Een grote plas kwijlEerder gepubliceerd als column in Playboy #04/2025In tv-reclames van zakenbanken zie je altijd 'ondernemers' die veel dynamische dingen doen. Bij voorkeur doen ze die dynamische dingen snel gemonteerd achter elkaar in scherp gesneden pak (m) of mantelpakje (v), met continu dichtslaande autodeuren en krachtige wandelingen naar uitnodigende puien van glimmende kantoorgebouwen waarin flink wordt ondernomen. Wat je niet ziet in die tv-reclames zijn ondernemers die in de werkkamer van hun krotwoning twee uur lang met tientallen bonnetjes om zich heen hun aangifte omzetbelasting van het eerste kwartaal doen. Kortom: ik ben weer eens mijn aangifte omzetbelasting aan het doen. Dat moet van de Belastingdienst vier keer per jaar. Het is zo'n ongelooflijk saai klusje dat ik er altijd enorm tegenop zie, en na bijna honderd keer aangifte omzetbelasting te hebben gedaan is mijn weerzin alleen maar groter geworden. Het is zelfs zo saai dat ik een keer in slaap ben gevallen tijdens het optellen van de btw (6%) op de boeken die ik in het betreffende kwartaal had gekocht. Toen ik wakker werd met mijn hoofd op mijn bureau, lag er een grote plas kwijl op mijn bonnetjes en was de uiterste aangiftedatum voorbijgegleden. Andere keren was the force van de saaiheid zo strong dat ik nog wel wakker wist te blijven, maar het me fysiek gewoon niet lukte de uiterste aangiftedatum te halen, afgeleid als ik was door het Viva-forum, een e-mailconversatie in Gmail van elf jaar geleden of de volgorde van de pictogrammen op mijn desktop. Dan leverde ik mijn aangifte omzetbelasting een paar weken te laat in. Toen ik twee aangiftes achter elkaar te laat was geweest, kreeg ik van de Belastingdienst een boete van 50 (vijftig) euro opgelegd - ik weet niet meer of dat inclusief of exclusief btw was. Die boete heb ik in mijn administratie opgenomen als zakelijke kosten, een beetje zoals mijn gabber Paalman zijn twintig snelheidsboetes per jaar opvoert als reiskosten. (Omdat ik een eenmanszaak ben, heb ik nooit een administratiekantoor ingehuurd om mijn belastingaangiftes te doen. Ik dacht toen ik freelancer werd: dat kan ik toch best zelf? Dat bleek ook zo te zijn. Sterker nog, het gaat me heel goed af. Als een van de weinigen in mijn vakgebied (de schrijverij) heb ik namelijk geen angst voor cijfers. Ik lees elke zaterdag met veel plezier de wiskundecolumn van Ionica Smeets in de Volkskrant, zeg op commando de tafels tot en met tien op uit mijn hoofd en kon op de lagere school staartdelen als een hagedis. Ik ben dol op cijfers, wat zeg ik: cijfers krijgen van mij een dikke 10.) Mijn weerzin tegen btw-aangiftes wordt nog eens vergroot doordat het zinloze exercities zijn: de btw die ik heb verdiend moet ik na de aangifte weer terugbetalen. Dan kan ik net zo goed géén btw rekenen. 'Maar je kunt de btw over je zakelijke uitgaven toch aftrekken van de btw die je moet afdragen?' roepen dynamische ondernemers met een Playboy-abonnement op kosten van de zaak nu. Dat klopt, maar ik heb nauwelijks zakelijke uitgaven. Mjn pc is negentien jaar oud, mijn bureaustoel en bureau zijn 26 jaar en ikzelf ben 53. Ik gooi niets weg vóór het volledig is opgebruikt - daarom heb ik ook al zo lang een relatie. Ik weet niet of het mijn midlifecrisis is, maar na bijna honderd aangiftes omzetbelasting wil ik ook wel eens zo'n ondernemer zijn die dynamische dingen doet. Op internet heb ik daarom een beroepentest ingevuld, en wat bleek: met mijn talenten (zorgvuldigheid, betrouwbaarheid, dolheid op cijfers) kan ik een carrièreswitch maken naar... medewerker van een administratiekantoor. Goed, ik ga weer verder met mijn aangifte omzetbelasting. << Vorige column | Volgende column >> [ Maar wat is het? ] |