gitaar, zette de gitaarversterker aan en begon een lied te schrijven met als titel 59 procent minder stroom, bitches. Bij de eerste regel van het eerste couplet ('We zijn allemaal maar een wieltje in de stroommeter van het leven') kwam ik erachter dat ik beter verder kon gaan op mijn akoestische gitaar voordat ik de titel van het lied zou moeten aanpassen. Toen ik klaar was, ging ik naar de supermarkt voor het avondeten - ik had ineens enorm veel zin in te lang gekookte andijvie. << Vorige column | Volgende column >> [ Maar wat is het? ] |