Voetbal, bier en AC/DC

 Eerder gepubliceerd als column in Playboy #11/2024

Het was zondagmiddag kwart voor vijf en ik zat naast mijn vriendin op haar bank. Ze was een opiniebijdrage van maximaal 700 woorden aan het typen voor de Volkskrant over de ongelijkheid tussen man en vrouw op de werkvloer, of eigenlijk op willekeurig welke vloer - aan het volume van het gehamer op haar laptop kon ik het niveau van haar woede horen (8).

Ik zapte naar ESPN en viel live in de aftrap van Heracles-Almere City FC. De afstandsbediening legde ik opzij en ik zakte onderuit. Na tien minuten: pomtiedom, het wilde nog niet echt losbranden, toch maar blijven kijken. Na weer vijf minuten keek mijn vriendin op en zei: 'Zit je nu echt HER tegen ALM te kijken? Waarom in godsnaam?'
'Ja,' zei ik. Hartstikke spannend. Almere City staat bijna onderaan. Heracles heeft het ook niet makkelijk.'
'Ik dacht dat ik samen was met een intellectueel,' zei ze.
'Dat ben je ook,' zei ik. 'Gistermiddag heb ik nog al mijn boeken van Gerard Reve op alfabet gezet. De avonden als eerste, Zondagmorgen zonder zorgen als laatste. De rest ertussenin.'

Ze zuchtte en rolde met haar ogen.

'Maar ik hou ook van voetbal,' ging ik verder, 'en van bier en AC/DC. Dat krijg je er gratis bij. Of heb je liever een boy die de hele dag Fix You van Coldplay draait terwijl hij huilt om het nieuws uit de Gazastrook?'
Ze stond op en deed haar jas aan, want ze ging ramen eten met een lesbische vriendin en daarna naar een debatavond over storytelling binnen de lhbtqiap+-gemeenschap.

Drie uur later werd het voor mij ook etenstijd. Ik hoefde alleen maar spaghetti te koken, de rest kon ik opwarmen: mijn vriendin had in haar koelkast een 'eenpersoonsportie' tomatensaus voor me achtergelaten met daarin vijf grote, zelfgemaakte gehaktballen - dat is het voordeel van een allochtone vriendin, allochtonen vinden het advies van het Voedingscentrum om maximaal 500 gram vlees per week te eten net zo belachelijk als de Hollandse gewoonte om bezoek uit je huis te zetten wanneer het etenstijd wordt.

Ik bereidde de maaltijd, schepte een enorm bord enorm vol en ging op de bank zitten eten. Na een vlotte start daalde mijn eettempo halverwege de derde gehaktbal tot hetzelfde niveau (2) als de eerste tien minuten van HER tegen ALM. Als jongen van het platteland ga ik een stuk of wat grote, zelfgemaakte gehaktballen niet uit de weg, maar na de vierde moest ik me toch echt gewonnen geven - gestruikeld net voor de finish, story of my life. Ik ging op de bank liggen en zakte weg in een vleescoma (niet te verwarren met een vleescroma).

Tegen elven kwam mijn vriendin thuis en werd ik wakker. Mijn vleescoma was nog steeds supergaande, ik ging half rechtop zitten om een beetje dynamisch over te komen. 'Was het gezellie?' vroeg ik.
Ze deed haar airpods uit en zei: 'Hoi hoi, hoe waren de gehaktballen?'
'Lekker,' zei ik. 'Maar het waren er net iets te veel.'
'Ja, sorry daarvoor.' Ze zette haar vrouwentas op tafel.
'Maakt niet uit,' zei ik, 'beter te veel dan te weinig.'
'Dat is ook weer zo. Bovendien gaat de liefde van de man door de maag.'
'Hm, ja,' zei ik, en ik ging nu helemaal rechtop zitten. 'Je hebt me dus eigenlijk te veel liefde gegeven.'
Mijn vriendin gooide haar jas over een eettafelstoel en zei: 'Story of our relationship.' Ze ging op de bank zitten, pakte haar laptop en begon verder te typen aan haar opiniebijdrage. Na een halve minuut hoorde ik haar neuriën, ik meende de melodie van Fix You te herkennen.

<< Vorige column



[ Maar wat is het? ]